Την Δευτέρα θεώρησα πρέπον να παρακολουθήσω ταινίες του Βέρνερ Χέρτζογκ, εφόσον είναι και το τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ. Πουρνό-πουρνό έτρεξα να δω το αριστούργημά του «Φιτσκαράλντο» και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ. Πρόκειται για την (εν μέρη) αληθινή ιστορία ενός Ιρλανδού τυχοδιώκτη που στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα πήγε στην Νότια Αμερική να πλουτίσει. Έχει μανία με την Όπερα και ειδικά με τον Καρούζο και ένα από τα πιο τρελά σχέδιά του είναι να φτιάξει την μεγαλύτερη Όπερα στη μέση του Αμαζονίου και να εγκαινιαστεί από τον περίφημο τενόρο. Τα σχέδιά του για να πλουτίσει, εμπεριέχουν και την ανέλκυση ενός πλοίου 300 τόνων πάνω σε ένα λόφο με τη βοήθεια των ιθαγενών. Ο Κλάους Κίνσκι είναι για άλλη μια φορά υποδειγματικός στο ρόλο του και τα μάτια του μπορούν να εκφράσουν ανά πάσα στιγμή τη παράνοια αυτού του ανθρώπου. Η ταινία δεν φτάνει την αρτιότητα του «Αγγίρε» (προηγούμενης ταινία του Χέρτζογκ με τον Κίνσκι) αλλά και μόνο το γεγονός ότι ο Χέρτζογκ για να την γυρίσει δεν χρησιμοποίησε εφέ, αλλά μετέφερε όντος ένα πλοίο στο βουνό, είναι καταπληκτικό!



Η δεύτερη ταινία του που παρακολούθησα ήταν το «Ακόμα και οι Νάνοι Ξεκίνησαν Μικροί». Είναι ένα σουρεαλιστικό εγχείρημα του Χέρτζογκ με πολύ δυνατές εικόνες. Οι νάνοι ενός ιδρύματος εξεγείρονται και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με τρομερή μανία. Ο Χέρτζογκ δημιουργεί μια αλληγορία ενάντια στο κατεστημένο, με μια ανοργάνωτη εξέγερση που μόνο θετικές συνέπειες δεν έχει. Οι νάνοι παρενοχλούν τον επιτηρητή τους, ο οποίος είναι κι αυτός νάνος, παρενοχλούν δύο άλλους τυφλούς νάνους και συμπεριφέρονται σαν μάζα που δεν έχει ευθύνες για τις πράξεις της. Καίνε φυτά σκοτώνουν ζώα, βάζουν κόκορες να μονομαχήσουν, αφήνουν ένα αυτοκίνητο του ιδρύματος να πέσει στο γκρεμό. Η επέμβαση της αστυνομίας θα τα αλλάξει όλα αυτά και θα δώσει τέλος στην παράλογη επανάστασή τους. Οι εικόνες του Χέρτζογκ είναι πολύ ενοχλητικές και φροντίζει να τις κάνει ακόμα περισσότερο με τι μουσική που έχει διαλέξει αλλά και με τα συνεχή παρανοϊκά γέλια ενός εκ των πρωταγωνιστών που δεν σου αφήνουν το κεφάλι να ηρεμήσει ακόμα και μετά την προβολή.
Την ίδια μέρα πρόλαβα να πάω και στην τελετή βράβευσης του Αλεξάντρ Ντεπλά. Ο μουσικοσυνθέτης κατά τη διάρκεια της βράβευσης του ήταν αξιοπρεπέστατος. Αστειεύτηκε με το κοινό, δήλωσε ότι αισθάνεται τρομερά τυχερός που λαμβάνει ένα βραβείο με το όνομά του (Χρυσός Αλέξανδρος) και έβγαλε τον λόγο του στα ελληνικά, αφού η μητέρα του είναι Ελληνίδα. Ακολούθησε η προβολή της ταινία «Ο Χτύπος Που Έχασε η Καρδιά Μου» του Οντιάρ σε μουσική του Ντεπλά. Η ταινία αφορά έναν νεαρό ο οποίος αγαπούσε πολύ τη κλασική μουσική αλλά όταν πέθανε η μητέρα του- η οποία ήταν πιανίστα κονσέρτου- σταμάτησε να ασχολείται με το πιάνο και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, στα όρια της παρανομίας. Όταν συνάντησε τυχαία στο δρόμο του τον ατζέντη της μητέρας του κι αυτός του ζήτησε να προετοιμαστεί και να έρθει σε μια οντισιόν, η ζωή του άρχισε να αλλάζει. Άρχισε να κατανοεί ότι η ζωή του δεν τον ευχαριστούσε και ότι ήθελε πάντα να ασχοληθεί με το πιάνο. Η μουσική του Ντεπλά είναι εξαίσια και παρότι δεν είναι από τις πιο πρόσφατες ταινίες του, άξιζε να προβληθεί προς τιμήν του καλλιτέχνη.

Γιώργος Καλαποθαράκος