Playlist of Music Saves My Soul:Όλα έιναι Δρόμος 25.02.2011
12:40 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
τον χωρισμό σας στα μάτια μου πίνω
μη με ξεχάσετε
κι εγώ ας ρωτώ
υπήρξα κάποτε στ΄αλήθεια εδώ
....
Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω
θα κλάψετε άραγε που θα χαθώ
στη συννεφιά και στον καπνό
Playlist:
- Radiohead-Street Spirit
- Tim Buckley-Pleasant Street
- Decode-Behind The Wheel (Depeche Mode Cover)
- In Vox-On The Highway
- Iron & Wine-Rabbit Will Run
- Belle & Sebastian-Dogs On Wheels
- Broken Bells-The High Road
- The Triffids-Wide Open Road
- Editors-Walk The Fleet Road
- My Dying Bride-Roads
- Τάνια Τσανακλίδου-Αντίο Δρόμοι του Βερολίνου
- Your Hand In Mine-A Walk
- Future Islands-Walking Through That Door
- Mission UK-Butterfly on The Wheel
- R.E.M-Drive
- Madrugada-You Better Leave
- Depeche Mode-Walking In My Shoes (Rehearsal)
- The Cure-The Walk
- Randy Crawford-Streetlife
- Donnie Warwick-Walk On By
- Nancy Sinatra-This Boots Are Made For Walking
- Lou Reed-Walk On The Wild Side
- Empire of The Sun-Walking On A Dream
- Yoko Ono-Walking On Thin Ice (PSB Electro Mix)
- Flock of Seagulls-I Ran (So Far Away)
- Fleetwood Mac-Go Your Own Way
- Sniff & The Tears-Driver's Seat
- The Walkabouts-These Proud Streets
- U2-Where The Streets Have No Name
- Richard Hawley-Tonight The Streets Are Ours
Όλα είναι δρόμος...
12:13 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Όλα είναι δρόμος…
Αν σκεφτείς το χρόνο που τρώμε και έχουμε φάει απο τη ζωή μας γενικότερα στο δρόμο.Στο δρόμο είσαι για να πας στη δουλειά, στο δρόμο για να βγείς να διασκεδάσεις, στο δρόμο ταξιδεύεις (όχι πάντα ντάξ, υπάρχουμε και οι ονειροπαρμένοι).
Στο δρόμο συμβαίνουν σημαντικά γεγονότα της ζωής μας.Στο δρόμο βγαίνεις να φωνάξεις όταν σε αδικούν, όταν είσαι δυσαρεστημένος.Στο δρόμο πέφτουν καθεστώτα και κυβερνήσεις, στο δρόμο μπορεί να αγαπήσεις αλλά και να μισήσεις.Στο δρόμο μπορεί να γνωρίσεις μια μεγάλη χαρά αλλά και τη λύπη.
Ο δρόμος για εμένα είναι ψυχοθεραπεία.Περπατάς-οδηγείς και ξεχνιέσαι.Δε χρειάζεται απαραίτητα κάθε φορά που βγαίνεις στο δρόμο να έχεις και έναν τελικό προορισμό.Ο δρόμος ξέερει..ο δρόμος θα σε βγάλει εκεί που θες.
Άλλες φορές πάλι, ο δρόμος είναι εφιάλτης.Στο δρόμο μπορεί να χαθείς, ή να χάσεις τον “προορισμό” σου στο “δρόμο” της ζωής.
Δρόμος είναι αθλητισμός.Στο δρόμο τρέχεις να προλάβεις.
Τρέχεις περπατάς οδηγείς ανακαλύπτεις. Ο δρόμος είναι πορεία μεταφορικά και κυριολεκτικά.Χαράζεις μια γραμμή ευθεία ή όχι και προσπαθείς να μείνεις πάνω σε αυτή.Πολλές φορές ξεφεύγεις, χάνεσαι,αλλά αυτή είναι η ουσία..
Παρασκεύη 25.02.2011 Music Saves My soul παίρνει τους δρόμος.. Its my way or the highway… Στις 6 ακριβώς στον www.tripradio.gr
Ένα διαφορετικό ηχητικό "ταξίδι" στα -διαδικτυακά- ερτζιανά...
5:48 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Ματζάνας Σ.Το Internet είναι εδώ και αρκετό πλέον καιρό μέρος της καθημερινότητάς μας και, με πιο αργό ίσως αλλά και σταθερό ρυθμό, το ίδιο συμβαίνει και με τα webradios, δηλαδή τους διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς ξεκίνησαν δειλά πριν από περίπου τρία χρόνια, χωρίς επαγγελματίες παραγωγούς και μεγάλες εταιρείες του χώρου των media να τους υποστηρίζουν οικονομικά, δίχως κερδοσκοπικές σκοπιμότητες και μόνον από μεράκι και όρεξη για το ίδιο το μέσο του ραδιοφώνου. Ήδη από την στιγμή της εμφάνισης τους παρομοιάστηκαν και συγκρίθηκαν με τους λεγόμενους «πειρατικούς» ραδιοσταθμούς προηγούμενων δεκαετιών και ειδικά αυτής του '80 .
Τότε, μέσω της νέας -για την εποχή- τεχνολογίας, οι «ραδιοπειρατές» κατάφερναν να βγουν στον αέρα των FM και να καλύψουν την ανάγκη τους για κάτι καινούργιο, νεανικό και διαφορετικό στο ραδιόφωνο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε και κάθε άλλο παρά μυστικό ότι οι περισσότεροι από τους παραγωγούς που στελέχωσαν αρχικά τους σταθμούς της λεγόμενης «ελεύθερης» -δηλαδή μη κρατικής, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις η ακριβολογία έχει πραγματικά καθοριστική σημασία- ραδιοφωνίας, αρκετοί από τους οποίους μάλιστα εξελίχθηκαν σε «ονόματα» του χώρου και παραμένουν σε αυτόν μέχρι σήμερα, ήταν πρώην «πειρατές».
Αυτό που με δυο λόγια συνέβη ήταν ότι για μια σειρά από λόγους (η όλο και μεγαλύτερη κυριαρχία της «αδηφάγας» τηλεόρασης στον χώρο των media είναι ο κυριότερος ίσως από αυτούς αλλά αναμφίβολα όχι ο μόνος) έφερε τη μείωση των εσόδων από τη διαφήμιση και αυτή με τη σειρά της οδήγησε σε παντός είδους περικοπές και «αναπροσαρμογές» και όλα αυτά πολύ πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα μας και μην έχοντας καν ακούσει την λέξη «μνημόνιο». Αποτέλεσμα; Η συντριπτική πλειοψηφία των πάλαι ποτέ κραταιών μη κρατικών ραδιοσταθμών -οι ελάχιστες εξαιρέσεις, απλά, όπως συμβαίνει συνήθως, επιβεβαιώνουν τον κανόνα- έχει βυθιστεί στην πληκτική μέχρι... κατάθλιψης μονοτονία του playlist. Ενός προκαταβολικά έτοιμου δηλαδή προγράμματος, mainstream, προσαρμοσμένης δηλαδή στο γούστο του περιβόητου -και ανύπαρκτου- «μέσου ακροατή» κατά κανόνα αισθητικής, στο οποίο ο παραγωγός -όταν υπάρχει, γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις πλέον τον υποκαθιστά ένας... υπολογιστής- έχει ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης, καθώς περιορίζεται στον ρόλο του απλού εκφωνητή. Είναι ενδεικτικό μα και εξαιρετικά ειρωνικό το γεγονός ότι υπάρχουν ορισμένες εκπομπές στο δημόσιο ραδιόφωνο που, χωρίς, σημειωτέον, να έχουν εξελιχθεί παρά ελάχιστα από την μονολιθική, αυστηρή αισθητική της παλαιάς εκείνης εποχής του αλήστου μνήμης ΕΙΡΤ, απλά και μόνον επειδή δίνουν χώρο στους παραγωγούς τους να εκφράσουν το αισθητήριο και την προσωπικότητά τους, προβάλλουν σαν όαση μέσα στην εκνευριστική ομοιομορφία που επικρατεί στα σημερινά ελληνικά ερτζιανά.
Broadband όπως wireless
Wireless, για όσους δεν το γνωρίζουν, ήταν κάποτε το όνομα στην καθομιλουμένη αγγλική του ραδιοφώνου, ακριβώς γιατί αντίθετα με το τηλέφωνο δεν είχε ανάγκη από καλώδια για να μεταδώσει το σήμα του. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ήταν απόλυτα λογικό και αναμενόμενο η αντίδραση από όσους, επίδοξους παραγωγούς μα και ακροατές, δυσανασχετούσαν με αυτή την κατάσταση να έρθει διαμέσου ενός άλλου «ασύρματου» μέσου όπως το Internet. Ούτε όμως είναι συμπτωματικό ότι το Διαδίκτυο είναι το μόνο μέσο που αμφισβητεί με αξιώσεις την παντοδυναμία της τηλεόρασης και όλες οι προβλέψεις των ειδημόνων του χώρου συγκλίνουν στο ότι είναι αυτό που, αργά ή γρήγορα, θα της αποσπάσει τα πρωτεία ως το απόλυτο μέσο του καιρού μας.
Αυτή είναι λοιπόν λίγο - πολύ η κατάσταση που οδήγησε στην εμφάνιση των σύγχρονων «ραδιοπειρατών» του Διαδικτύου, που με λίγα χρήματα και πολύ κόπο και δουλειά κατορθώνουν ήδη να έχουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
Ένας από τους καλύτερους τέτοιους σταθμός είναι ο Tripradio (www.tripradio.gr) στον οποίο είναι παραγωγός και o τακτικός συνεργάτης αυτού του δισέλιδου Γιώργος Καλαποθαράκος. Λειτουργεί εδώ και τέσσερα χρόνια έχοντας ξεκινήσει ως μια πρωτοβουλία μιας παρέας φίλων χωρίς ραδιοφωνική εμπειρία, αλλά με πολλές και σοβαρές μουσικές γνώσεις και ανάγκη να τις μοιραστούν μέσα από έναν σταθμό ο οποίος θα απευθυνόταν σε ανθρώπους που «ψάχνουν» τη μουσική. Μετά από πολύ προσωπική εργασία, πολλά λάθη, πολύ αυθορμητισμό αλλά και πολλές ευχάριστες στιγμές ο Tripradio πλέον συγκαταλέγεται στους πιο αξιοσέβαστους διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας μας. Η αρχική παρέα δεν άλλαξε αλλά έχει γίνει μεγαλύτερη. Σε αυτή την ομάδα χρωστάει ο Tripradio την επιτυχία του και κυρίως στον άνθρωπο που συντονίζει όλη αυτή την προσπάθεια, τον Μιχάλη Μούγια.
Το προφίλ που επιμένει να διατηρεί ο Tripradio είναι αυτό του πλήρως ανεξάρτητου και εναλλακτικού σταθμού και αυτό προβάλλεται σε όλες τις εκδηλώσεις του. Αρχικά όλο το πρόγραμμα διεκπεραιωνόταν μέσα από έναν και μοναδικό ηλεκτρονικό υπολογιστή και μια κονσόλα. Η τεχνική υποδομή όμως έχει πια αναβαθμιστεί κατά πολύ με ένα πλήρως οργανωμένο στούντιο με τέσσερις υπολογιστές, κονσόλες, πικάπ, επαγγελματικά μικρόφωνα και ακουστικά. Οι παραγωγοί πλέον έχουν τη δυνατότητα να παίζουν τη μουσική τους όπως οι ίδιοι θέλουν και τους εξυπηρετεί καλύτερα, ακόμα και από το δικό τους laptop.
Και αν ακόμα, όπως προαναφέραμε, η απήχηση τέτοιων εγχειρημάτων στη χώρα μας είναι ακόμα περιορισμένη όλα δείχνουν ότι στο μέλλον θα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πέρυσι, για πρώτη φορά στη μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική, τα ποσά που επενδύθηκαν στη διαφήμιση στο Διαδίκτυο ξεπέρασαν τα αντίστοιχα για την τηλεόραση! Οι τελευταίες έρευνες δε έδειξαν ότι μια διαφήμιση είναι περισσότερο αποδοτική όταν μπορεί κάποιος να την βλέπει (διαβάζει) και ταυτόχρονα να την ακούει με αποτέλεσμα οι διαφημιστικές εταιρείες να στρέφονται όλο και περισσότερο στην προβολή των πελατών τους διαμέσου του Internet, άρα και στα webradios.
Επίσης και τα πρώτα ραδιόφωνα αυτοκινήτου που έχουν τη δυνατότητα να «παίζουν» διαδικτυακούς σταθμούς είναι ήδη στην αγορά... Και αν όλα αυτά προς το παρόν αφορούν μόνο την Εσπερία, αργά ή γρήγορα -και όποια και αν είναι η γνώμη κάποιων για τις τεχνολογικές εξελίξεις- θα τα δούμε και στη χώρα μας. Μέχρι τότε, αν θέλετε να ακούσετε μια ποικιλία σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής επιλεγμένης από αληθινούς γνώστες του είδους, είτε σε μια στιγμή χαλάρωσης και ανάπαυσης είτε κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά στον υπολογιστή σας, δεν έχετε παρά να πληκτρολογήσετε στον browser σας τη διεύθυνση του Tripradio...
πηγή : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=600470
Strange Birds
11:22 π.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Σε έναν υδροβιότοπο, σε ένα παρθένο περιβάλλον όπου ο άνθρωπος δεν έχει βάλει το χεράκι του ξεκουράζονται τα πιο όμορφα πτηνά του κόσμου μας. Απλώνουν τις, πολλές φορές, πολύχρωμες φτερούγες τους και επιδεικνύουν τα κάλλη τους με μια σχεδόν υπεροπτική διάθεση. Έτσι μοιάζουν. Κάποιοι από εμάς στέκονται και τα παρατηρούν και θέλουν να τα γνωρίσουν λίγο καλύτερα. Άλλοι πάλι στην θέα του "διαφορετικού" γυρνούν το κεφάλι τους από την άλλη μεριά.
9:45 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Αγάπη Μέρος Α΄
Η 14η Φεβρουαρίου ήταν μια ξεχωριστή μέρα για εκείνον. Όχι φυσικά επειδή ήταν «η ημέρα των ερωτευμένων». Από τη στιγμή που παντρεύτηκε, πριν απο 20 χρόνια, και έπειτα, έβλεπε τον έρωτα να αργοπεθαίνει. Στάθηκε δίπλα του ως το τέλος και όταν πια ο μικρός θεός ήταν νεκρός, τον βαλσάμωσε, έντυσε τη γύμνια του με τα πιο σεμνά ρουχαλάκια (λευκή-μπλε ναυτική στολή και πλαστικό τόξο και βέλη) και τον τοποθέτησε μέσα σε μια βιτρίνα στο σαλόνι, μαζί με τα καλά κρύσταλα και με ένα πλαστικό διάφανο παλούκι στον πισινό του για να στέκεται όρθιος. Έχοντας λειάνει τα αίσθηματα προς τη σύζυγο του από κάθε είδους νεανικό αυθορμητισμό και στραγγίζοντας τα από όλα τους τα υγρά, μπορούσε να κάθεται αμέριμνος απέναντι από την καλογυαλισμένη προστατευτική βιτρίνα και να απολαμβάνει καθημερινά τον καφέ του. Αγαπούσε την γυναίκα του με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσε τα αδέλφια και κάποιους από τους φίλους του. Απολάμβαναν ο ένας τις φροντίδες και την τρυφερότητα του άλλου με τη φυσικότητα της συνήθειας των 20 ετών της συμβίωσης τους.
Η 14η Φεβρουαρίου ήταν μια ξεχωριστή μέρα για εκείνον επειδή ήταν η ημέρα των γενεθλίων του. Συγκεκριμένα, εκείνη την χρονιά, η ημέρα των πεντηκοστών γενεθλίων του. Ως ημιαιωνόβιος, ξύπνησε ευδιάθετος και ένα τέταρτο νωρίτερα από ότι συνήθως. Έκανε ένα χλιαρό ντουζ και στάθηκε απέναντι απο τον μισοθολωμένο απο υδρατμούς καθρέφτη τυλιγμένος με την πετσέτα. Αντιμέτωπος με την εικόνα του, άφησε την πετσέτα να πέσει από πάνω του και αφέθηκε να παρατηρεί το σώμα του για μερικά λεπτά. Ο χρόνος είχε σταθεί αρκετά ευγένικός μαζί του. Ωστόσο, οι κάποτε γυμνασμένοι μυς του είχαν χαλαρώσει και η συμπάθεια του προς το φαγητό προδιδόταν από κάποια περιττά κιλά μαζεμένα γύρω από το στομάχι του. Στο πρόσωπο του είδε απο κοντά ρυτίδες σαν φαντάσματα των αγαπημένων του εκφράσεων χαράς, έκπληξης και λύπης να αυλακώνουν το κάποτε λείο και απαλό του δέρμα.
Στραβοχαμογελώντας, τυλίχτηκε με την πετσέτα ξανά. Άπλωσε τον λευκό αφρό ξυρίσματος στα μάγουλα του και έβγαλε από την θήκη ένα καινούργιο ξυραφάκι. Άρχισε να ανοιγει με την κοφτερή λεπίδα δρόμους στο χρώμα του δέρματος του και κάθε τόσο ξέπλενε τις μικροσκοπικές γκριζίμαυρες τρίχες που χάνονταν για πάντα μακριά του. Την ώρα που βρισκόταν στο σημείο πάνω από το μήλο του Αδάμ, αφηρημένος, πίεσε το ξυράφι παραπάνω και κόπηκε, πνίγοντας μισό επιφώνημα πόνου και μια βρισιά. Ξέπλυνε τον αφρό και στα ρουθούνια του έφτασε η μεταλική μυρωδιά του αίματος του. Πλησιάζοντας στον καθρέπτη ανακάλυψε ότι η πληγή ήταν μάλλον βαθύτερη απ’ ότι νόμισε αρχικα. Ολοκλήρωσε βιαστικά το ξύρισμα, ξέπλυνε το πρόσωπο του και ένιωσε το τσούξιμο από το after shave εντονότερο στο σημείο που είχε κοπεί. Μια μικρή κόκκινη σφαίρα σχηματίζονταν εκεί αργα απειλώντας να κυλήσει από στιγμή σε στιγμή. Κόβωντας ένα κομμάτι χαρτί υγείας σκούπισε τον λαιμό του και το κράτησε με το χέρι του για μερικά λεπτά προκειμένου να σταματησει την αιμοραγία. Έπειτα απομάκρυνε το χαρτί και βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να επιμείνει παραπάνω.
Βγαίνοντας απο το μπάνιο έριξε μια ματιά στο κομμάτι του χαρτιού που είχε πάρει μαζί του και με το οποίο είχε σκουπιστεί. Εκεί, με ζωηρό κόκκινο χρώμα είδε να γράφεται: «Χρόνια μας Πολλά». Αφού έμεινε παγωμένος για λίγο στη μέση του διαδρόμου, πήγε στην κρεβατοκάμαρα όπου κοιμόταν ακόμη Εκείνη. Έσκυψε από πάνω της απαλά και την φίλησε στο μέτωπο, ψιθυρίζοντας τις λέξεις που διάβασε λίγο νωρίτερα στο χαρτί υγείας. Στη συνέχεια ντύθηκε και έφυγε για τη δουλειά. Στον δρόμο, κάθε φορά που το αυτοκίνητο του σταματούσε σε κόκκινο φανάρι προσπαθούσε να αποφασίσει αν είχε κάνει κάποιο λάθος, ή όχι.
Αγάπη Μέρος Γ΄
«Δεν με αγαπάς πια! Έχεις πάψει να ασχολείσαι μαζί μου εδώ και πολύ καιρό. Τελευταία αποφεύγεις ακόμη και να με κοιτάξεις στα μάτια. Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω… Ξοδεύεις τον εαυτό σου για ένα σωρό άλλα πράγματα χωρίς σημασία, ενώ για εμένα δεν θα έκανες ποτέ το ίδο. Δεν σου μένει πιά χρόνος για τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά. Πηγαινοέρχεσαι σκυφτός σε αυτή την ποντικότρυπα που αποκαλείς γραφείο και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο από το να μείνουν ικανοποιημένοι οι πελάτες. Θέλεις την αλήθεια; E, λοιπόν, αν θες να ξέρεις, σέρνεσαι σαν το σκουλήκι στο σκοτάδι, γλοιώδης και άχρηστος. Η ζωή είναι τόσο όμορφη! Κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά! Θυμάμαι τις βόλτες δίπλα στην ακρογιαλιά με το αλμυρό αεράκι, τις Ανοιξιάτικες εκδρομές με τα λουλούδια τα γεμάτα μυρωδιές και πεινασμένες μέλισσες. Τότε όλα έμοιαζαν όμορφα! Τόσο απλά και αληθινά! Πως φτάσαμε ως εδώ? Δεν σε αντέχω!» Εκείνος εδώ και ώρα στεκόταν με το κεφάλι ριγμένο κάτω, τους ώμους ανασηκωμένους και το βλέμμα να κοιτάζει κάτω. Κάτι άρχισε να κινείται μέσα του, να ανεβαίνει προς τα πάνω, αργά σαν να σκάβει μέσα από βρεγμένο χώμα για να απελευθερωθεί. Σήκωσε το κεφάλι και τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν μετά από πάρα πολύ καιρό. Αυστηρός όσο ποτέ και με σφιγμένα τα δόντια ψιθύρισε με φωνή σχεδόν ανθρώπινη: «Και όμως σε αγαπώ». Τα δάχτυλα του σφίχτηκαν σε μια σάρκινη σφαίρα και με μια απότομη κίνηση η γροθιά του τινάχτηκε και χτύπησε με δύναμη το πρόσωπο απέναντι του, γεμίζοντας το πάτωμα με κομμάτια από σπασμένο γυαλί. Κρεμασμένο στον τοίχο απέμεινε μόνο ένα άδειο κάδρο.
Achilles
53rd Annual GRAMMY Awards.Arcade Fire/Best Album Award
8:09 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Σάλο,ντόρο πανικό, να μη σε πώ, έχει δημιουργήσει η νίκη των Arcade Fire στα Grammy Awards ψες το βράδυ. Μεγάλη μερίδα Αμερικανάκια βρίζει θεόύς και δαίμονες που η αγαπημένη τους Lady Gaga-ούτσαλο, έχασε το βραβείο για το άλμπουμ της χρονιάς, από κάτι "άγνωστους" με το όνομα Arcade Fire από τον Καναδά..
Music Saves My Soul One Year on AIR @Tripradio Gr
12:32 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Τη Παρασκευή 18.02.2011 η μουσική εκπομπή Music Saves My Soul κλείνει ακριβώς ένα χρόνο. Θυμάμαι τη πρώτη εκείνη εκπομπή, που γεμάτη άγχος είχα κατέβει (παρέα με το sister-όνι μου για συμπαράσταση) στο στούντιο του Tripradio. Μου είχαν φανεί τότε όλα τόσο “απίθανα” να συμβαίνουν σε εμένα, και αυτό γιατί το να κάνω ραδιόφωνο ήταν από πολύ μικρή ηλικία, ένα από τα “όνειρα” μου.
Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τον αγαπημένο Διονύση Ρήγα, που ήταν η αιτία να βρεθώ στο dream team του Tripradio και τον Νικηφόρο Αρβανίτη, που ασυζητί, εμπιστεύθηκε εμένα και τις μουσικές μου επιλογές.
Μιας και ποτέ δε σας έχω διηγηθεί, πως βρέθηκα πίσω από τις κονσόλες και τα μικρόφωνα του Tripradio, θα σας τα πω τώρα.
Ένα μεσημέρι Τρίτης, περιπλανιόμουν σα την άδικη κατάρα στο ίντερνετ ακούγοντας και μαζεύοντας μουσικές όπως τις περισσότερες φορές.Είδα στο προφιλ του φίλου και σύναδελφου πλέον Διονύση, ότι παίζει σε κάποιο ιντερνετικό ράδιο (Tripradio).Εξπλάγην, γιατί ενώ τον γνωρίζω αρκετά χρόνια τον Διονύση, δεν ήξερα ότι κάνει εκπομπή σε κάποιο ράδιο…Μπήκα κατευθείαν να τον ακούσω, και εκεί ξεκίνησαν όλα….
Μαγικό το ταξίδι μου με βάρκα τον Tripradio, στις μουσικές και όχι μόνο.Ανακάλυψα πολλά για εμένα μέσα από αυτή την once in a lifetime εμπειρία μου, γνώρισα αξιόλογα άτομα καθώς και νέες μουσικές κατευθύνσεις.
Τη πρώτη αυτή μέρα πίσω από τα μικρόφωνα δε θα τη ξεχάσω ποτέ όπως δε ξεχνώ μέχρι και σήμερα τη πρώτη μου φορά στο σχολείο…Θυμάμαι ακόμα και τα συναίσθηματα που είχα νοιώσει (και τις 2 φορές). Και είναι αξίας ανεκτίμητης!
Ευχαριστώ όλο το team του Tripradio και συναδέλφους για το ζεστό welcoming στο σταθμό και για την ευκαιρία που δώσανε να πραγματοποίησω το όνειρό μου αυτό.
Ευχαριστώ όλους εσάς που μου εμπιστεύεστε κάθε Παρασκευή, για ένα 2ωρο τα αυτία και την διάθεση σας.Ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν εκεί από τη πρώτη μέρα ακούγοντάς με να κάνω τα πρώτα μου βήματα τα ραδιοφωνικά.
Αυτή τη Παρασκευή λοιπόν, 1 χρόνος Music Saves My Soul και είθε ο δρόμος μας να είναι μακρύς….
Άννα (aka DeadactiveKoudouna)
Playlist of Music Saves My Soul:11.02.2011 @ Tripradio.gr
11:00 π.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
I ll explain everything to the geeks:
Όλα όσα συμβαίνουν, γύρω μας, σε εμάς στον δίπλα, συμβαίνουν για κάποιο λόγο.Είτε αυτά που συμβαίνουν είναι ευχάριστα είτε ακόμα και δυσάρεστα, υπάρχει λόγος…Τις περισσότερες φορές δε ξέρουμε ή δε καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να συμβεί.Και συνήθως αυτό όταν συμβαίνει κάτι στραβό, κάτι κακό, κάτι δυσάρεστο.Στη χαρά το ευχάριστο δε προσπαθεί να ψάξει κανείς γιατί…Τον ικανοποιεί αυτό που του συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και δε σκέφτεται ίσως παραπέρα.Στο αντίθετο όμως βρίζεις θέους και δαιμονες αναρωτιόντας γιατί έπρεπε να συμβεί σε εσένα, γιατί τη συγκεκριμένη αυτή στιγμή..?Δε νομίζω ότι ποτέ θα βρείς το λόγο το γιατί για οτίδηποτε που σου συμβαίνει, αλλά όλα έχουν κάποιο λόγο….
Playlist:
- Florence & The Machine-Halo (Beyonce Cover)
- Gorilaz-On Melancholy Hill
- Stars-This Charming Man (The Smiths Cover)
- The Pains Of Being Pure At Heart-A Teenager In Love
- Young Galaxy-Swing Your Heartache
- Destroyer-The Music Lovers
- The National-Vanderlyle Crybaby Geeks
- Cowboy Junkies-Speaking Confidentially
- Stuart A. Staples-That Leaving Feeling
- Clock Opera-Once And For All (Clive Tanaka Remix)
- Depeche Mode-I Want You Now
- Kings Of Leon-I Want You
- Everybody Loves Irene-Memento Mori
- Chimes & Bells-Reasons
- Phill Retrospector-Song To The Sigur
- Devastations-Dance With Me
- Dead Man’s Bones-Lose Your Soul
- Tenderloud-White Lines
- Gary Jules-Mad World (Acoustic)
- Brendan Perry-Medusa
- Bjork-Unison
- The Antlers-Sylvina
- Patti Smith-People Have The Power (σφήνα αφιερωμένο στο κατορθωμα των Αιγυπτίων)
- Dragons-Rememberance
- Mecano-Atheist Chant
- Motorama-Alps
- Manicure-I Wanna Be Free
- Crystal Castles-Not in Love (feat.Robert Smith)
- Furniture-Brilliant Mind
- The Field Mice-Sensitive
Εξαγωγές
6:48 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
AnnaKonda
Ενώ έστριβε το κλειδί για να ανοίξει την εξώπορτα του οδοντιατρείου του, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πέρασε από το μυαλό του, σαν ταινία μήκους 10 δευτερολέπτων κολλημένη στο repeat, αυτό που θα έβλεπε αν βρισκόταν στην παιδική χαρά απέναντι από το πατρικό του σπίτι και στριφογύριζε στο αγαπημένο του παιχνίδι, το «γύρω-γύρω-όλοι». Είδε, για ένα τέταρτο του λεπτού περίπου, μια φευγαλέα επαναλαμβανόμενη άποψη του σπιτιού όπου είχε μεγαλώσει, των γειτονικών κτηρίων και των δρόμων που εφευγαν μακριά. Η αναπαραγωγή της σκηνής διακόπηκε όταν τράβηξε το κλειδί από την κλειδαριά και έσπρωξε την πόρτα. Αυτό που του εμεινε για λίγο ακόμη ήταν μια περίεργη αίσθηση ναυτίας.
Πέρασε από το μικρό χωλ στο δωμάτιο αναμονής των επισκεπτών και δίπλα από του άδειους μαύρους δερμάτινους καναπέδες, τους οποίους ποτέ δεν συμπαθήσε, αλλά αγόρασε πεπεισμένος ότι είναι απαραίτητοι σε ένα ιατρείο όσο τα Gargoyles σε έναν γοτθικού ρυθμού ναό. Έπειτα μπήκε στο κυρίως ιατρείο. Το φως της ημέρας γλιστρούσε μέσα στο δωμάτιο σε λεπτές φέτες και και μόλις σήκωσε τις κλειστές γρύλιες τελείως, οι ακτίνες του Ήλιου έσκασαν με δύναμη πάνω στα πεντακάθαρα λευκά πλακάκια λούζοντας τα πάντα: τους τοιχους με τους καλόγουστους αλλα μάλλον συντηρητικούς πίνακες ζωγραφικής, την μπεζ οδοντιατρική καρέκλα και το γραφείο με την αναπαυτική πολυθρόνα του με τα ροδάκια. Πάνω στο γραφείο, ανάμεσα στην ατζέντα των ραντεβού και την γκρίζα τηλεφωνική συσκευή, ο οδοντίατρος αντίκρυσε με έκπληξη μια μικρή μαύρη γλάστρα που δεν είχε ξαναδει στη ζωή του.
Μέσα στην γλάστρα βρίσκοταν ένα αλλόκοτο στην όψη και μικρό σε μέγεθος εξωτικο φυτό. Το χρώμα του ήταν πηχτό πράσινο και δεν έμοιαζε με οτιδήποτε γνώριζε. Τα σαρκώδη μυτερά και στραμμένα προς τα πάνω φύλλα του, ξεκινούσαν κατευθείαν από το χώμα και άνοιγαν προς τα έξω δημιουργώντας έναν εσωτερικό μικρό θάλαμο σκούρου κόκκινου χρώματος. Στο κέντρο της κοιλότητας βρισκόταν ένα κλειστό μαυροκόκκινο άνθος σε σχήμα και μέγεθος αυγού, το οποίο διέτρεχαν νευρώσεις όπως αυτές που έχει ένα λάχανο. Όση ώρα το περιεργαζόταν, προσπαθούσε να καταλάβει πως βρέθηκε εκεί. Αγωνιζόταν να θυμηθεί αν του το είχε φέρει κάποιος ασθενής, αν το έβαλε εκεί η κυρία που καθάριζε το ιατρείο, ή ακόμη και αν του το είχαν στείλει από το ανθοπωλείο την Παρασκευη το βράδυ, πριν κλείσει και το είχε αφήσει εκεί αφηρημένος όπως συνήθως, χωρίς να του ρίξει δεύτερη ματιά. Τελικά αποφάσισε ότι δεν είχε και τόση σημασία.
Ο ήχος απο το κουδούνι (ψυχρός και μακρόσυρτος) και η άφιξη του πρώτου ραντεβού της ημέρας (χοντρός και μεσήλικας) τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Μέχρι το μεσημέρι οι ασθενείς διαδέχονταν ο ένας τον άλλο σε ρυθμό που δεν επέτρεπε στην επικλινή πολυθρόνα να κρυώσει. Με προσοχή εξέταζε τα στόματα που έμεναν ανοιχτά μπροστά του, παραδομένα. Στο μυαλό του, ο μικρός χώρος στον οποίον εργαζόταν με τα λεπτοκαμωμένα εργαλεία του, αποσυνδεόταν από τον υπόλοιπο ασθενή και γινονταν ατελιέ. Με το λεπτό του χέρι σταθερό σκάλιζε χαλασμένα δόντια με μικροσκοπικές τρύπες. Σφράγιζε και σχημάτιζε τέλεια τα δόντια σαν γλύπτης. Στις πιο δύσκολες περιπτώσεις, με τη σοβαρότητα εκτελεστή και την επιδεξιότητα πυροτεχνουργού, έκανε τις κατάλληλες τομές και έδινε λύσεις σε οδοντικούς γρίφους που προκαλούσαν τις ικανότητες και τον επαγγελματικό του εγωισμό.
Αργά το μεσημέρι, όταν και ο τελευταίος ασθενής έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του, έμεινε μόνος. Κάθισε κουρασμένος στην καρέκλα του γραφείου του, ξεκούμπωσε τη λευκή του ποδιά και έστριψε αργά ένα τσιγάρο. Με την πρώτη ρουφηξιά καπνού, εστίασε στο φυτό που βρίσκονταν μπροστά του. Για άλλη μια φορά τα μάτια του έτρεξαν πάνω στο παράξενο σχήμα του και οι σκέψεις του ακόμη πιο μακριά, σε υποχρεώσεις, προγράμματα και ανάγκες που μπορούσαν να περιμένουν. Όταν η τελευταία ανάσσα καπνού διαλυθηκε στον αέρα, σηκώθηκε, τακτοποίησε τα εργαλεία του, έβαλε στον κλίβανο εκείνα που χρειάζοταν αποστείρωση και ετοιμάστηκε για να φύγει, αφού τα απογεύματα της Δευτέρας το ιατρείο έμενε κλειστό. Πριν βγεί από το δωμάτιο πήρε από το γραφείο και την γλάστρα με το φυτό.
Στο σπίτι, τον περίμενε η σιωπή ενός άδειου διαμερίσματος. Η ίδια σιωπή που είχε αφήσει το πρωί όταν ξεκίνησε για την δουλειά. Άφησε την γλάστρα στο σαλόνι σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, έβαλε ένα cd να παίζει στο στερεοφωνικό. Ξεντύθηκε και αφού ζέστανε κάτι στον φούρνο μικροκυμάτων κάθησε στο τραπέζι και έφαγε, μόνος όπως συνήθως, κοιτάζοντας ασυναίσθητα απέναντι τη γλάστρα και τον ένοικο της, όση ώρα διεκπεραίωνε την υποχρέωση προς το άδειο του στομάχι.
Οι επόμενες εβδομάδες πέρασαν πολύ γρήγορα. Εκείνος πηγαινοερχόταν από το σπίτι στο ιατρείο, συναντούσε τους ίδιους ανθρώπους καθημερινά με τους οποίους επαναλάμβανε μια άτυπη χορογραφία-χαιρετισμό όπου όλοι ήταν «Πολύ καλά, ευχαριστώ, εσείς πως είστε», οι ασθενείς έφταναν στο ιατρείο του για να χάσουν την ιδιότητα του ασθενή, και όλα κυλούσαν όπως συνηθίζουν συνήθως να κυλούν, δηλαδη γεμάτα από τα συνηθισμένα και άδεια από όλα τα υπόλοιπα. Το εξωτικό φυτό πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού ήταν ίσως το μόνο που άλλαζε. Αθόρυβα και υπομονετικά. Παρά το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του δεν ασχολήθηκε ποτέ να το ποτίσει, όσο οι μέρες περνούσαν, το χρώμα του σκούραινε και το μαυροκόκκινο άνθος στο κέντρο του μεγάλωνε. Εκείνος, από τη στιγμή που το είχε ενσωματώσει στην καθημερινότητα του, σκονισμένη όσο το διαμέρισμα στο οποίο έμενε, το είχε ξεχάσει, ή καλύτερα είχε αποδεχτεί την ύπαρξη του με τον ιδιο τρόπο που είχε αποδεχτεί την ύπαρξη των κάδρων γύρω από τους πίνακες. Περνούσε δίπλα από τη μικρή μαύρη γλαστρα καθημερινά, χωρίς να αναρωτηθεί ούτε μια φορά για το πως επιβίωνε τόσο καιρό χωρίς την παραμικρή φροντίδα, χωρίς να την ξαναδεί, παρά το γεγονός ότι την κοίταζε.
Εκείνο το βράδυ του Μαΐου, μήνες μετά, αν είχε ρίξει μια ματιά στο λουλούδι από κοντά, μπορεί και να είχε καταλάβει κάτι. Ήταν έτοιμο να ανοίξει. Πέρασε δίπλα από τη γλάστρα, για άλλη μια φορά και πήγε να ξαπλώσει στην κρεβατοκάμαρα. Ξύπνησε αρκετή ώρα πριν το ξημέρωμα. Μόλις συνηδητοποίησε ότι δεν κοιμάται πια ένιωσε το στόμα του γεμάτο από κάτι. Για δυο δευτερολεπτα ανακάτεψε με τη γλώσσα του πολλά μικρά βοτσαλα που κολυμπούσαν σε μια πηχτή θάλασσα και κουδούνισαν μουντα καθώς τρίβονταν μεταξύ τους. Του ήρθε στο μισοκοιμισμένο του μυαλό ο ρήτορας Δημοσθένης. Έντρομος, τινάχτηκε πάνω και έτρεξε στο μπάνιο που φωτιζόταν μπλέ από τα φώτα του δρόμου. Εκεί έσκυψε πάνω από τον νιπτήρα και έφτυσε μέσα στα χέρια του 32 λευκά δόντια ολόκληρα, με τις ρίζες τους. Ούτε ίχνος από αίμα. Ούτε ίχνος πόνου. Κρατώντας σε τρεμαμενες χούφτες τα ίδια του τα δόντια είδε στον καθρέπτη το πρόσωπο του παραμορφωμένο και άκουσε τον εαυτό του να ουρλιάζει. Βγήκε απο το μπάνιο παραπατώντας και με τα χέρια του γεμάτα από κοπτήρες, κυνόδοντες, γόμφιους και προγόμφιους που εξακολουθούσαν να του ανήκουν. Ταυτόχρονα έψαχνε μανιασμένα με την γλώσσα τα μαλακά ούλα, χωρίς να βρίσκει τίποτα εκεί. Το θολό βλέμμα του έπεσε στο φυτό δίπλα στο παράθυρο, το οποίο φωτιζόταν από έξω. Το άνθος είχε υπερυψωθεί και είχε ανοίξει. Πλησίασε τρεκλίζοντας. Στο μπλε νυχτερινό φως είδε το λουλούδι τελείως ανοιχτό. Περιμετρικά, καλά στερεωμένα στα ανοιχτά κοκκινα πέταλα αντίκρυσε 32 τέλεια σχηματισμένα δόντια που έκαναν το λουλούδι να μοιάζει με ένα απολυτα φυσιολογικο ανθρώπινο στόμα. Οι χούφτες του χαλάρωσαν και αυτά που κρατούσε έπεσαν στο πάτωμα και σκόρπισαν προς κάθε κατεύθυνση σαν χάντρες.
Έμεινε παγωμένος στην ίδια θέση να κοιτάζει με στεγνά ματια το τερατώδες εκείνο θέαμα, ανίκανος να κάνει την παραμικρή σκέψη ή κίνηση. Λίγες ώρες μετά άρχισε να ξημερώνει. Οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου έπεσαν πάνω στο φυτό και το άνθος άρχισε να κλείνει με νωχελικές συσπάσεις, μοιάζοντας ακομη περισσότερο λόγω της κίνησης, με ανθρώπινο στόμα. Όταν είχε πια ξημερώσει τελείως, ήταν τελείως κλειστό είχε μικρύνει και έμοιαζε όπως όταν το είχε πρωτοαντικρύσει πάνω στο γραφείο του, κάποιο μακρινό πρωινό Δευτέρας. Πήρε την γλάστρα στα χέρια του ξεκλείδωσε την εξώπορτα και βγήκε στον δρόμο.
Το ξυπνητήρι ακούστηκε να χτυπά δαιμονισμένα, ρυθμισμένο πάντα στην ώρα που έπρεπε να σηκωθεί για να πάει στη δουλειά. Ο ήχος, ευπρόσδεκτος όσο τίποτα άλλο, ερχόταν να διαλύσει έναν απαίσιο εφιάλτη. Το ξυπνητήρι χτυπούσε σε ένα άδειο υπνοδωμάτιο. Εκείνος, έξω, αγκαλιά με μια μικρή μαύρη γλάστρα, περπατούσε προς ένα άγνωστο σημείο της πόλης, φορώντας τις πυτζάμες και τις παντόφλες του. Τίποτα δεν ήταν πιο αληθινό από αυτό και από το πρωινό ανοιξιάτικο αεράκι που του χάιδευε το πρόσωπο...
Σε έναν κάδο σκουπιδιών, στη άκρη του δρόμου, μια γάτα έσκιζε με τα νύχια της μια μια πλαστική σακούλα, απομακρύνοντας τις δυο λέξεις που ήταν τυπωμένες στην λεπτή νάυλον επιφάνεια και δήλωναν: “Deja Voodoo”
Achilles
