Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

PostHeaderIcon Συναυλία Αρχείου

Στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας κατέβηκα στο κέντρο για να αγοράσω εισιτήρια για την συναυλία τωνArchive σκεπτόμενος ότι από τη μια ο χώρος (Θέατρο Λυκαβηττού) και από την άλλη το γεγονός ότι η συναυλία της Αθήνας θα μαγνητοσκοπηθεί για την κυκλοφορία του DVD τους, σίγουρα από άποψη τουλάχιστον διάθεσης του γκρουπ επρόκειτο για συναυλία dont miss . Όμως, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε Χολιγουντιανή ταινία που σέβεται τον εαυτό της, όταν ο ήρωας στην αρχή νιώθει ότι κάτι καλό πρόκειται να του συμβεί, εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Ο καιρός άρχισε να μας τα χαλάει και την Πέμπτη ανακοινώθηκε η αλλαγή του χώρου. Θέατρο Badminton. Εκεί ακριβώς άρχισαν και οι περσινές αναμνήσεις της συναυλίας τους στον ίδιο χώρο. Μία πολύ καλή παραγωγή, αλλά ένα album της απόλυτης μετριότητας. Μια συναυλία με 2 μόνο αγαπημένα κομμάτια του παρελθόντος και φυσικά η απουσία της γυναικείας φωνής του group (φάουλ!).

Με αυτά ακριβώς τα συναισθήματα ανηφόριζα την Μεσογείων το Σάββατο το βράδυ. Φτάνοντας στο χώρο γύρω στις 20:45 αντιμετωπίσαμε μια χαλαρότητα στο χώρο και ένα ακόμα ωχ ακούστηκε στο αυτοκίνητο. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε αργήσει και oi Client βρίσκονταν ήδη επί σκηνής σε ένα μισοάδειο θέατρο. Το υπόλοιπο βρισκόταν στα μπαλκόνια για τσιγάρο και μπύρα.

Μετά το support 45λεπτο διάλειμμα για να προετοιμαστούν κάμερες, φώτα και γερανοί. Κοντά στις 10 και ενώ το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο, χαμήλωσαν τα φώτα. Εισαγωγή του Controlling Crowds και στο θέατρο άπαντες όρθιοι. Οι Dave Pen (BirdPen) και Polard Berier επι σκηνής ξεκίνησαν την συναυλία με έναν απίστευτης ποιότητας ήχο. Μόνο παρατράγουδο το γεγονός ότι ο κος Berier δεν ήταν και στα καλύτερά του από άποψη φωνητικής και ουκ ολίγες φορές έσπαγε τύμπανα με τις τσιρίδες του. Στη συνέχεια 2 πολύ δυνατά κομμάτια από το "you all look the same to me" τα "Numb" και "finding it so hard", για να μας καθησυχάσουν ότι ήρθαν για να παίξουν τα πάντα και φυσικά τα έπαιξαν.





Η Maria Q αυτή τη φορά μας τίμησε με την παρουσία της χαρίζοντάς μας ένα απίστευτο "you make me feel", όπου το θέατρο σηκώθηκε στον αέρα, όμως ο ρόλος της ήταν πιο περιορισμένος απ'οτι στις πρώτες συναυλίες τους. Ο ραπερ της παρέας, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή και δεν θα το ψάξω καν, με την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού με το μικρόφωνο ήταν εκεί για να μας θυμίσει στιγμές από "Londinium" και "Controlling Crowds".

Η διάρκεια της συναυλίας 2 ώρες και 20 λεπτά, όπου 1 και 45 ήταν το κυρίως κομμάτι και όλο το υπόλοιπο ήταν το ανκορ. Εν ολίγοις, επέστρεψαν στη σκηνή 2 φορές κάτι που είχα πολλά χρόνια να ζήσω σε συναυλία ξένου συγκροτήματος, αν το έχω ζήσει ποτέ. Φυσικά, το Again έμεινε για το τέλος όπου ο κος Pen κάθε φορά, μετά την αποχώρηση του Greg Walker, προσπαθεί φιλότιμα να το φέρει στα μέτρα του, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο.

Σε γενικές γραμμές, ο χώρος αποδείχθηκε ότι λειτούργησε υπέρ του ήχου των Archive, οι οποίοι έχουν σχεδόν πάντα προσεγμένες συναυλίες. Τα φώτα πραγματικά μάγευαν ακόμα περισσότερο τα κομμάτια και το videowall πίσω τους με εκρήξεις χρωμάτων και εικόνων καθήλωναν πολλές φορές το βλέμμα. Οι Έλληνες φαν ήταν 100% εκεί για να τους κάνουν να νιώσουν βασιλιάδες και πραγματικά επέστρεψαν για να αποζημιώσουν τους πιο πιστούς τους οπαδούς μιας και στην Αγγλία σχεδόν δε γνωρίζουν την ύπαρξή τους.

Alex_Gone
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

PostHeaderIcon Επιστροφή στα θρανία


Πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς!«Καλημέρα παιδιά» χαιρέτησε με όσο ενθουσιασμό μπορούσε να στριμώξει στη φωνή της η δασκάλα της πρώτης τάξης του 66ου Δημοτικού Σχολείου. Από κάτω σιωπή. Μπορούσες σχεδόν να ακούσεις μια γομολάστιχα να πέφτει. «Είπα καλημέρα παιδιά!» προσπάθησε ξανά η 45χρονη εκπαιδευτικός, αυξάνοντας την ένταση της φωνής της, χωρίς να μπορέσει να κρύψει κάποια ίχνη δυσαρέσκειας. Πάλι καμιά αντίδραση. Τα 6χρονα αγόρια και κορίτσια κοιτούσαν τη δασκάλα τους με απόλυτη σοβαρότητα και κρατούσαν τα μικρά τους στόματα σφραγισμένα. Το μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού της μόνης ενήλικης στην αίθουσα άρχισε να τρέμει, σημάδι ότι τα επί χρόνια τεντωμένα νεύρα της ετοιμάζονταν να αρχίσουν να κουδουνίζουν «Μπορείτε να μου πείτε, τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε, ενώ ήταν προφανές ότι με ένα αόρατο χέρι έσπρωχνε πίσω πλοκάμια που είχαν αρχίσει να σαλεύουν ερεθισμένα από την παράξενη αυτή εξέλιξη. Ένας μικρός κοκκινομάλλης μαθητής από το τελευταίο θρανίο σηκώθηκε ξαφνικά όρθιος. Η δασκάλα τεντώθηκε κρατώντας την αναπνοή της, έτοιμη να λάβει τις απαντήσεις που ζητούσε. Αντί για αυτό, το αγόρι περπάτησε κατά μήκος του διαδρόμου που σχημάτιζαν τα θρανία, κοιτάζοντας με τα γαλάζια του μάτια την παιδαγωγό, πλησίασε στην πόρτα με αργές κινήσεις, άνοιξε και βγήκε έξω. Η γυναίκα αφού ξεπέρασε σιωπηλά αρχικά την έκπληξη, έτρεξε πίσω του φωνάζοντας να γυρίσει πίσω και ρωτώντας τον τι νόμιζε ότι έκανε. Τα αγόρι έκανε μερικά ακόμη βήματα στον διάδρομο, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του. Ξαφνικά, άρχισε να γίνεται κάτι ακόμη πιο παράξενο! Το σώμα του άρχισε να αλλάζει σχήμα. Ο κορμός του επιμηκύνθηκε, το κεφάλι του στένεψε, το μέτωπο του άρχισε να φυτρώνει ένα ζευγάρι μικρά κέρατα και στο πίσω μέρος του μια κοντή ουρά. Τα ρούχα του έγιναν κομμάτια και φάνηκε ένα σώμα καλυμμένο από κοκκινωπό τρίχωμα. Δευτερόλεπτα μετά, στον διάδρομο του 66ου Δημοτικού Σχολείου, μια αποσβολωμένη μεσήλικας κοίταζε στα γαλάζια του μάτια ένα νεαρό κατσίκι, λίγο πριν το τελευταίο αρχίσει να χοροπηδάει και φύγει μακριά της. Πίσω πατώντας, η δασκάλα της πρώτης δημοτικού μπήκε ενστικτωδώς στην τάξη με σκοπό να βρει καταφύγιο, αλλά και εκεί τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Πέτυχε τους μαθητές σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταμόρφωσης από παιδιά σε ζώα κάθε είδους. Άρχισε να ουρλιάζει, αλλά ήταν μάταιο. Στην αίθουσα διδασκαλίας τώρα, δεν υπήρχε ίχνος παιδιών! Γάτες έξυναν τα νύχια τους στον μαυροπίνακα παράγοντας έναν φριχτό ήχο, σπουργίτια, μικρά γεράκια και ερωδιοί πετούσαν πάνω από τα θρανία, ελαφάκια και αρκουδάκια έπαιζαν κυνηγητό, δύο νεαρά αρμαντίλο μια γινόντουσαν μπάλα και μια ξεδιοπλώνονταν, 4-5 νεαρές μαιμούδες κρεμόντουσαν από το τα φωτιστικά, ενώ ένας μικρό σε μέγεθος κροκόδειλος σύρθηκε κάτω από την έδρα και έμεινε εκεί ακίνητος. Έκλεισε τα μάτια της και έβγαλε μια απίστευτης οξύτητας τσιρίδα! Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι. Όταν η δασκάλα της πρώτης τάξης του 66ου Δημοτικού Σχολείου άνοιξε τα μάτια της, βρέθηκε στο κρεβάτι της, μόνη. Το ξυπνητήρι χτυπούσε ακόμη. Ντύθηκε γρήγορα και έφυγε για το σχολείο και μετά από λίγα λεπτά στο δρόμο και το πρωινό αεράκι είχε ξεχάσει τα πάντα και περνώντας την πόρτα του σχολείου μπήκε στο προαύλιο. Παιδιά έτρεχαν πέρα δώθε, φώναζαν και γελούσαν. Διέσχισε την αυλή και μπήκε στο κτήριο του σχολείου. Από τον διάδρομο με τις ντουλάπες πήγε κατευθείαν στην τάξη της, που ταν ακόμη άδεια και ήσυχη. Χαμογέλασε και κάθισε στο γραφείο της κοιτάζοντας τις άδειες καρέκλες και τα θρανία, άψογα παραταγμένα, στην θέση τους όπως πάντα. Άφησε μια βαθιά ανάσα ελεύθερη και τράβηξε την καρέκλα της πίσω για να σηκωθεί. «Καλή χρονιά Κυρία», της ευχήθηκε μια φωνή που ερχόταν από χαμηλά. «Καλή χρονιά» βιάστηκε να αντευχηθεί και κοιτάζοντας κάτω, είδε έναν μικρόσωμο κροκόδειλο να της χαμογελά κάτω από την έδρα...

Πίσω, στον μαυροπίνακα, γρατζουνισμένα με κιμωλία και μισοσβησμένα, κάποια γράμματα σχημάτιζαν δυο λέξεις που ίσως να ήταν οι εξής: «Deja Voodoo»

website

Listen (via e-radio)