Ο καιρός άρχισε να μας τα χαλάει και την Πέμπτη ανακοινώθηκε η αλλαγή του χώρου. Θέατρο Badminton. Εκεί ακριβώς άρχισαν και οι περσινές αναμνήσεις της συναυλίας τους στον ίδιο χώρο. Μία πολύ καλή παραγωγή, αλλά ένα album της απόλυτης μετριότητας. Μια συναυλία με 2 μόνο αγαπημένα κομμάτια του παρελθόντος και φυσικά η απουσία της γυναικείας φωνής του group (φάουλ!).

Με αυτά ακριβώς τα συναισθήματα ανηφόριζα την Μεσογείων το Σάββατο το βράδυ. Φτάνοντας στο χώρο γύρω στις 20:45 αντιμετωπίσαμε μια χαλαρότητα στο χώρο και ένα ακόμα ωχ ακούστηκε στο αυτοκίνητο. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε αργήσει και oi Client βρίσκονταν ήδη επί σκηνής σε ένα μισοάδειο θέατρο. Το υπόλοιπο βρισκόταν στα μπαλκόνια για τσιγάρο και μπύρα.

Μετά το support 45λεπτο διάλειμμα για να προετοιμαστούν κάμερες, φώτα και γερανοί. Κοντά στις 10 και ενώ το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο, χαμήλωσαν τα φώτα. Εισαγωγή του Controlling Crowds και στο θέατρο άπαντες όρθιοι. Οι Dave Pen (BirdPen) και Polard Berier επι σκηνής ξεκίνησαν την συναυλία με έναν απίστευτης ποιότητας ήχο. Μόνο παρατράγουδο το γεγονός ότι ο κος Berier δεν ήταν και στα καλύτερά του από άποψη φωνητικής και ουκ ολίγες φορές έσπαγε τύμπανα με τις τσιρίδες του. Στη συνέχεια 2 πολύ δυνατά κομμάτια από το "you all look the same to me" τα "Numb" και "finding it so hard", για να μας καθησυχάσουν ότι ήρθαν για να παίξουν τα πάντα και φυσικά τα έπαιξαν.

Η Maria Q αυτή τη φορά μας τίμησε με την παρουσία της χαρίζοντάς μας ένα απίστευτο "you make me feel", όπου το θέατρο σηκώθηκε στον αέρα, όμως ο ρόλος της ήταν πιο περιορισμένος απ'οτι στις πρώτες συναυλίες τους. Ο ραπερ της παρέας, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή και δεν θα το ψάξω καν, με την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού με το μικρόφωνο ήταν εκεί για να μας θυμίσει στιγμές από "Londinium" και "Controlling Crowds".

Η διάρκεια της συναυλίας 2 ώρες και 20 λεπτά, όπου 1 και 45 ήταν το κυρίως κομμάτι και όλο το υπόλοιπο ήταν το ανκορ. Εν ολίγοις, επέστρεψαν στη σκηνή 2 φορές κάτι που είχα πολλά χρόνια να ζήσω σε συναυλία ξένου συγκροτήματος, αν το έχω ζήσει ποτέ. Φυσικά, το Again έμεινε για το τέλος όπου ο κος Pen κάθε φορά, μετά την αποχώρηση του Greg Walker, προσπαθεί φιλότιμα να το φέρει στα μέτρα του, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο.

Σε γενικές γραμμές, ο χώρος αποδείχθηκε ότι λειτούργησε υπέρ του ήχου των Archive, οι οποίοι έχουν σχεδόν πάντα προσεγμένες συναυλίες. Τα φώτα πραγματικά μάγευαν ακόμα περισσότερο τα κομμάτια και το videowall πίσω τους με εκρήξεις χρωμάτων και εικόνων καθήλωναν πολλές φορές το βλέμμα. Οι Έλληνες φαν ήταν 100% εκεί για να τους κάνουν να νιώσουν βασιλιάδες και πραγματικά επέστρεψαν για να αποζημιώσουν τους πιο πιστούς τους οπαδούς μιας και στην Αγγλία σχεδόν δε γνωρίζουν την ύπαρξή τους.

Alex_Gone