Η Τρίτη μέρα του Φεστιβάλ ξεκίνησε με το Masterclass του Γάλλου Αλεξάντρ Ντεπλά, τον μουσικοσυνθέτη του πρόσφατου «Ο Χτύπος που Έχασε η Καρδιά μου» (The Beat That My Heart Skipped). Ο Γάλλος έχει συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες όπως o Στίβεν Φρίαρς, , o Φράνσις Βέμπερ, o Ντέιβιντ Φίντσερ. Επίσης συνεργάζεται με τους Τέρενς Μάλικ και του Ρομάν Πολάνσκι για τις αναμενόμενες ταινίες τους «The Tree of Life» και «The Ghost» αντίστοιχα. Ξεκίνησε την συνέντευξή του με τον Γιώργο Κρασσακόπουλο λέγοντας του ότι δεν είχε ποτέ αμφιβολίες για να γράψει μουσική για τον κινηματογράφο αφού αυτόν ήταν που ήθελε πάντα να κάνει, αμφιβολίες είχε για την ορχηστρική μουσική, εκεί ήταν που δεν ήξερε αν θα τα καταφέρει. Κάθε φορά που αναλαμβάνει να συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο παραμένει το ίδιο ενθουσιώδης με την πρώτη φορά. Παραδέχτηκε ότι ακόμα νιώθει αμήχανος και ντροπαλός όταν βρίσκεται απέναντι με προσωπικότητες όπως ο Τζον Γουίλιαμς, ο Αλ Πατσίνο ή ο Τζακ Νίκολσον. Αναφερόμενος στην πολύχρονη συνεργασία του με τον Ζακ Οντιάρ δήλωσε πως «είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης με τον σκηνοθέτη, σου δίνει την ελευθερία να πειραματιστείς και να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου. Πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή μου ευαισθησία προσθέτει αρκετά στοιχεία στο ύφος της μουσικής που γράφω για τις ταινίες». Αναφέρθηκε επίσης στην διαφορά της μουσικής που γράφεται για τις περισσότερες αμερικανικές ταινίες σε σχέση με τις ευρωπαϊκές. «Η μουσική στις αμερικάνικες ταινίες ακολουθεί τη δράση. Τρέχει ο ήρωας τρέχει και η μουσική, ενώ αντίθετα στην Ευρώπη οι μουσικοσυνθέτες προσπαθούν να δημιουργήσουν μια γενικότερη ατμόσφαιρα μέσα στην ταινία διατηρώντας το ίδιο τέμπο , επιχειρούν να μεταφέρουν στην ταινία αυτό που βρίσκεται εκτός πλάνου, αυτό που υπάρχει στο μυαλό των χαρακτήρων». Στο τέλος του masterclass, ο Αλεξάντρ Ντεπλά αποκάλυψε ότι ευχαρίστως θα έγραφε μουσική για ελληνικές ταινίες (λόγω και της ελληνικής του καταγωγής), ωστόσο δεν του έχει ζητηθεί κάποια συνεργασία ακόμη. Ο Ντεπλά έχει προταθεί δύο φορές για Όσκαρ και έχει κερδίσει τη Χρύση σφαίρα για τη μουσική του στην ταινία «The Painted Veil».

Η πρώτη ταινία που παρακολούθησα ήταν «Το Βουνό Χωρίς Δέντρα» (Treeless Mountain) της Αμερικανοκορεάτισας Σον Γιονγκ Κιμ. Η Κιμ θεωρείτε μια από της ελπίδες του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά ιδιαίτερα με αυτή τη δεύτερη ταινία της (κάτι που προφανώς δεν με βρίσκει σύμφωνο). Η ιστορία έχει να κάνει με δύο αδερφές έξι και τεσσάρων χρονών αντίστοιχα, που η μητέρα τους δεν μπορεί να τις κρατήσει και τις αφήνει για λίγο καιρό στην κουνιάδα της σε μια επαρχιακή πόλη της Κορέας. Οι μικρές ζουν με την κακιά τους θεία περιμένοντας την μαμά να επιστρέψει. Και κάπου εδώ σταματάει και η πλοκή. Ότι άλλο συμβαίνει δεν παίζει κανένα ρόλο. Το μόνο που με εντυπωσίασε στην ταινία ήταν οι πολύ καλές παιδικές ερμηνείες και η εμμονή της σκηνοθέτιδος να αφήνει όλη τη δράση της ταινίας εκτός πλάνου και να επικεντρώνεται μόνο στο πρόσωπο της μικρής της πρωταγωνίστριας. Όταν τελείωσε η ταινία η Κιμ έμεινε στην αίθουσα για να απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού και μια από τις ερωτήσεις ήταν «Γιατί δεν εμφανίζονται αντρικές φιγούρες στην ταινία;» Η απάντησή της ήταν ασαφής αλλά μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήθελε να επικεντρωθεί στην σχέση των δύο κοριτσιών, η ταινία της βασίζεται κατά πολύ σε δικά της βιώματα και οι άντρες δεν είχαν βασικό ρόλο. Μου φάνηκε μια ταινία που ναι μεν εκφράζει κάποιες δύσκολες στιγμές που πέρασε ο καλλιτέχνης στη ζωή του και έχει ανάγκη να τις εξωτερικέψει αναζητώντας εξιλέωση, αλλά που ταυτόχρονα δεν υπάρχει λόγος να αφιερώσει ο θεατής δύο ώρες από τη ζωή του βλέποντας δυο μικρά κορεατάκια να ψήνουν ζωντανές ακρίδες και να τις πουλάνε ελπίζοντας να γεμίσουν με κέρματα τον κουμπαρά τους.

Τελειώνοντας η Κιμ μας παρότρυνε να πάμε να δούμε και την ταινία του άντρα της Μπράντλεϊ Ραστ Γκρέι, που παιζόταν αργότερα την ίδια μέρα. Η ταινία λέγεται «Το Κορίτσι Κάνει Μπαμ» (The Exploding Girl). Η προβολή ξεκίνησε με πολλά προβλήματα που οι υπεύθυνοι δικαιολόγησαν λέγοντας ότι «Επειδή η ταινία είναι γυρισμένη σε High Definition μας έχει δημιουργήσει κάποια προβλήματα, όπως καταλαβαίνεται όταν έχει να κάνει με νέες τεχνολογίες είναι αναμενόμενα κάποια προβλήματα(;)». Εδώ κάπου λυπήθηκα τον σκηνοθέτη που έπρεπε να ακούει από επίσημα χείλη ότι στη χώρα μας, ακόμα και στο μεγαλύτερο Φεστιβαλ Κινηματογράφου, είναι αναμενόμενο να μην ξέρουμε να χειριζόμαστε νέες τεχνολογίες…

Όμως, η ταινία άρχισε. Μια νεαρή φοιτήτρια η Ήβη (Ζόι Καζάν) , γυρνάει στο πατρικό της για τις καλοκαιρινές διακοπές. Θα συναντήσει ξανά τον καλό της φίλο Αλ που κι αυτός έχει γυρίσει στο πατρικό του. Το πιο συναρπαστικό σημείο της ταινίας είναι κάπου εδώ, όταν ο Αλ της ζητάει να τον φιλοξενήσουν στο σπίτι τους, αφού οι γονείς του έχουν νοικιάσει το δωμάτιό του σε κάποιον άλλο. Από εκεί και πέρα, δεν συμβαίνει τίποτα. Οι δύο νεαροί περνάνε πολύ χρόνο μαζί και στο τέλος ανακαλύπτουν ότι ταιριάζουν και ερωτικά (συγγνώμη που χαλάω το τέλος αλλά δεν κρατήθηκα). Η ταινία έχει διάρκεια 79 λεπτά και είναι πιθανών να προλάβεις να κοιτάξεις το ρολόι σου πάνω από 79 φορές. Η μόνη ευχάριστή νότα είναι η παρουσία της ταλαντούχας Καζάν η οποία «τυγχάνει» να είναι η εγγονή του Ηλία Καζάν.

Γιώργος Καλαποθαράκος

Θεωρία

Προχτές βράδυ είχα τις μαύρες μου. Καβάλησα το μηχανάκι, φόρεσα ακουστικά αντί για κράνος, πάτησα το play (Alberta Cross – Taking Control) και έβαλα μπροστά για να βάλω λίγη τάξη στη καρδιά μου. Ανηφόρισα την Ασκληπιού και απ’ τα στενά της Νεάπολης σκαρφάλωσα στο Λυκαβηττό. Εκεί αγόρασα μια μπύρα, κάθισα στο παγκάκι και έσκαβα μεγαλύτερη την τρύπα της Πετρούπολης με το μικρό μου δάχτυλο καθώς πλέον στα αυτιά μου ακουγόταν του Iggy Pop το King of the dogs. Καλός δίσκος απ’ τον Pop, τι λες τώρα;

Χωρίς να το καταλάβω και ενώ άκουγα για τρίτη φορά το κομμάτι, η διπλανή θέση είχε καταληφθεί από ένα σκύλο με ενοχλητική αυτοπεποίθηση, στα όρια της παρεξήγησης.

-ΕΝΑ ΣΚΥΛΟ (γρύλισε) … Μάλλον είσαι σκοτάδι αλάνι μου.
-Πώς;
-Έχω κώλο που μυρίζει και μύτη μεσ’ το χώμα. Δεν θέλω παπούτσια, ούτε ρούχα. Κουβαλάω κρέας με τα δόντια μου και θα σου δαγκώσω το λαιμό αν σκεφτείς να μου τη πέσεις. Ζω solo. Είμαι ο βασιλιάς των σκυλιών, τουλάχιστον του λόφου. Χορεύω όποτε μου καπνίσει πάνω στις πέτρες και τα αγκάθια. Μυρίζω πράγματα που δεν μπορείς. Είμαι ο βασιλιάς των σκύλων και για απόψε σε φιλοξενώ.
-Πως ακριβώς το κάνεις αυτό;
-Εγώ και τα αδέρφια μου είμαστε μάρτυρες πολλών ανείπωτων μυστικών. Πρωταγωνιστούμε στη ζωή και εγώ είμαι ο βασιλιάς τους. Πάρε ακόμη μια μπύρα και κοίτα εκεί που σου δείχνω. Στη πίσω μεριά του λόφου υπήρχε ένα λαγκάδι και έψαχνα για το τομάρι μου τροφή και μουνί για χρόνια. Ώσπου συνάντησα ένα αλάνι, σαν και του λόγου σου, που μοιραζόταν το όραμά μου για τα καθημερινά. Τον ακολούθησα είπε αυτός, τον πρόσεχα είπα εγώ. Βρήκε για το τομάρι του τη τροφή και το μουνί του. Μόνο που αυτό το μύρισε, το φίλησε, το αγκάλιασε, το χάιδεψε, το ονειρεύτηκε και τελικά το ασφάλισε μέσα στη καρδιά του. Λάθος. Το ίδιο το χε λατρεμένο ακόμα ένα αρσενικό βασιλιάς και κείνος. Ο πατέρας της. Η μονομαχία αναπόδραστο κακό. Εγώ αλάνι βγαίνω εκεί που μονομαχούν τα πνεύματα για την αγάπη, σε ένα πόλεμο με απώλειες που χρεώνονται αυτοί που αγαπούν πιο πολύ. Εγώ βγαίνω εκεί που κυριαρχούν ο φόβος και ο ιδρώτας. Τα μυρίζω. Τα γουστάρω. Για αυτό και κάποτε ακολουθούσα το πιο κακόβουλο γαμιόλη, που χε το συνήθειο να φτύνει ταμπάκο πάνω μου. Τον φώναζαν Κλιντ Ηστγουντ. Και εγώ είμαι ένας βρομιάρης. Εσύ με τη ζωή σου ξαπλωμένη στο μπαμπάκι και το αφροκρασί δεν θα άντεχες ούτε λίγο. Για αυτό και γρήγορα θα σαπίσουν τα σωθικά σου απ’ την ανέχεια.
-Τα χεις πει ποτέ σε κάποιον άλλο αυτά;
-Σε σένα αλάνι και σε ένα ακόμα ψηλόλιγνο τύπο με φίνα ματιά. Το Νίκο το Labot. Του τη ψιθύρισα στον ύπνο του. Και κείνος την έκανε ταινία. Με τίτλο «Ο Σκύλος». Στο πα αλάνι μου πρωταγωνιστώ.

Υ.Γ. Σήμερα Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009 ο Νίκος Labot σκηνοθέτης τόσο του “Impro Walk” και όσο και της καινούργιας «Ο Σκύλος» φέρνει soundtrack της ερήμου, της σκόνης, της οργής, του έρωτα, των τύψεων και της εκδίκησης μέχρι το λημέρι του Tripradio.gr. Να σημειωθεί πως για τον «Σκύλο» ο Νίκος βραβεύτηκε στα πλαίσια του σημαντικού φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. «Ο Σκύλος» θα προβληθεί στον κινηματογράφο «Έλλη» την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009 μετά τις 10:30. Όσο για το “Impro Walk” μπορείτε να το δείτε άμεσα στο Bigbang.gr.

Sparky Friday Λυκαβηττός χαζεύοντας την (Αγία) Πετρούπολη 6 Νοεμβρίου 2009

Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη, 30 Οκτώβρη 2009

«Αν αφήνοντας το Σύνταγμα οδηγήσεις νότια, δεν θα σου πάρει παραπάνω χρόνο από όσο χρειάζεται για να απολαύσεις ένα με δύο τσιγάρα από την αγαπημένη σου μάρκα άντε ίσως και λίγο από το ουίσκι που κρύβεις στο φλασκί που σου χάρισαν εκείνο το βράδυ στο μπαρ με το όνομα «Στην Κόλαση Βαθιά» έτσι ώστε να φτάσεις στην παραλία του Βάκχου στο Π. Φάληρο. Θα ήταν βέβαια ορθότερο να αναφερθώ στην παραλία σε παρελθοντικό χρόνο ύπαρξης μιας και πια η περιοχή έχει καταπατηθεί, κτιστεί και ακριβύνει. Πολύ. Με λίγα λόγια έχει φτιαχτεί. Τότε βέβαια ήταν μόνο για φτιαγμένους. Αν με καταλαβαίνεις.

Οι γείτονες ήταν σέρφερς, χασομέρηδες, καταφερτζήδες, χασικλήδες, ροκάδες, μουσικοί, πρώην φυλακισμένοι με σκληρά τατουάζ και σιδερικά αλλά και αεροσυνοδοί κουκλάρες μιας και το αεροδρόμιο ήταν κοντά. Όλοι αυτοί σύχναζαν ενδιαμέσου αφίξεων και αναχωρήσεων ξανά, στα μπαρ που κατέκλυζαν τον δρόμο και από τις δυο μεριές. Για αυτό και σχεδόν κάθε βράδυ ήταν ένα παρατεταμένο πάρτι.

Για τις απαραίτητες συστάσεις λέγομαι Larry “Doc” Sportello και ξεκίνησα να δουλεύω σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ, με όλες τις ιδιοτροπίες – τσιγάρα, ποτά, γροθιές, μουσικές, πιστολίδια, ατάκες, εξυπνάδες και γυναίκες – σε δύσκολες υποθέσεις με απάτες, απιστίες, παρακολουθήσεις και ξεκαθαρίσματα. Ήξερα όλους τους χαφιέδες και κρατούσα τη μερίδα του λιονταριού για τα ανυπόληπτα σχέδια των αστυνομικών να ξεσκεπάσουν την διακίνηση της ντρόγκας εξασφαλίζοντας για τον εαυτό μου το μετρητό μου με το παραπάνω. Αργότερα εγκαταστάθηκα στην περιοχή και χαλάρωσα. Πλέον αναλάμβανα υποθέσεις με λιγότερη προεξοφλημένη βία και ενοχικά μαστουρώματα. ‘Άφηναν φυσικά και λιγότερα φράγκα. Καμιά φορά και σχεδόν καθόλου. Ήταν πάντα αρκετά όμως για το καθημερινό φαγητό, τσιγάρο, καφέ, ποτό, δίσκο, βιβλίο και λουλούδι για την κυρά μου. Βέβαια το ότι ήταν αρκετά για μένα δεν σημαίνει το ίδιο και για την κυρά για αυτό και η τελευταία είχε την ενοχλητική συνήθεια να αντικαθίσταται πάντα για χάρη κάποιου κοντοκουρεμένου, χοντρούλη δικηγόρου με υποσχόμενη καριέρα.

Είναι υπέροχα -grouvy- ή τουλάχιστον ήταν. Πάντως εγώ περνάω μια χαρά. Για αυτά που γουστάρω να κάνω (π.χ. να ρεμβάζω τον ακαμάτη ήλιο από την παραλία μου), να διαβάζω (π.χ. το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Vakxikon.gr) και να ακούω (π.χ. τους καινούργιους ψυχεδελικούς δίσκους των Fuck Buttons και του συνονόματου Larry Gus) θα είμαι το βράδυ της τελευταίας Παρασκευής του Οκτώβρη στο ραδιόφωνο του tripradio.gr. Το τι θέλει να μάθει ο παραλογιζόμενος Friday με αφήνει αδιάφορο. Εγώ θα μιλήσω για αυτά που μου αρέσουν. Τα περνάω καλά και αυτό μου φτάνει. Δεν θέλω άλλα μπλεξίματα. Αν και αυτά με κυνηγάνε ακόμα. Λοιπόν μετά τις δέκα. Για να μιλήσουμε για αυτό το τέλος εποχής καθώς ο ελεύθερος έρωτας γλιστρά από τα ακροδάχτυλά μας και η παράνοια εγκαθίσταται παρέα με τη παγωνιά, τη μοναξιά και το κρύο (με φοβίζουν και μένα πολύ) σε αυτή τη Πόλη.*

*http://www.vakxikon.gr/ Τεύχος #7 - Εφέτος στ' αλήθεια εφοβήθηκα την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο.

Larry “Doc” Sportello, Παραλία Βάκχου, 29 Οκτώβρη 2009

Θα σας θυμίσουμε ακούσματα για ένα από τα δυνατότερα ερεθίσματα δημιουργίας ενός τραγουδιού, που στοίχειωσε και βασάνισε χιλιάδες καλλιτέχνες στο πέρασμα των χρόνων. Και πού ξέρετε, ίσως και να την έχουμε ξορκίσει μέχρι το τέλος της εκπομπής...

Κάτι μας λέει ότι ποτέ δεν υπήρξε «Lonely Radio Show» με τόση παρέα...

Γνωρίζω πως αν και οι ακροατές του tripradio.gr βρίσκονται ήδη σε τροχιά διαφυγής της ελκυστικής Σειρήνας (για την οποία ο Ευγένιος Αρανίτσης μιλά αναλυτικά στη στήλη Παράδοξα του 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας), που κρύβει τις συχνότητες της μέσα στη μουσική που αγαπάμε, είναι καλό να ενισχύουμε που και που και θεωρητικά, την βιωματική πράξη απόσχισης, από το όποιο ρηχό mainstream ρεύμα, όχι μόνο γιατί πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να μας παρασύρει αλλά κυρίως για να αποφύγουμε τη μολυσματική εισροή εκείνων των στοιχείων της μουσικής βιομηχανίας, που κατάντησαν έτσι την περιρρέουσα μουσική δισκογραφία. Θέλω να πω, πως τα mainstream pop τραγούδια δεν έχουν από μόνα τους τίποτα το περίεργο, τίποτα το κακό, τίποτα το ενοχλητικό πλην ίσως της προφανής, ενστικτώδης και φυσικά επιλεκτικής αισθητικής απόρριψης. Ένα, όμως, πραγματικό πρόβλημα που υφίσταται και "απειλεί" εντός εισαγωγικών είναι αυτό που περιγράφει άψογα στο κείμενό του ο Ευγένιος.

Κάντε κλικ Ladies and Gents πάνω στα Παράδοξα του Ευγένιου Αρανίτση.

Την αντίληψη ότι ο Michael Jackson μπορεί να είναι οτιδήποτε, την συνέλαβε έως και ο λαός του ΠΑΟΚ και την παρουσίασε στους εμβρόντητους θεατές με το σύνθημα που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου Γυναίκα Ταξιδιώτισσα Πόλεων.

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη 18 Οκτωβρίου 2009

*Η εικόνα που δημοσιεύεται στην τρέχουσα ανάρτηση είναι δημιουργία του πολίτη του bankit.gr, Λoika.

Προσπαθούν εδώ και 3 μήνες να μας το κόψουν, προς στιγμήν συμμορφωνόμαστε, βρίσκουμε παραθυράκια κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι ιδιοκτήτες καφέ, μπαρ και εστιατορίων έχουν λαλήσει, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μερικά τσιγάρα λιγότερα μέσα στη μέρα είναι γεγονός...

Πόσα τραγούδια όμως δεν θα είχαν γραφτεί ποτέ όπως γράφτηκαν, έξω από τα σύννεφα καπνού τσιγάρων;

Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009 και πλέον από τις 20:00 ως τις 22:00, στον tripradio.gr, η Αντζελίνα Μανούζα και ο Πάνος Θεοδωρόπουλος στην εκπομπή τους «MIND THE GAP» θα σας θυμίσουν τραγούδια που στο πέρασμα των χρόνων έγιναν με θέμα ή αφορμή τον καπνό, τα τσιγάρα, τα πούρα, τα φίλτρα, τις στάχτες, τις γόπες, τους αναπτήρες, τα τασάκια, τα σπίρτα και λοιπά είδη καπνιστού (τελικά είναι πολλά ε;) και άλλα τέτοια βασικά αξεσουάρ δημιουργίας τραγουδιών...