Κύριοι και Κυρίες

Αυτή τη Πέμπτη και λίγο μετά τις δέκα το βράδυ ο Γιώργος Κυριαζής, βασικός πλέον μεταφραστής των βιβλίων του Thomas Pynchon (που οι φίλοι αυτής της εκπομπής γνωρίζουν καλά ότι είναι ένας από τους δώδεκα θεούς της) στα Ελληνικά, θα βρίσκεται στο studio του tripradio.gr για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη αλλά και μια βουτιά στον έναστρο ωκεάνιο κόσμο της λογοτεχνίας του Commander που όπως οι ίδιοι φίλοι γνωρίζουν, είναι το όνομα που χρησιμοποιούμε μετά το τρίτο ποτήρι Jameson στο bar της Λυκαβηττού Low Profile όταν πίσω από τη μπάρα βρίσκεται ο Χρήστος και ειδικά εφόσον τη Μουσική στον ίδιο χώρο διαχειρίζεται ο Μάνος, ο οποίος θα φροντίσει η τρίτη αυτόματη παραγγελία να συμπέσει με την έναρξη του Singapore κομμάτι που έγραψε ειδικά για την περίπτωση και τραγουδά ο άσχημος πλην επιδέξιος αδερφός του Thomas Pynchon, Thomas Waits, με αφορμή κατά τα άλλα την πρόσφατη βράβευση του Γιώργου με το βραβείο μετάφρασης αγγλόφωνης λογοτεχνίας από το ΕΚΕΜΕΛ για τη μετάφραση του βιβλίου του Τόμας Πίντσον «Ενάντια στη μέρα». Στη συντροφιά των φίλων της Τύχης θα βρίσκονται όπως πάντα ο Όλεθρος Ηρακλής Desertnaut και η αλα Kim Novak ολέθριας ομορφιάς Ειρήνη Kinky Pinky. Εκτάκτως στη συντροφιά ο Βασίλειος Δρόλιας συντηρητής του καλύτερου Blog βιβλιοφιλίας ficciones.wordpress.com.

Για να προετοιμαστείτε καλύτερα για την ακρόαση της εκπομπής προτείνονται τα κάτωθι:

α. Επισκόπηση του http://pynchonikon.wordpress.com/ blog του Γιώργου Κυριαζή για τον Thomas Pynchon.

β. Ανάγνωση του http://ficciones.wordpress.com/2009/12/02 του Βασίλειου Δρόλια.

γ. Ανάγνωση του http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=1041 του Ολέθρου Ηρακλή Desertnaut.

δ. Ακρόαση του http://www.youtube.com/watch?v=IHyYhyp0kTc&feature=related του Tom Waits.

ε. Προμήθεια ενός φλιτζανιού ντεκαφεϊνε εσπρέσσο, ποσότητας Jameson ισότιμης με τη χωρητικότητα τριών ποτηριών, μιας φιάλης εμφιαλωμένου νερού καθώς και ενός αντίτυπου του βιβλίου «Ενάντια στη Μέρα» του Thomas Pyncon σε μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή από τις εκδόσεις καστανιώτη με σκοπό, μετά την ανάγνωσή του φυσικά, να το χαρίσετε όντας μεθυσμένος/η σε κάποια υπέροχη παρουσία με κομψή ενδυμασία και σθεναρές αντιστάσεις στις αμφιβόλου ηθικού περιεχομένου προτάσεις σας.

Φιλιά σε όλους

Cpt. Pep Friday, Πλατεία Leo Messi (πρώην Μάρκου Μπότσαρη) Ιλίσια, Αθήνα 5 Οκτώβρη 2010.

Αντί της σημερινής εκπομπής και λόγω της χρονικής συγκυρίας δημοσιεύεται στο blog του σταθμού μια άλλου είδους αλληλουχία κομματιών αποτυπώνοντας την διαρκή μας ανάγκη να ζούμε όλες τις στιγμές μας με κάποια μουσική συνοδεία.

Εκείνο το βράδυ είχε έρθει νωρίς. Δίχως την προετοιμασία της ευκολίας η διάθεση αναδευόταν σαν τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη παγιδευμένη σε μία διπλή αντανάκλαση της λάμψης του φεγγαριού μέσω της λίμνης αποτυπωμένης περίφημα στον πίνακα πάνω από το σιδερένιο κρεβάτι της. Απολάμβανε για ώρες εκεί το ημίγυμνο κορμί της καθώς κάπνιζε ένα αργοτέλευτο Sante. Μουρμούριζε το Her eyes are underneath the Ground των Antony and the Johnsons και καθώς το τραγούδι ακολουθούσε την σπειροειδή τροχιά του, ρίγη πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη ραχοκοκαλιά της κάνοντάς τη να δακρύζει δίχως θλίψη. Φορούσε ένα ελαφρύ φόρεμα λειψό στα μπούτια και τα στήθια της πλούσιο όμως σε σχέδια στα βασικά χρώματά.

Ζούμε για να υπάρχουμε και όχι να παρασιτούμε, ξεφύσηξε. Έστρωσε ελαφρύ make up στα βλέφαρά της καθώς είχε ακούσει πως οι ιδέες κάνουν το βλέμμα πραγματικά λαμπερό. Διάλεξε μαύρες γόβες δίχως καλσόν για να ντύσει τα πόδια της ώστε να φαίνεται έντονη η λευκόχρυση πλέξη τους πάνω από τις ανεπαίσθητες φλέβες στο λευκό της δέρμα. Ξεδιάλεξε ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ από την ντουλάπα της με φίνα γραμμή και δεν ξέχασε αυτή τη φορά τα επίσης μαύρα δερμάτινα γάντια της που εφάρμοζαν ακριβώς στο λεπτό και καλλίγραμμο χέρι της αναδεικνύοντας όλες του τις καμπύλες. Στο μικρό της τσαντάκι έβαλε χωρίς σκέψη τα απαραίτητα εφόδια: σιγαρέτα, αναπτήρα, κραγιόν, μια μικρή ποσότητα από το ισπανικό της άρωμα και λίγα χρήματα.

Διάλεξε τον δίσκο του Bonnie Prince Billy με τίτλο Beware από τη δισκοθήκη της και αφού τον αγκίστρωσε από τη βελόνα του πικάπ, τον εξανάγκασε με στροβιλισμό να γεμίζει το άδειο σπίτι, κλείνοντας την εξώπορτα του διαμερίσματός της. Κατέβηκε στο ισόγειο χρησιμοποιώντας τον παλιομοδίτικο ανελκυστήρα που διέθετε πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της διαρκούς λήψης και αναπαραγωγής του ψηφιακού ραδιοφωνικού σταθμού της Αμφικτύωνος. Ένα κάπως διαφορετικό παιδαγωγικό τμήμα από εκείνο του αντίστοιχου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στο οποίο σχεδόν εκβιάστηκε να σπουδάσει. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καθόδου, το κομμάτι No Way Down των Air France ακουγόταν από τα διακριτικά ηχεία του θαλάμου. Φτάνοντας στο ισόγειο ακούστηκε το σήμα του σταθμού, ο αυτόματος μηχανισμός της πόρτας τράβηξε τις προστασίες του και άνοιξε το δρόμο στη γοητευτική κυρία, η οποία κοντοστάθηκε τακτοποιώντας τον ιμάντα της τσάντας της μακριά από το μπούστο της. Ο νεαρός που έμενε στο μοναδικό διαμέρισμα του ισογείου προηγήθηκε στο διάδρομο προς την εξώπορτα φορώντας ένα κομψό μπορντό πουκάμισο, λινό μαύρο παντελόνι και ταιριαστά πάνινα All Stars παπούτσια ενώ στο στόμα του έφερνε την τρομπέτα με την πρόσφατα επισκευασμένη σουρντίνα της προβάροντας με κάποια σχετική ανησυχία το Alice του Tom Waits.

Κάπου στην έρημο Mojave, εσωτερικά του δρόμου των δρόμων, του Mother Road (Route 66) κατά τον John Steinbeck και ακριβώς δίπλα στις γραμμές του τρένου, υπάρχει ένας μέρος μικρό όσο δεν γίνεται περισσότερο. Εκεί, βρίσκεται το motel της Aunt Clara και του ανιψιού της Lennie ενώ από την άλλη μεριά των γραμμών, στέκεται αντικρυστά το βενζινάδικο με τις χειραντλίες του επιστήθοιυ φίλου του Lennie, George Milton.

Στην μικρή πανσιόν χασομεράει συνήθως και ο πιο γνωστός από τους εκεί πλάνηδες, ένας γνήσιος hobo, ο Woody Guthrie, όπου για το διάστημα αυτό δουλεύει σε μια μεταφορική πιλοτάροντας ένα παλιό μονοκινητήριο διπλάνο, που πίνει το καύσιμο όπως ο Woody το ουίσκι. Στη μπάρα του σαλούν, στο εισόγειο του μοτέλ, βρίσκουν καταφύγιο οι περαστικοί που περιδιαβαίνουν από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Εκεί μιλάνε για τα μεροκάμματα στους αγρούς των σταφυλιών της οργής, την οικονομική ύφεση, τη μαύρη θύελλα από σκόνη που δε λέει να κοπάσει και τις όμορφες γυναίκες που ταξιδεύουν με τις διπλανές παρέες.

Τσακώνονται συχνά, παίζουν χαρτιά αλλάζοντας μεταξύ τους με βρισιές και γροθιές τα σκουριασμένα φράγκα τους. Αφού η κούραση τους αναγκάσει να τα βρούν, διηγούνται ιστορίες για να ξεφορτωθούν τα βάρη τους μπας και την επόμενη ταξιδέψουν λίγο ξαλαφρωμένοι. Συμμορίτες αρκετοί από αυτούς μιλάνε για ζόρικους νταλαβερτζήδες και τα κατορθώματά τους. Κοφτά ονοματεπώνυμα υπογράφουν τις διηγήσεις, ας πούμε ένα Lil’ Mefisto. Κάπου και που κάποιος σπάει τη μονοτονία των χνωτικών ομιλιών με τον ήχο μιας μπουκωμένης φυσαρμόνικας ξορκίζοντας τους πικρόχολους που από παντού διαλαλούν ότι πάτο δεν έχει αυτή η κατηφόρα.

Μερικοί μένουν ξάγρυπνοι μέχρι το πρωί γιατί οι δύο φίλοι, για να διαφημίσουν το μέρος τους, διαδίδουν πως το πρωινό σηκώνεται τινάζοντας από πάνω του την σκόνη της ερήμου σε ένα βαθύ γαλανό ουρανό. Οι περισσότεροι δεν φεύγουν όμως και περιμένουν στην πανσιόν τη στιγμή, της οποίας η φήμη ταξιδεύει από την Οκλαχόμα μέχρι την Καλιφόρνια και στις δέκα ακριβώς τη νύχτα, τότε που το φαγητό, το ποτό και το χαρτί στερεύουν το μεροκάματο από τη τσέπη, τη στιγμή λοιπόν που θέλει τον μονόχειρα εργάτη της πανσιόν, Candy, να μπουκάρει φουριόζικα και με στεντόρεια φωνή, που κάνει τα μάτια του να πετάγονται μαζί της έξω, να παρακινεί ενθουσιάζοντας τους πάντες να βγουν έξω ουρλιάζοντας

THE TRAIN THE TRAIN, THE FREIGHT TRAIN

Μονομιάς όλοι ορμούν προς τα έξω να προλάβουν το θέαμα που από βαθιά μέσα στη νύχτα φέρνει το σφύριγμα και τα φώτα μιας πελώριας κοκκινόμαυρης λοκομοτίβας γρήγορα προς το μέρος τους. Το φορτηγό τρένο εμφανίζεται και σέρνοντας πεντακόσια μέτρα βαγόνια πίσω του κάνει τη γη να τρέμει και από τις δονήσεις τις ελπίδες των παρευρισκομένων, για καλύτερες μέρες, να ξεχειλίζουν. Όταν το τρένο σφυρίξει ξανά και το τελευταίο βαγόνι θα περνά, στην άλλη μεριά των γραμμών ένα διαλυόμενο σύννεφο καπνού θα αποκαλύπτει τους Dustbowl, την μπάντα μουσικών από την Ανατολή που πιστή στο ραντεβού της θα παίξει ζωντανά τα τραγούδια της σε εκείνη την ίδια πανσιόν στη μέση του πουθενά, που είναι ταυτόχρονα και ένας σταθμός από το πρόβλημα στο πρόβλημα που δεν ξέρουν ακόμα, μπροστά στους παρίες, τους πλάνηδες, τους μοναχικούς ταξιδιώτες, τους hobos που περιμένουν πως και πως αυτή τη στιγμή σαν μοναδική τους διασκέδαση, στην παραμονή τους, ταξιδεύοντας προς τη λύση, στην εποχή της μεγάλης ύφεσης.

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη, 21 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία βασίζεται στους τίτλους των τραγουδιών του καινούργιου δίσκου της εξαιρετικής μπάντας Dustbowl, Going Down και στις διηγήσεις του ερημοναύτη (desertnaut.wordpress.com) , του μοναδικού ανθρώπου που γνωρίζω και έχει ταξιδέψει στις λατρεμένες ερήμους της Αυστραλίας, της Αμερικής και της Δυτικής Αφρικής.

Σήμερα ζωντανά στο studio του tripradio.gr στις 10 η στιγμή που The Freight Train Sounds Ramblers : Ladies and Gents The Dustbowl. Hell yeah.