Κάπου στην έρημο Mojave, εσωτερικά του δρόμου των δρόμων, του Mother Road (Route 66) κατά τον John Steinbeck και ακριβώς δίπλα στις γραμμές του τρένου, υπάρχει ένας μέρος μικρό όσο δεν γίνεται περισσότερο. Εκεί, βρίσκεται το motel της Aunt Clara και του ανιψιού της Lennie ενώ από την άλλη μεριά των γραμμών, στέκεται αντικρυστά το βενζινάδικο με τις χειραντλίες του επιστήθοιυ φίλου του Lennie, George Milton.

Στην μικρή πανσιόν χασομεράει συνήθως και ο πιο γνωστός από τους εκεί πλάνηδες, ένας γνήσιος hobo, ο Woody Guthrie, όπου για το διάστημα αυτό δουλεύει σε μια μεταφορική πιλοτάροντας ένα παλιό μονοκινητήριο διπλάνο, που πίνει το καύσιμο όπως ο Woody το ουίσκι. Στη μπάρα του σαλούν, στο εισόγειο του μοτέλ, βρίσκουν καταφύγιο οι περαστικοί που περιδιαβαίνουν από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Εκεί μιλάνε για τα μεροκάμματα στους αγρούς των σταφυλιών της οργής, την οικονομική ύφεση, τη μαύρη θύελλα από σκόνη που δε λέει να κοπάσει και τις όμορφες γυναίκες που ταξιδεύουν με τις διπλανές παρέες.

Τσακώνονται συχνά, παίζουν χαρτιά αλλάζοντας μεταξύ τους με βρισιές και γροθιές τα σκουριασμένα φράγκα τους. Αφού η κούραση τους αναγκάσει να τα βρούν, διηγούνται ιστορίες για να ξεφορτωθούν τα βάρη τους μπας και την επόμενη ταξιδέψουν λίγο ξαλαφρωμένοι. Συμμορίτες αρκετοί από αυτούς μιλάνε για ζόρικους νταλαβερτζήδες και τα κατορθώματά τους. Κοφτά ονοματεπώνυμα υπογράφουν τις διηγήσεις, ας πούμε ένα Lil’ Mefisto. Κάπου και που κάποιος σπάει τη μονοτονία των χνωτικών ομιλιών με τον ήχο μιας μπουκωμένης φυσαρμόνικας ξορκίζοντας τους πικρόχολους που από παντού διαλαλούν ότι πάτο δεν έχει αυτή η κατηφόρα.

Μερικοί μένουν ξάγρυπνοι μέχρι το πρωί γιατί οι δύο φίλοι, για να διαφημίσουν το μέρος τους, διαδίδουν πως το πρωινό σηκώνεται τινάζοντας από πάνω του την σκόνη της ερήμου σε ένα βαθύ γαλανό ουρανό. Οι περισσότεροι δεν φεύγουν όμως και περιμένουν στην πανσιόν τη στιγμή, της οποίας η φήμη ταξιδεύει από την Οκλαχόμα μέχρι την Καλιφόρνια και στις δέκα ακριβώς τη νύχτα, τότε που το φαγητό, το ποτό και το χαρτί στερεύουν το μεροκάματο από τη τσέπη, τη στιγμή λοιπόν που θέλει τον μονόχειρα εργάτη της πανσιόν, Candy, να μπουκάρει φουριόζικα και με στεντόρεια φωνή, που κάνει τα μάτια του να πετάγονται μαζί της έξω, να παρακινεί ενθουσιάζοντας τους πάντες να βγουν έξω ουρλιάζοντας

THE TRAIN THE TRAIN, THE FREIGHT TRAIN

Μονομιάς όλοι ορμούν προς τα έξω να προλάβουν το θέαμα που από βαθιά μέσα στη νύχτα φέρνει το σφύριγμα και τα φώτα μιας πελώριας κοκκινόμαυρης λοκομοτίβας γρήγορα προς το μέρος τους. Το φορτηγό τρένο εμφανίζεται και σέρνοντας πεντακόσια μέτρα βαγόνια πίσω του κάνει τη γη να τρέμει και από τις δονήσεις τις ελπίδες των παρευρισκομένων, για καλύτερες μέρες, να ξεχειλίζουν. Όταν το τρένο σφυρίξει ξανά και το τελευταίο βαγόνι θα περνά, στην άλλη μεριά των γραμμών ένα διαλυόμενο σύννεφο καπνού θα αποκαλύπτει τους Dustbowl, την μπάντα μουσικών από την Ανατολή που πιστή στο ραντεβού της θα παίξει ζωντανά τα τραγούδια της σε εκείνη την ίδια πανσιόν στη μέση του πουθενά, που είναι ταυτόχρονα και ένας σταθμός από το πρόβλημα στο πρόβλημα που δεν ξέρουν ακόμα, μπροστά στους παρίες, τους πλάνηδες, τους μοναχικούς ταξιδιώτες, τους hobos που περιμένουν πως και πως αυτή τη στιγμή σαν μοναδική τους διασκέδαση, στην παραμονή τους, ταξιδεύοντας προς τη λύση, στην εποχή της μεγάλης ύφεσης.

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη, 21 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία βασίζεται στους τίτλους των τραγουδιών του καινούργιου δίσκου της εξαιρετικής μπάντας Dustbowl, Going Down και στις διηγήσεις του ερημοναύτη (desertnaut.wordpress.com) , του μοναδικού ανθρώπου που γνωρίζω και έχει ταξιδέψει στις λατρεμένες ερήμους της Αυστραλίας, της Αμερικής και της Δυτικής Αφρικής.

Σήμερα ζωντανά στο studio του tripradio.gr στις 10 η στιγμή που The Freight Train Sounds Ramblers : Ladies and Gents The Dustbowl. Hell yeah.