Αντί της σημερινής εκπομπής και λόγω της χρονικής συγκυρίας δημοσιεύεται στο blog του σταθμού μια άλλου είδους αλληλουχία κομματιών αποτυπώνοντας την διαρκή μας ανάγκη να ζούμε όλες τις στιγμές μας με κάποια μουσική συνοδεία.

Εκείνο το βράδυ είχε έρθει νωρίς. Δίχως την προετοιμασία της ευκολίας η διάθεση αναδευόταν σαν τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη παγιδευμένη σε μία διπλή αντανάκλαση της λάμψης του φεγγαριού μέσω της λίμνης αποτυπωμένης περίφημα στον πίνακα πάνω από το σιδερένιο κρεβάτι της. Απολάμβανε για ώρες εκεί το ημίγυμνο κορμί της καθώς κάπνιζε ένα αργοτέλευτο Sante. Μουρμούριζε το Her eyes are underneath the Ground των Antony and the Johnsons και καθώς το τραγούδι ακολουθούσε την σπειροειδή τροχιά του, ρίγη πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη ραχοκοκαλιά της κάνοντάς τη να δακρύζει δίχως θλίψη. Φορούσε ένα ελαφρύ φόρεμα λειψό στα μπούτια και τα στήθια της πλούσιο όμως σε σχέδια στα βασικά χρώματά.

Ζούμε για να υπάρχουμε και όχι να παρασιτούμε, ξεφύσηξε. Έστρωσε ελαφρύ make up στα βλέφαρά της καθώς είχε ακούσει πως οι ιδέες κάνουν το βλέμμα πραγματικά λαμπερό. Διάλεξε μαύρες γόβες δίχως καλσόν για να ντύσει τα πόδια της ώστε να φαίνεται έντονη η λευκόχρυση πλέξη τους πάνω από τις ανεπαίσθητες φλέβες στο λευκό της δέρμα. Ξεδιάλεξε ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ από την ντουλάπα της με φίνα γραμμή και δεν ξέχασε αυτή τη φορά τα επίσης μαύρα δερμάτινα γάντια της που εφάρμοζαν ακριβώς στο λεπτό και καλλίγραμμο χέρι της αναδεικνύοντας όλες του τις καμπύλες. Στο μικρό της τσαντάκι έβαλε χωρίς σκέψη τα απαραίτητα εφόδια: σιγαρέτα, αναπτήρα, κραγιόν, μια μικρή ποσότητα από το ισπανικό της άρωμα και λίγα χρήματα.

Διάλεξε τον δίσκο του Bonnie Prince Billy με τίτλο Beware από τη δισκοθήκη της και αφού τον αγκίστρωσε από τη βελόνα του πικάπ, τον εξανάγκασε με στροβιλισμό να γεμίζει το άδειο σπίτι, κλείνοντας την εξώπορτα του διαμερίσματός της. Κατέβηκε στο ισόγειο χρησιμοποιώντας τον παλιομοδίτικο ανελκυστήρα που διέθετε πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της διαρκούς λήψης και αναπαραγωγής του ψηφιακού ραδιοφωνικού σταθμού της Αμφικτύωνος. Ένα κάπως διαφορετικό παιδαγωγικό τμήμα από εκείνο του αντίστοιχου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στο οποίο σχεδόν εκβιάστηκε να σπουδάσει. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καθόδου, το κομμάτι No Way Down των Air France ακουγόταν από τα διακριτικά ηχεία του θαλάμου. Φτάνοντας στο ισόγειο ακούστηκε το σήμα του σταθμού, ο αυτόματος μηχανισμός της πόρτας τράβηξε τις προστασίες του και άνοιξε το δρόμο στη γοητευτική κυρία, η οποία κοντοστάθηκε τακτοποιώντας τον ιμάντα της τσάντας της μακριά από το μπούστο της. Ο νεαρός που έμενε στο μοναδικό διαμέρισμα του ισογείου προηγήθηκε στο διάδρομο προς την εξώπορτα φορώντας ένα κομψό μπορντό πουκάμισο, λινό μαύρο παντελόνι και ταιριαστά πάνινα All Stars παπούτσια ενώ στο στόμα του έφερνε την τρομπέτα με την πρόσφατα επισκευασμένη σουρντίνα της προβάροντας με κάποια σχετική ανησυχία το Alice του Tom Waits.