Στη μεταμοντέρνα περίοδο, που έτυχε να ζεις, το μοναδικό που σου επιτρέπεται και δυστυχώς καταλήγεις να επιλέγεις, είναι να αφήνεσαι διαρκώς αιωρούμενος στη δροσερή από τα κοκτέιλ (αλκοολούχων και μη ψευδαισθήσεων) αιώρα της καλοπέρασης που με υπερπροσπάθεια κόπων και δακρύων σου εξασφάλισαν οι ταλαίπωροι γονείς σου (για κάποιο λόγο δεν με εντυπωσίασαν ποτέ , τσιτάτο κλεμμένο από τραγούδι των Interpol).

Και ενώ πίνεις αμέριμνος την κρύα μπύρα σου στο «Τριφασικό» του Βαγγέλη, στον ομορφότερο πεζόδρομο του Κεραμικού και σκέφτεσαι αυτά αλλά και τα άλλα, αυτά που σου μένουν από την ανάγνωση του πιο πρόσφατα μεταφρασμένου στα ελληνικά βιβλίου του Paco Ignacio Taibo II με τίτλο «Ερωτευμένα Φαντάσματα» (θα μπορούσε να ήταν και Χαμένες Ψυχές για Πάντα αλλά το είχαν καβαντζώσει οι groovy Kassabian) , γυρίζεις το βλέμμα για να γνωρίσεις έναν ευγενή νέο με το όνομα Γιάννης Διαμαντής. Ο συγκεκριμένος κύριος αγνοώντας τις σειρήνες της δικηγορίας, ενέδωσε σε εκείνες της φίλης του, Μαριέττας που τον οδήγησαν στην συνδημιουργία της συμμετοχικής πλατφόρμας καλλιτεχνών οποιασδήποτε φόρμας που εκφράζεται στον αχανή ιστοχώρο στη διακριτή διεύθυνση:

http://www.bankit.gr

Για μια επταμελή ομάδα, επομένως, θα μιλήσουμε σήμερα στις δέκα το βραδάκι. Μία συντροφιά ανθρώπων που ονειρεύτηκαν και μετά έπραξαν την ιδανική πολιτεία, την οποία όποιος επισκεφτεί θα απολαύσει κάθε είδους ηδονή απορρέουσα από τις 9 τέχνες και δόξα τώ λαώ έχουμε πολλούς από αυτούς. Πράξη ladies and gents, αδερφή του ονείρου και δήμιος του αδιέξοδου.

Όλα αυτά ακριβώς μετά τις μελωδίες – ομιλίες των στρατιωτικών ορδών έμπνευσης που ηγείται η δίδα Kelly Kounalaki με παραγγέλματα αυστηρά σαν το παρακάτω, στο τελικό προορισμό όλων για σήμερα το βράδυ και πριν ακριβώς ξεχυθούμε στις γιορτές της σημερινής Παρασκευής:

I'm on it, get on it
The troops are on fire!
You know I need it, much closer
I'm treading just a little more
Step on it, electronic
The troops are on fire!
I'm much deeper, a sleeper
Waiting for the final trip

@tripradio’s live transmissions.



*Η δημιουργία που φαίνεται στην φωτογραφία είναι της Λένας, μέλος της πολιτείας Bankit.


Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη, 9 Οκτωβρίου 2009

Γυναίκα Ταξιδιώτισσα Πόλεων παραμένει η Μουσική και στη δεκαετία που τελειώνει. Για να προσεγγιστεί σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν εκπομπές με τίτλους που θα ανακαλύψετε παρακάτω.

Αρχικά δανειστήκαμε ατάκα από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και καταλήξαμε παραφράζοντάς τη στο σύνθημα «Μουσική ή Βαρβαρότητα». Ο έτερος που επιχείρησε κάτι παρόμοιο τη Δευτέρα θα γίνει πρωθυπουργός. (Τι να πεις; Γαμώτο ή γάματον). Την είδαμε - τη Μουσική πάντα – ξενόφερτη και σαν γνήσιοι προπαγανδιστές Της απλώσαμε το χέρι μιλώντας για «τον Φόβο της Επαναπροώθησης» της στο πυρ της λήθης μετά τη τοποθέτησή της σε λίστες Best of …… (από πρόθεση αφημένο κενό). Την ακολουθήσαμε υπνωτισμένοι σαν τα παιδιά των μύθων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στα κατώγια μυστικά αυτής της πόλης που όσο και αν τη μάθεις πάντα θα έχει κάποια καινούργια τρέλα να σε τρατάρει. Δώσαμε μάλιστα στο μύθο Της ήχο και τίτλο. «Το πρελούδιο της Καντίνας». Το ανακατέψαμε κρυφά με τα άλλα δισκάκια στο σακίδιο της Tijana Prodanovic και αυτή με τη σειρά της το έπαιξε στη διαπασών. Ταξιδέψαμε ξοπίσω Της στα χωριά του Ηρακλείου υπό την αφηγηματική καθοδήγηση της Αναστασίας Ζαφειροπούλου, η οποία κρατώντας καθηλωτικά σε εγρήγορση εμάς και ήρεμα το δροσερό κοκτέιλ στα χέρια της εξήγησε την επίδρασή Της στις καρδιές μας διατυπώνοντας το «Θεώρημα του Αβδού».

Σαν να μην έφτανε αυτή η επιστημονική θεώρησή Της και με σκοπό ολοφάνερα αντίθετο στη θωράκισή Της πληγώθηκε στα θεμελιακά Της αξιώματα με τις εκρηκτικές ηλεκτρονικές χορευτικές κινήσεις του μαθηματικού Γιώργου Κυρίτση και του «Κακόβουλου Δαίμονα», που χειρίστηκε εκείνο το ζεστό βράδυ της Παρασκευής τoυ καλοκαιριού, σαν ικανότατος εγγαστρίμυθος. Την παρακολουθήσαμε να χρωματίζει τον άνεμο της ερήμου της Δυτικής Σαχάρας μέσα από το μπλογκ desertnaut.wordpress.com του ερημοναύτη (aka Commander Όλεθρος) από το καρέ των ματιών του. Πλάνο γενικό πάνω από το Δυτικό τείχος στο φυλάκιο Oum Dreyga με θέμα τον ακαμάτη ήλιο να χαλαρώνει υπό τους ήχους post rock βιολιών.

Χορέψαμε στη βεγγέρα με τίτλο «Έλα βρε μαμά γίνε λίγο πιο μπάσα, λίγο πιο groovy» προς τιμή Της με οικοδέσποινα την Ιωάννα Pussy Galore, συνειδητοποιημένης γυναίκας σε ένα κόσμο που οι γεύσεις – μαζί και η Μουσική - χάνουν διαρκώς τις διαχωριστικές τους γραμμές. Ονειρευτήκαμε τα όνειρα άτακτων ατάκτων καλικάτζαρων και γυμνόστηθων κοριτσιών έτοιμα αμφότερα πλάσματα να κατασπαράξουν τους άδειους από αγάπη. «’Όνειρο της Λίνας» το ονομάσαμε και κατορθώσαμε ως και εκεί τη Μουσική να χώσουμε με τη μορφή Μαριάτσι μουσικών να παίζουν διασχίζοντας τους δρόμους της Αθήνας λαϊκά τραγούδια των Animal Collective, TV on the Radio και Interpol.

Διατηρώντας την ίδια εμψυχωτική ψευδαίσθηση πρωτοτυπίας θα συνεχίσουμε την «Επισφαλή Διαπραγμάτευση» μαζί Της για να βρούμε τα όρια Της μέσα μας επιστρατεύοντας τους ίδιους αλλά και νέους ήρωες. Χοντρικά, μια on the road εκπομπή ταξίδι μέχρι το Βελιγράδι με στάσεις μουσικού ανεφοδιασμού σε ενδιάμεσες πόλεις όπου περιπλανώμενες μπάντες θα μας πείθουν να ματαιώσουμε τα σχέδιά μας, μια ζωντανή από το studio της Αμφικτύωνος θεατρική παράσταση με θέμα τους στοίχους φετινής κυκλοφορίας δίσκου και ίσως αν είμαστε πραγματικά τυχεροί τη θώπευση κάθε είδους σοβαρής μουσικής ανάλυσης για την τρέχουσα δισκογραφία μέσα από το εγκληματικό νου των πιο ευφυών από εμάς (δηλαδή δαιμόνων ηλικίας σχεδόν τεσσάρων ετών).

Υ.Γ. Θα αργήσουν και μάλλον θα αναβληθούν στο διηνεκές οι ανασκοπήσεις τύπου η μουσική στη δεκαετία και πως αυτή επηρέασε την εξελικτική ροή του ανθρώπου μιας και θα ήμασταν αναγκασμένοι να εξαντληθούμε σε παραδείγματα τύπου: Μισή ζωή ήσουν μαύρος , μισή ζωή ήσουν άσπρος, Michael Jackson ζεις, για πάντα Παοκτζής.

Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη, 2 Οκτωβρίου 2009

Για μία από τις Παρασκευές που προηγήθηκαν: Κόντευε δέκα, στο στενό της Αμφικτύωνος, στο Θησείο. Σαν σε συνάντηση αναμενόμενη από καιρό και τόπους μακρινούς, Παρίσι, Σιγκαπούρη, Καζαμπλάνκα, Λισαβώνα ο παραλογιζόμενος παρίας μαζί με την Tijana Prodanović δημοσιογράφο, σκηνοθέτρια αλλά και διαχειρίστρια εξαίσιων μουσικών σε απόκρυφα bar του κέντρου. Μαζί κάναμε μία βόλτα ακόμα ακούγοντας το πρελούδιο της Καντίνας. Οι στοίχοι του:

Στολίδια στο λαιμό φοράς παιχνίδια φυλαχτά
Ντιρεκτίβες από την καρδιά απευθείας στα ηχεία
Μίσχος στα κοντά μαλλιά να συμπληρώσουν μυρωδιά
Λούτρινα ρούχα στολίζουν ένα παιδιάστικο πρόσωπο
Μελαγχολικών ματιών σκέψεις για τα καθημερινά και εμείς

Στο βαγκονλί αραχτοί και στης ρώσικης μπύρας τη δροσιά
Περιμένουμε στην Καντίνα όλοι τον ήχο του πρελουδίου να ακουστεί
Πρελούδιο για την Καντίνα σαν τις βόλτες στης Μασσαλίας τα βουλεβάρτα

Ένα βλέμμα συνεπαρμένο από την ενατένιση μιας εξαίσιας αγάπης για τις δυο πόλεις και τον άντρα που ελάχιστα θα γνωρίσει μα πεισμένη επιμένει το πρελούδιο της Καντίνας να παίζει.

Ποπ γκερλ αταξικής κοινωνίας με ένα φου από νωρίς έσβησε την απαρράτ σειρήνα και πλέον απολαμβάνει φιλιά, συζητήσεις και κρασί στην γωνιά Ρόμβης και Κλειτίου καθώς θα αλλάζει χροιά η χρονιά…


Sparky Friday – Tijana Prodanovic

Κάποιες δοξασίες είναι τόσο παλιές που ο καθένας τις έχει ακούσει τόσες φορές που μπορεί να τις ανακαλεί, μέσω μιας απλής και αβίαστης διαδρομής, από το σημείο που η μνήμη ενώνεται με τη λήθη, όπως λέει ο Διαμαντής Σταγγίδης, ή από τα όρια της εικονογραφημένης μνήμης, όπως λέει ο Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ. Παρόλα αυτά, αυτή δεν τη γνωρίζω και μου τη διηγήθηκαν τόσο ζωντανά που ήταν σαν να με είχαν προσλάβει κομπάρσο στο πλάνο της. Σύμφωνα με την ίδια πάντα δοξασία κάθε χρόνο την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτέμβρη, ανάλογα με τη στάθμη του νερού που επηρεάζεται από τη σχετική θέση Γης – Σελήνης, στο τέλος δηλαδή του καλοκαιριού και όχι τα Χριστούγεννα, που τους έχουμε συνηθίσει, οι καλικάντζαροι ξεπροβοδίζουν ένα από αυτούς για τον πάνω κόσμο, έτσι ώστε να πάρει τη θέση του ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους. Κάτι που διόλου δεν θέλουν αλλά αναγκασμένοι από τη αρχαία προφητεία εκτελούν με θρησκευτικά διαβολική ευλάβεια σαν μια κηδεία. Ναι καλά διαβάσατε μια κηδεία προς τη ζωή. Λίγο διαφορετική βέβαια, αλλά κηδεία με τα όλα της.

Το πρωτόκολλo που τηρείται περιγράφει τα κάτωθι. Η τελετή πραγματοποιείται σε μια παραλία της ΝΔ Αιτωλοακαρνανίας κοντά σε ένα ξακουστό χωριό που καλλιεργούνται τεράστιες ποσότητες κάνναβης, άλογα τρέχουν άγρια και γυναίκες ερωτοτροπούν μπροστά στα άδολα μάτια που μεταφέρονται με τα εκδρομικά καραβάνια. Σε αυτή ακριβώς την ακτή, οι καλικάτζαροι γλιστρούν από τη σχισμή που χωρίζει τον υδάτινο από τον αμμώδη κόσμο τη στιγμή που ο κόκκινος ήλιος ακαμάτης χαλαρώνει στην δροσερή θάλασσα. Σε αυτό το ντεκόρ, τα μυθικά πλάσματα ξεπροβοδίζουν τον καλύτερό τους – λογικό μιας και οι προτεραιότητες τους είναι αντίστροφες – φορώντας μάσκες και στολές σε γιορτινά χρώματα – είπαμε για τις προτεραιότητές τους – κουβαλώντας στους ώμους τους ένα μεγάλο φέρετρο σε μεταλλικό γκρίζο χρώμα. Πίσω τους οι Fundracar, σαν άλλοι μαριάτσι, αρχίζουν να τραγουδούν το Son de la Negra (Paco Ignacio Taibo II – Ερωτευμένα φαντάσματα). Πιο πίσω ακολουθούν οι συγγενείς και φίλοι οι οποίοι κλαίνε φυσιολογικά και δικαιολογημένα. Πιο πίσω σε ένα τσαρδί ο παραλογιζόμενος παρίας της Παρασκευής Lt. Friday παρέα με τον καλεσμένο στην εκπομπή της Παρασκευής 11 Σεπτεμβρίου στις δέκα το βράδυ σκηνοθέτη Στέλιο Μουράτογλου απολαμβάνουν το θέαμα πίνοντας παγωμένες μπύρες από μεταλλικό κουβά γεμάτο με ξηρό πάγο αφήνοντας κενή μια ακόμα θέση για τον καλικάτζαρο που σε λίγο θα μπει πλάι τους στον κύκλο των θνητών ανθρώπων.

Μυθοπλασίες σαν και αυτή που προηγήθηκε θα μπορέσετε, με τη βοήθεια της τύχης, να απολαύσετε μαζί με κρύα άφθονη και φθηνή μπύρα (3 ευρώ ανά μποτίλια 500ml) από του Στέλιου το πλατύ χαμόγελο στο καφενείο Τριφασικό στο Κεραμικό. Το εσωτερικό του συγκεκριμένου καφενείου κοσμεί το πρώτο πλάνο της καινούργιας ταινίας του με τίτλο «Το Όνειρο της Λίνας». Πλάνο πλατύ όσο και η original μουσική που έγραψαν ειδικά για την περίσταση οι Lost Bodies, ίσως όσο και ο πλέον λαϊκός ήρωας πάνω από τους Superman, Batman, Wolverine, Bolek και Lolek, εφάμιλλος ίσως μόνο του Corto Maltese, Diego Armando Maradona, που κοσμεί με τη σειρά του το εν λόγω πλάνο, τον εν λόγω καφενέ.

Ο Στέλιος κατέρχεται στα έγκατα του αρχηγείου του tripradio.gr με ένα σακίδιο γεμάτο βινύλια και ιδέες κομμένες και ραμμένες σε διαστάσεις των 8 ή 35mm. Μιλά για την καινούργια του ταινία, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του on-line φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους bigbang.gr , όπου για να τη δείτε θα απαιτηθεί το πενιχρό αντίτιμο των πέντε λεπτών της ώρας για να εγγραφείτε στο site. Μιλά για τις παλιότερες ταινίες «Frames» και «Μια ντομάτα και ένα πιάτο». Για τις περιπέτειές του φιλμάροντας ζωντανές εμφανίσεις των Fundracar, One Drop Forward και Zion Train. Για επόμενες ταινίες που βρίσκονται αμοντάριστες στο pc του, σε ζωγραφιές του, σε όνειρά του και σε σημειώσεις σε οπισθόφυλλα δίσκων των War, Motorhead και Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τέλος πιάνοντας το μπάσο του με τρία ή τέσσερα ακόρντα αφήνεται να εξαναγκαστεί να περιγράψει την όποια κουλτούρα των ημερών και πως αφαιρετικά από αυτή καταλήγουμε στην υποκουλτούρα της οποίας όλοι κάνουμε κέφι να είμαστε θιασώτες έστω και εικονικά καθώς μένουμε ακόμα στα σπίτια των γονιών μας, οδηγάμε ακόμα τα αμάξια τους και κερνάμε όνειρα τα κορίτσια που αγαπάμε με τα λεφτά τους. Αυτά που στην καλύτερη μόνο των περιπτώσεων υπάρχουν γιατί αλλιώς μένεις μόνο με το όνειρο και είσαι γνήσιος εκφραστής των καλικάτζαρων της εν λόγω κατάστασης που τα γερόντια στην Ικαρία κρώζουν ως γκρούβαλους ή τα media γενιά των πάρα πολύ λίγων €.

Μας ανάθρεψε τους τελευταίους 3 μήνες. Μας πότισε την μαγική της συνταγή. Έγινε για μας ο δρόμος και το κρεββάτι. Μας οδήγησε και μας ξεκούρασε. Αγρίεψε όταν δεν μπορούσε να μας ικανοποιήσει όλους. Πήρε τις έννοιες μας και τις οδήγησε στο τέλος του κόσμου.

Περνάει από το μυαλό σας καλοκαίρι χωρίς το απέραντο γαλάζιο;

Την Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου στις 14:00 η εκπομπή Marianne & the Unfaithfool ανταποδίδουν την φιλοξενία με ένα 2ωρο αφιέρωμα στις μνήμες του καλοκαιριού που πέρασε και φυσικά στη Θάλασσα.

Φυσικά στο www.tripradio.gr

Αρχή το δίχως άλλο για την εκπομπή του παραλογιζόμενου παρία της παρασκευής με μία βεγγέρα. ‘Η καλύτερα με τα όσα ακολούθησαν το τέλος της. Καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες διέσχιζαν την πρωινή πάχνη, σε κάποιο από τους μικρούς δρόμους στους πρόποδες του φθινοπωρινού Λυκαβηττού, η πράσινη και ξύλινη πόρτα του μπαρ άνοιξε για να προβάλει δύο δερμάτινες ψηλές μπότες που αναζητούσαν, τρίβοντας ένα τσιγάρο στην άσφαλτο, το δρόμο για την Μακρυγιάννη και έκλεισε για να ρίξει πίσω της την αυλαία στο ρυθμικό καλοκαιρινό νυχτέρι. Οι δύο μπότες φιλοξενούσαν τα πόδια της ζόρικης κυρίας με το όνομα Ιωάννα Pussy Galore …. Δεν ονειρεύεστε κυρίες και κύριοι.

H ίδια, εξαιρετική δικηγόρος και ακροβάτης με αποκλίνουσα αλλά αλάνθαστη συμπεριφορά ως πιλότος διαφυγής, δολοφόνος και διαρρήκτης πολύτιμων κοσμημάτων προσωπικού της γούστου έκανε μεταξύ άλλων δυναμικές εμφανίσεις στην λογοτεχνία του Ian Fleming εξασφαλίζοντας την αποθέωση της στην ομώνυμη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη “Goldfinger”.

Η ίδια κυρία φιλοξενείται αυτή την Παρασκευή 4 του Σεπτέμβρη στις 10 στo κρησφύγετο του tripradio.gr κρύβοντας τα μικρόφωνα του στη Νοτιοδυτική νυχτερινή σκιά της Ακρόπολης σε μια αεικίνητη και τέλεια σύζευξη ευτυχίας. Στο ποτήρι με τα ίχνη του κόκκινου κραγιόν βότκα τόνικ αγκοστούρα. Διπλή απόσταξη 45 βαθμοί απόλαυσης και τσαχπινιάς με χρυσαφιές ανταύγειες στο χρώμα χωρίς ίχνος χυδαιότητας. Στα κοντυλένια δάχτυλά της ελληνικά σιγαρέτα και στο σακίδιό της groovy και garage μουσικές για την απαραίτητη μουσηγεσία. Συμπληρώνοντας την μαγική εικόνα μπότες, εσθήτα και χτένισμα σε απόλυτη αρμονία με το βιογραφικό της.

Με μπάσα διάθεση όμοια σε ένταση με αυτή του προσώπου της Lily Allen στο video clip του not fair, αποκαθηλώνει επιτέλους τον James Bond με χτύπημα κάτω από τη μέση στο βασικό, δηλαδή, προβληματικό του χώρο ενώ διδάσκοντας τα υπόλοιπα James Bond Girls πώς να καλμάρουν τις υστερικές μανούλες τους στην προοπτική της αυτοδιαχείρισής τους τις παρακινεί: «Όλες μαζί κορίτσια τραγουδιστά, στοργικά και νωχελικά –Έλα βρε μαμά, γίνε λίγο πιο μπάσα, λίγο πιο groovy-».

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη 2 προς 3 Σεπτεμβρίου 2009