Κάποιες δοξασίες είναι τόσο παλιές που ο καθένας τις έχει ακούσει τόσες φορές που μπορεί να τις ανακαλεί, μέσω μιας απλής και αβίαστης διαδρομής, από το σημείο που η μνήμη ενώνεται με τη λήθη, όπως λέει ο Διαμαντής Σταγγίδης, ή από τα όρια της εικονογραφημένης μνήμης, όπως λέει ο Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ. Παρόλα αυτά, αυτή δεν τη γνωρίζω και μου τη διηγήθηκαν τόσο ζωντανά που ήταν σαν να με είχαν προσλάβει κομπάρσο στο πλάνο της. Σύμφωνα με την ίδια πάντα δοξασία κάθε χρόνο την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτέμβρη, ανάλογα με τη στάθμη του νερού που επηρεάζεται από τη σχετική θέση Γης – Σελήνης, στο τέλος δηλαδή του καλοκαιριού και όχι τα Χριστούγεννα, που τους έχουμε συνηθίσει, οι καλικάντζαροι ξεπροβοδίζουν ένα από αυτούς για τον πάνω κόσμο, έτσι ώστε να πάρει τη θέση του ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους. Κάτι που διόλου δεν θέλουν αλλά αναγκασμένοι από τη αρχαία προφητεία εκτελούν με θρησκευτικά διαβολική ευλάβεια σαν μια κηδεία. Ναι καλά διαβάσατε μια κηδεία προς τη ζωή. Λίγο διαφορετική βέβαια, αλλά κηδεία με τα όλα της.

Το πρωτόκολλo που τηρείται περιγράφει τα κάτωθι. Η τελετή πραγματοποιείται σε μια παραλία της ΝΔ Αιτωλοακαρνανίας κοντά σε ένα ξακουστό χωριό που καλλιεργούνται τεράστιες ποσότητες κάνναβης, άλογα τρέχουν άγρια και γυναίκες ερωτοτροπούν μπροστά στα άδολα μάτια που μεταφέρονται με τα εκδρομικά καραβάνια. Σε αυτή ακριβώς την ακτή, οι καλικάτζαροι γλιστρούν από τη σχισμή που χωρίζει τον υδάτινο από τον αμμώδη κόσμο τη στιγμή που ο κόκκινος ήλιος ακαμάτης χαλαρώνει στην δροσερή θάλασσα. Σε αυτό το ντεκόρ, τα μυθικά πλάσματα ξεπροβοδίζουν τον καλύτερό τους – λογικό μιας και οι προτεραιότητες τους είναι αντίστροφες – φορώντας μάσκες και στολές σε γιορτινά χρώματα – είπαμε για τις προτεραιότητές τους – κουβαλώντας στους ώμους τους ένα μεγάλο φέρετρο σε μεταλλικό γκρίζο χρώμα. Πίσω τους οι Fundracar, σαν άλλοι μαριάτσι, αρχίζουν να τραγουδούν το Son de la Negra (Paco Ignacio Taibo II – Ερωτευμένα φαντάσματα). Πιο πίσω ακολουθούν οι συγγενείς και φίλοι οι οποίοι κλαίνε φυσιολογικά και δικαιολογημένα. Πιο πίσω σε ένα τσαρδί ο παραλογιζόμενος παρίας της Παρασκευής Lt. Friday παρέα με τον καλεσμένο στην εκπομπή της Παρασκευής 11 Σεπτεμβρίου στις δέκα το βράδυ σκηνοθέτη Στέλιο Μουράτογλου απολαμβάνουν το θέαμα πίνοντας παγωμένες μπύρες από μεταλλικό κουβά γεμάτο με ξηρό πάγο αφήνοντας κενή μια ακόμα θέση για τον καλικάτζαρο που σε λίγο θα μπει πλάι τους στον κύκλο των θνητών ανθρώπων.

Μυθοπλασίες σαν και αυτή που προηγήθηκε θα μπορέσετε, με τη βοήθεια της τύχης, να απολαύσετε μαζί με κρύα άφθονη και φθηνή μπύρα (3 ευρώ ανά μποτίλια 500ml) από του Στέλιου το πλατύ χαμόγελο στο καφενείο Τριφασικό στο Κεραμικό. Το εσωτερικό του συγκεκριμένου καφενείου κοσμεί το πρώτο πλάνο της καινούργιας ταινίας του με τίτλο «Το Όνειρο της Λίνας». Πλάνο πλατύ όσο και η original μουσική που έγραψαν ειδικά για την περίσταση οι Lost Bodies, ίσως όσο και ο πλέον λαϊκός ήρωας πάνω από τους Superman, Batman, Wolverine, Bolek και Lolek, εφάμιλλος ίσως μόνο του Corto Maltese, Diego Armando Maradona, που κοσμεί με τη σειρά του το εν λόγω πλάνο, τον εν λόγω καφενέ.

Ο Στέλιος κατέρχεται στα έγκατα του αρχηγείου του tripradio.gr με ένα σακίδιο γεμάτο βινύλια και ιδέες κομμένες και ραμμένες σε διαστάσεις των 8 ή 35mm. Μιλά για την καινούργια του ταινία, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του on-line φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους bigbang.gr , όπου για να τη δείτε θα απαιτηθεί το πενιχρό αντίτιμο των πέντε λεπτών της ώρας για να εγγραφείτε στο site. Μιλά για τις παλιότερες ταινίες «Frames» και «Μια ντομάτα και ένα πιάτο». Για τις περιπέτειές του φιλμάροντας ζωντανές εμφανίσεις των Fundracar, One Drop Forward και Zion Train. Για επόμενες ταινίες που βρίσκονται αμοντάριστες στο pc του, σε ζωγραφιές του, σε όνειρά του και σε σημειώσεις σε οπισθόφυλλα δίσκων των War, Motorhead και Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τέλος πιάνοντας το μπάσο του με τρία ή τέσσερα ακόρντα αφήνεται να εξαναγκαστεί να περιγράψει την όποια κουλτούρα των ημερών και πως αφαιρετικά από αυτή καταλήγουμε στην υποκουλτούρα της οποίας όλοι κάνουμε κέφι να είμαστε θιασώτες έστω και εικονικά καθώς μένουμε ακόμα στα σπίτια των γονιών μας, οδηγάμε ακόμα τα αμάξια τους και κερνάμε όνειρα τα κορίτσια που αγαπάμε με τα λεφτά τους. Αυτά που στην καλύτερη μόνο των περιπτώσεων υπάρχουν γιατί αλλιώς μένεις μόνο με το όνειρο και είσαι γνήσιος εκφραστής των καλικάτζαρων της εν λόγω κατάστασης που τα γερόντια στην Ικαρία κρώζουν ως γκρούβαλους ή τα media γενιά των πάρα πολύ λίγων €.