Είσαι κολλημένος στην κίνηση της Αθήνας, όμως ξέρεις ένα μικρό στενό που παρακάμπτει το «πήξιμο» και σε φέρνει πιο γρήγορα στον προορισμό σου. Αυτή η τόσο μικρή λεπτομέρεια είναι πολύτιμη για εσένα αφού κάνει έστω και λίγο καλύτερη την καθημερινότητά σου. Μοιράζεσαι λοιπόν αυτή την πληροφορία και με άλλους οδηγούς, γιατί η χαρά και η ευτυχία έχει αξία όταν τη μοιράζεσαι. Κάπως έτσι όμως καταλήγει και αυτό το στενάκι να φρακάρει από αυτοκίνητα κι εσύ να καταριέσαι τον εαυτό σου που δεν κράτησες το στόμα σου κλειστό και να αναρωτιέσαι μήπως τελικά κάποια πράγματα που αξίζουν πρέπει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.

Αφορμή γι' αυτή μου την σκέψη είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο των Ekos Quartet. Η αίσθηση που μου δημιούργησε η πρώτη ακρόαση του «In A Dream Full Of Charm» είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησα να περιγράψω παραπάνω και άρχισα σκεφτομαι μήπως τελικά έπρεπε να μην γράψω γι' αυτούς και να τους κρατήσω για τον εαυτό μου. Ευτυχώς για τους ίδιους πρυτάνευσε η λογική...

Το 2004 ο Κωνσταντίνος (ή ForTune) πήγε μερικές μελωδίες του στον Ορέστη, μεγαλύτερο αδερφό του κολλητού του φίλου. Ο Ορέστης (ή The Ant) μέχρι τότε έκανε hip-hop με διάφορες μπάντες. Μόλις άκουσε όμως τη μουσική του Κωνσταντίνου, αποφάσισε να γράψει στίχους γι' αυτήν και μάλιστα ελληνικούς και έτσι προέκυψαν δύο hip-hop κομμάτια με samples κλασικής μουσική. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα του συγκροτήματος, στο οποίο αργότερα προστέθηκαν ο Στέλιος (ή Stelx) στην κιθάρα, ο Γιώργος (ή Gee) στο μπάσο και βέβαια η Ελπινίκη (ή Eski) στο τραγούδι.

Έδωσαν την πρώτη τους συναυλία τον Δεκέμβριο του 2006 και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους κομμάτι, σε μια συλλογή της Sound Of Everything. To 2008 συμμετείχαν με άλλα τέσσερα κομμάτια στη συλλογή «City Campers» και ολοκλήρωσαν το «In A Dream Full Of Charm». Τον δίσκο χρηματοδότησαν οι ίδιοι και κάπου εκεί άρχισε και μια μαραθώνια προσπάθεια ανεύρεσης δισκογραφικής εταιρείας. Τον Οκτώβριο του 2009 ήρθαν σε συμφωνία με την KRAAK Records, όπου νιώθουν καλά γιατί η σχέση τους μαζί της «βασίζεται στη φιλία και όχι στο συμβόλαιο».

Με το πρώτο κιόλας άκουσμα τα φωνητικά της Ελπινίκης σου φέρνουν στο μυαλό τους Morcheeba, ενώ όταν ξεκινάει να ραπάρει ο Ορέστης σού έρχονται εικόνες από την εποχή που ο Tricky συμμετείχε ακόμα στους Massive Attack. Πρόκειται για ένα album όπου «πολλά είδη μουσικής, από κλασική έως reggae και funk, συνευρίσκονται κάτω από το electronica πέπλο του trip hop» όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Για να συνεχίσει λέγοντας ότι «αυτός ο δίσκος είναι για εμάς το πρώτο βήμα που τόσο καιρό προσπαθούσαμε να κάνουμε», ενώ ο Ορέστης συμπληρώνει ότι «είναι η πραγματοποίηση του οράματος που είχαμε όταν ξεκινήσαμε με τον Κωνσταντίνο».

Η Ελπινίκη εξομολογείται ότι «πριν ξεκινήσω με τα παιδιά δεν τόλμαγα να τραγουδήσω ούτε μπροστά σε μυρμήγκι, αλλά δεν ονειροπολώ, κάνουμε ένα βήμα κάθε φορά». Ομόφωνα (σχεδόν) δηλώνουν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου ως τον Έλληνα μουσικό που τους έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή.

Ο Ορέστης πιστεύει ότι αυτό που λείπει από το ελληνικό κοινό είναι η παιδεία, «δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να μιλάει στα live και να σηκώνονται να φεύγουν πριν τελειώσει η συναυλία. Άσε που τη μια μέρα πάνε στο Μέγαρο και την άλλη στη Βανδή», για να έρθει η καίρια επισήμανση της Ελπινίκης: «Ένα από τα πιο υποτιμητικά σχόλια που μπορείς να ακούσεις είναι ότι η μουσική σου για Ελλάδα... είναι πολύ καλή!».

Στην ερώτηση μου από πού πήραν το όνομά τους (που αναφέρεται σε ένα κουαρτέτο ενώ είναι... πέντε) προτίμησαν να μην απαντήσουν, γιατί «δεν το έχουμε αποκαλύψει ποτέ»!

Ένα από τα τραγούδια τους που ξεχωρίζει είναι το «Destroyer», για το οποίο ο Ορέστης λέει ότι «γράφτηκε για όλες αυτές τις κοπέλες που είναι όμορφες και το 'πουλάνε' αυτό. Περπατάνε στο δρόμο περιτριγυρισμένες από κόσμο, έχουν έναν αέρα ότι κάποιες είναι. Όμως οι περισσότερές τους είναι ρηχές και όταν γυρνάνε σπίτι τους μένουν μόνες και κλαίνε».

Καθοριστική στο σπάνιας πραγματικά ποιότητας για τα ελληνικά δεδομένα αποτέλεσμα του δίσκου τους -που μέρος του μπορείτε να ακούσετε στο www.myspace.com./ekosquartet- ήταν η συμβολή του εξαιρετικού ηχολήπτη σύγχρονης μουσικής (και ηγετικής φυσιογνωμίας των Gardenbox, του παλαιότερου και σημαντικότερου ελληνικού post rock συγκροτήματος) Στέλιου Εφεντάκη, ο οποίος υπογράφει την παραγωγή αλλά και την ηχογράφηση και τη μίξη.

Το mastering έκανε ο διεθνούς φήμης Αμερικανός ηχολήπτης Bob Katz ενώ το εξώφυλλο είναι έργο του Λέανδρου Κατσούρη, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε για αυτό από την ΕΒΓΕ. Να σημειώσουμε τέλος ότι η επόμενη ζωντανή εμφάνισή των Ekos Quartet είναι την επόμενη Παρασκευή, 16 Απριλίου, στον «Στάβλο» του Θησείου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ

Αντί της σημερινής εκπομπής και λόγω της χρονικής συγκυρίας δημοσιεύεται στο blog του σταθμού μια άλλου είδους αλληλουχία κομματιών αποτυπώνοντας την διαρκή μας ανάγκη να ζούμε όλες τις στιγμές μας με κάποια μουσική συνοδεία.

Εκείνο το βράδυ είχε έρθει νωρίς. Δίχως την προετοιμασία της ευκολίας η διάθεση αναδευόταν σαν τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη παγιδευμένη σε μία διπλή αντανάκλαση της λάμψης του φεγγαριού μέσω της λίμνης αποτυπωμένης περίφημα στον πίνακα πάνω από το σιδερένιο κρεβάτι της. Απολάμβανε για ώρες εκεί το ημίγυμνο κορμί της καθώς κάπνιζε ένα αργοτέλευτο Sante. Μουρμούριζε το Her eyes are underneath the Ground των Antony and the Johnsons και καθώς το τραγούδι ακολουθούσε την σπειροειδή τροχιά του, ρίγη πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη ραχοκοκαλιά της κάνοντάς τη να δακρύζει δίχως θλίψη. Φορούσε ένα ελαφρύ φόρεμα λειψό στα μπούτια και τα στήθια της πλούσιο όμως σε σχέδια στα βασικά χρώματά.

Ζούμε για να υπάρχουμε και όχι να παρασιτούμε, ξεφύσηξε. Έστρωσε ελαφρύ make up στα βλέφαρά της καθώς είχε ακούσει πως οι ιδέες κάνουν το βλέμμα πραγματικά λαμπερό. Διάλεξε μαύρες γόβες δίχως καλσόν για να ντύσει τα πόδια της ώστε να φαίνεται έντονη η λευκόχρυση πλέξη τους πάνω από τις ανεπαίσθητες φλέβες στο λευκό της δέρμα. Ξεδιάλεξε ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ από την ντουλάπα της με φίνα γραμμή και δεν ξέχασε αυτή τη φορά τα επίσης μαύρα δερμάτινα γάντια της που εφάρμοζαν ακριβώς στο λεπτό και καλλίγραμμο χέρι της αναδεικνύοντας όλες του τις καμπύλες. Στο μικρό της τσαντάκι έβαλε χωρίς σκέψη τα απαραίτητα εφόδια: σιγαρέτα, αναπτήρα, κραγιόν, μια μικρή ποσότητα από το ισπανικό της άρωμα και λίγα χρήματα.

Διάλεξε τον δίσκο του Bonnie Prince Billy με τίτλο Beware από τη δισκοθήκη της και αφού τον αγκίστρωσε από τη βελόνα του πικάπ, τον εξανάγκασε με στροβιλισμό να γεμίζει το άδειο σπίτι, κλείνοντας την εξώπορτα του διαμερίσματός της. Κατέβηκε στο ισόγειο χρησιμοποιώντας τον παλιομοδίτικο ανελκυστήρα που διέθετε πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της διαρκούς λήψης και αναπαραγωγής του ψηφιακού ραδιοφωνικού σταθμού της Αμφικτύωνος. Ένα κάπως διαφορετικό παιδαγωγικό τμήμα από εκείνο του αντίστοιχου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στο οποίο σχεδόν εκβιάστηκε να σπουδάσει. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καθόδου, το κομμάτι No Way Down των Air France ακουγόταν από τα διακριτικά ηχεία του θαλάμου. Φτάνοντας στο ισόγειο ακούστηκε το σήμα του σταθμού, ο αυτόματος μηχανισμός της πόρτας τράβηξε τις προστασίες του και άνοιξε το δρόμο στη γοητευτική κυρία, η οποία κοντοστάθηκε τακτοποιώντας τον ιμάντα της τσάντας της μακριά από το μπούστο της. Ο νεαρός που έμενε στο μοναδικό διαμέρισμα του ισογείου προηγήθηκε στο διάδρομο προς την εξώπορτα φορώντας ένα κομψό μπορντό πουκάμισο, λινό μαύρο παντελόνι και ταιριαστά πάνινα All Stars παπούτσια ενώ στο στόμα του έφερνε την τρομπέτα με την πρόσφατα επισκευασμένη σουρντίνα της προβάροντας με κάποια σχετική ανησυχία το Alice του Tom Waits.

Την Τετάρτη στις 31/03/2010 στις 22:00 ο Melorman θα φιλοξενήσει στο στούντιο του Tripradio τον Figurant in Yesterday’s Play ή απλά Figurant.
Ως Figurant (In Yesterday’s Play) αυτοαποκαλείται ο Χρήστος Παναγιωτάκης, τραγουδοποιός με αναφορές που ξεκινούν από τη μελαγχολική pop της sarah records, τη shoegaze/post-rock σκηνή, καθώς και τους τραγουδοποιούς των 60’s/70’s. Το μέσο του είναι η κιθάρα, τα πετάλια, η μελόντικα και οι λούπες τα οποία χρησιμοποιεί για να δομήσει τα τραγούδια του. Έχει κυκλοφορήσει το ep “No Remorse” και ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το πρώτο του ολοκληρωμένο album στη νεοσύστατη Somehow Ecstatic Records.
Τα υπόλοιπα την Τετάρτη στην εκπομπή «Distant Thoughts in the same Room” με τον Αντώνη (Melorman).


www.myspace.com/figurantinyesterdaysplay
www.myspace.com/somehowecstaticrecords

Χαρης Ελεκτρον & Υιος (featuring Dani Joss)

Συνθέτης με μουσική πορεία τόσο κοινότυπη και τετρημένη όσο η ανακάλυψη του τροχού. Mουσική εμπευσμένη, παιχνιδιάρικη και τραυματική.

Από το New Wave στο New Age, και από τον λευκό θόρυβο στους παραδοσιακούς ρυθμούς, η μουσική του Ελεκτρον έχει τόσα κοινα με την μπαταρία λιθίου όσο και με το δάκρυ του δέντρου.

Συμπράττει, συνδράμει και συμπάσχει ο Dani Joss, ακολουθώντας το δυαδικό σύστημα, ανάμεσα στο μηδέν και στο ένα. Μουσικοί που τα ανήσυχα χέρια τους έχουν χρησιμοποιήσει όργανα συμβατικά αλλά και ακατονόμαστα.

Σκηνή ασφυκτικά γεμάτη από την απουσία της υπερβολής.

Χαρης Ελεκτρον & υιός θα φιλοξενηθούν

στην Kaffeina (Κιάφας 6 και Ακαδημίας 76)

την Πέμπτη 25 Μαρτίου.

Τηλ. Επικοινωνίας: 210 3841460

Ώρα έναρξης: 21:30 μ.μ

Η είσοδος ελεύθερη

1ο Συσσίτιο Μουσικής Αγάπης

Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, με κρίσεις κάθε είδους να γιγαντώνονται (οικονομική κρίση, πολιτική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση αξιών, συγ-κριση, πρό-κριση), με έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (υλικής, πνευματικής, αισθητικής κτλ) και να έχει ανάγκη βοηθείας, ο πάντα ευαισθητοποιημένους σε παρόμοια θέματα Tripradio αναλαμβάνει την πρωτοβουλία διοργάνωσης γευμάτων μουσικής αγάπης ή κοινώς μουσικού συσσιτίου.

Απόψε στις 10 θα διανεμηθεί η πρώτη δόση σε πεινασμένα και άστεγα αυτιά, αυτιά κουρασμένα έως και βουλωμένα. Πάντα ευπρόσδεκτα και αυτιά που έχουν ανάγκη αλλαγών παραστάσεων,ενδοσκόπησης (χωρίς χρήση μπατόνέτας) και τραβήγματος. Η διανομή θα γίνεται κατ οίκον από ειδικά εκπαιδευμένους παραγωγούς. Παρακαλούμε να διευκολύνετε το έργο τους συνδεόμενοι στο www.tripradio.gr και δίνοντας την αρμόζουσα προσοχή στις επιλογές τους.

Τripradio: ο σταθμός που αγαπά τον άνθρωπο και μοιράζεται μαζί του τα πάντα! Από ένα ξερό μουσικό κομμάτι δυο ακόρντων στο σχήμα φρατζόλας μέχρι την τελευταία μερίδα άγριου ρυζιού με μανιτάρι τρούφα και λεπτή αλα Nick Drake κόκκινη σάλτσα!

Ο Naono ασχολείται με τη μουσική επαγγελματικά από το 2002, όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά, το «Ati Pol», μόνο σε βινύλιο (και το οποίο είναι πλέον πολύ δύσκολο να αποκτήσει κανείς). Από αυτό τον πρώτο δίσκο του ακόμα ήταν ξεκάθαρη η πρόθεσή του να πειραματιστεί με τους ήχους για να δημιουργήσει μια χαμηλών τόνων ατμοσφαιρική μουσική. Ακολούθησε το «Slope Drifting» του 2003 από την Vibrant Music, που έλαβε πολύ καλές κριτικές λόγω της μουσικής του αρτιότητας. Οι ηλεκτρονικοί ambient ήχοι του Naono στο CD αυτό «αγκιστρώνουν» τον ακροατή και τον ταξιδεύουν στον αφαιρετικό κόσμο του δημιουργού.

Το αληθινό όνομα του Naono είναι Αντώνης Συμεωνίδης και από μικρός είχε πολύ καλή σχέση με τη μουσική, αφού και ο πατέρας του επίσης είναι μουσικός. Όταν ζούσε στην Αγγλία αποφάσισε να σπουδάσει μουσική τεχνολογία και να πειραματιστεί με τη μουσική κυρίως λόγω της σκηνής της Warp Records που τον είχε επηρεάσει πολύ εκείνη την εποχή. Τη μουσική του τη δημιουργεί με τη βοήθεια ενός υπολογιστή Apple Macintosh αλλά και με ηχογραφήσεις παράξενων ήχων που για κάποιο λόγο τον γοητεύουν.

Το 2004 συνεργάστηκε με τον Melorman (Αντώνης Χανιωτάκης) και ηχογράφησαν μαζί το «Reflux» στη διαδικτυακή εταιρεία illmatik Vibes Delete Though (IVDT). «Με τον Αντώνη είμαστε φίλοι από το σχολείο, οπότε γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Και μουσικά έχουμε επηρεάσει πολύ ο ένας τον άλλο αλλά πάνω από όλα είμαστε φίλοι» λέει ο... έτερος Αντώνης για το πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία. Από τότε στα περισσότερα live τους εμφανίζονται μαζί, ως δίδυμο. Εξάλλου και το ύφος της μουσικής τους ταιριάζει, με αυτό του Naono να είναι λίγο πιο χορευτικό και του Melorman πιο μελωδικό.

Στην αρχή η μουσική του έτεινε περισσότερο προς την abstract ambient, αργότερα έκανε μια μικρή στροφή προς την IDM Electronica και πιο πρόσφατα, με το «Tumbleweed Tracks» που κυκλοφόρησε το 2008 και το «Sleepy Pebbles» που θα κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα, επιστρέφει στην ambient αλλά «όχι τόσο αφηρημένα όσο στην αρχή» όπως διευκρινίζει «Η μουσική μου είναι μια ατμοσφαιρική ανασκόπηση της ζωής μου. Μια εσωτερική ανάγκη για απομόνωση και αναζήτηση με κάνει να γράφω μουσική», συμπληρώνει αποκαλύπτοντας μας τις ψυχολογικές καταβολές των κομματιών του.

Πέραν από αυτά ο Naono έχει γράψει μουσική και για διάφορες ταινίες, με τελευταία το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας «Ο Σκύλος» του Νίκου Labot. «Με τον Νίκο είμαστε πολλά χρόνια φίλοι, αδέλφια πια», όπως λέει ο ίδιος. Η τελευταία εμφάνισή του μαζί με τον Melorman ήταν στο «Six Dogs», στον εορτασμό των δύο χρόνων λειτουργίας του διαδικτυακού ραδιοσταθμού Tripradio. Θα τον ξαναδούμε σύντομα live, μέχρι τότε όμως μπορείτε να ακούσετε αποσπάσματα της δουλειάς του στο www.myspace.com/naono.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ

Λίγο πριν το τέλος του 2009 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Βασιλικού με το όνομα «Vintage (Songs I Wish I’d Written)». Ο Βασιλικός, ο δημιουργός και ερμηνευτής των Raining Pleasure, ενός δηλαδή εκ των πλέον επιτυχημένων συγκροτημάτων με αγγλικό στίχο στην Ελλάδα -και χωρίς βέβαια ποτέ να πάψει να είναι ενεργό μέλος των τελευταίων- ένιωσε την ανάγκη να βγάλει έναν προσωπικό δίσκο. Περιέχει παλαιά τραγούδια, κυρίως από τις δεκαετίες του '60 και του '70, κλασικά πια τραγούδια όπως το «Across The Universe" των Beatles, το «Famous Blue Raincoat» του Leonard Cohen ή το «The Look Of Love» του Burt Bacharach, που ο Βασιλικός ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο, ενώ εύκολα αναγνωρίζει κανείς στη χροιά της φωνής του την αγάπη που τρέφει γι' αυτά.

Οι Raining Pleasure γιορτάζουν εφέτος τα είκοσι χρόνια τους και η χρονιά τους θα είναι κατά το ήμισυ αφιερωμένη στην επέτειό τους και κατά το άλλο ήμισυ στην αναπάντεχη επιτυχία του «Vintage» (έχει γίνει σχεδόν χρυσό στους πρώτους δύο μήνες κυκλοφορίας του). Ενδιαφέρον έχει και η ιστορία πίσω από τον δίσκο. Όπως μου είπε ο Βασιλικός, πρόκειται για ένα «θεραπευτικό» δίσκο. Μόλις είχε τελειώσει ένα μεγάλο κύκλο συναυλιών με τους R. P. και η ψυχολογική και σωματική του κατάσταση δεν ήταν άριστη, «είχα όρεξη να μπω στο στούντιο χωρίς σαφή στόχο και χωρίς παρέα. Δεν ήθελα να κάνω δίσκο, ήταν μια περίοδος καλλιτεχνικού και ψυχολογικού... αυνανισμού!». Ένιωθε την ανάγκη να τραγουδήσει με την κιθάρα του τραγούδια που τον εκφράζουν και τον έχουν σημαδέψει, τραγούδια που -όπως λέει και ο τίτλος του δίσκου- εύχεται να τα είχε γράψει ο ίδιος.

Τηλεφώνησε στον Clive Martin, παραγωγό του τελευταίου άλμπουμ των R. P., και τον ρώτησε αν μπορεί να έρθει στη Γερμανία (όπου έμενε) για να παίξουν μερικά κομμάτια. Ο Martin (που αντίστοιχα εκείνη την περίοδο έμενε μόνιμα στην Αθήνα) δέχθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να ηχογραφήσουν γύρω στα πενήντα τραγούδια. Ο Martin του είπε πως πολλά από αυτά είναι καλά και ότι μπορούν να ετοιμάσουν ένα δίσκο. Αφορμή μάλιστα γι' αυτό το σχόλιο ήταν η εκτέλεση του «Across The Universe», όπου στο τέλος ακούγεται ο Martin να λέει «very nice».

Με τον δίσκο έτοιμο, ο Βασιλικός επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να ψάχνει εταιρεία για να τον κυκλοφορήσει, αλλά χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Sony. «Μέσα σε όλη αυτή την ταχύτητα που μας περιβάλλει, ο δίσκος αυτός έχει μια βραδύτητα, έχω δει ανθρώπους να αποκοιμούνται ακούγοντάς τον και αυτό με γοητεύει πολύ» δηλώνει ο ίδιος. Το αγαπημένο του κομμάτι ήταν και παραμένει το «Famous Blue Raincoat». «Το άκουσα για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μου και ένιωσα αμέσως ότι το γνώριζα, ήξερα πώς πάει, ενδέχεται να το είχα ακούσει στα πέντε μου χρόνια σε εκτέλεση της Γαλάνη και να είχε μείνει στο υποσυνείδητό μου». Για το «Across The Universe» σχολιάζει ότι «είναι από τα πιο ευφυή κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ! Για μένα, εκφράζει την ένωση του ανθρώπου με το άπειρο».

Ο Βασιλικός πιστεύει ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους και ξεχωρίζει τον Brother Lumiere, «έχει κάνει σούπερ δίσκο, κατά τη γνώμη μου ανώτερο της αδερφής του (πρόκειται για τη γνωστή Monica)». Το τελευταίο θέμα που θίχτηκε στη συζήτησή μας ήταν η παρουσία των Raining Pleasure στο τηλεοπτικό reality show Fame Story, μια υπόθεση που πολλοί θαυμαστές τους δεν τους έχουν συγχωρήσει ακόμα. «Το σκεφτήκαμε πολύ πριν συμφωνήσουμε, γιατί ξέρουμε ότι ζούμε σε μια χώρα με πολλά κόμπλεξ. Αλλά καταλήξαμε στο ότι αν εμείς θέλουμε να μην έχουμε κόμπλεξ, έπρεπε να πάμε. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, αλλά δεν θα ξαναπήγαινα, ειδικά κάτω από αυτές τις συνθήκες. Την μουσική μας δεν την προδώσαμε ποτέ, ένας μουσικός ξεπουλιέται όταν ο δίσκος του είναι χάλια.

Την ώρα που δημιουργείς πρέπει να είσαι αγνός σαν αρνάκι, την ώρα που το προωθείς πρέπει να είσαι πονηρός σαν φίδι. Δεν βγάζουμε ποτέ μουσική με σκοπό να έχει επιτυχία. Δεν καταλαβαίνω γιατί, από τη στιγμή που εμείς -και όχι μόνον- αυτό που κάνουμε το λέμε επάγγελμα, πρέπει να είμαστε 'αγνότεροι' από οποιονδήποτε άλλο επαγγελματία. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο πίσω, εμάς μας έβριζαν που δώσαμε κομμάτι για διαφήμιση και αμέσως μετά έτρεξαν και κυνήγησαν να κάνουν το ίδιο και τόσοι άλλοι». Για εφέτος ο Βασιλικός προγραμματίζει να δώσει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα για να προωθήσει τον δίσκο του, μετά θα κάνει μερικές «επετειακές» συναυλίες με τους Raining Pleasure για τα είκοσι χρόνια τους και στη συνέχεια θα μπουν στο στούντιο για ηχογραφήσεις νέου υλικού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ