Την Τετάρτη στις 31/03/2010 στις 22:00 ο Melorman θα φιλοξενήσει στο στούντιο του Tripradio τον Figurant in Yesterday’s Play ή απλά Figurant.
Ως Figurant (In Yesterday’s Play) αυτοαποκαλείται ο Χρήστος Παναγιωτάκης, τραγουδοποιός με αναφορές που ξεκινούν από τη μελαγχολική pop της sarah records, τη shoegaze/post-rock σκηνή, καθώς και τους τραγουδοποιούς των 60’s/70’s. Το μέσο του είναι η κιθάρα, τα πετάλια, η μελόντικα και οι λούπες τα οποία χρησιμοποιεί για να δομήσει τα τραγούδια του. Έχει κυκλοφορήσει το ep “No Remorse” και ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το πρώτο του ολοκληρωμένο album στη νεοσύστατη Somehow Ecstatic Records.
Τα υπόλοιπα την Τετάρτη στην εκπομπή «Distant Thoughts in the same Room” με τον Αντώνη (Melorman).


www.myspace.com/figurantinyesterdaysplay
www.myspace.com/somehowecstaticrecords

Χαρης Ελεκτρον & Υιος (featuring Dani Joss)

Συνθέτης με μουσική πορεία τόσο κοινότυπη και τετρημένη όσο η ανακάλυψη του τροχού. Mουσική εμπευσμένη, παιχνιδιάρικη και τραυματική.

Από το New Wave στο New Age, και από τον λευκό θόρυβο στους παραδοσιακούς ρυθμούς, η μουσική του Ελεκτρον έχει τόσα κοινα με την μπαταρία λιθίου όσο και με το δάκρυ του δέντρου.

Συμπράττει, συνδράμει και συμπάσχει ο Dani Joss, ακολουθώντας το δυαδικό σύστημα, ανάμεσα στο μηδέν και στο ένα. Μουσικοί που τα ανήσυχα χέρια τους έχουν χρησιμοποιήσει όργανα συμβατικά αλλά και ακατονόμαστα.

Σκηνή ασφυκτικά γεμάτη από την απουσία της υπερβολής.

Χαρης Ελεκτρον & υιός θα φιλοξενηθούν

στην Kaffeina (Κιάφας 6 και Ακαδημίας 76)

την Πέμπτη 25 Μαρτίου.

Τηλ. Επικοινωνίας: 210 3841460

Ώρα έναρξης: 21:30 μ.μ

Η είσοδος ελεύθερη

1ο Συσσίτιο Μουσικής Αγάπης

Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, με κρίσεις κάθε είδους να γιγαντώνονται (οικονομική κρίση, πολιτική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση αξιών, συγ-κριση, πρό-κριση), με έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (υλικής, πνευματικής, αισθητικής κτλ) και να έχει ανάγκη βοηθείας, ο πάντα ευαισθητοποιημένους σε παρόμοια θέματα Tripradio αναλαμβάνει την πρωτοβουλία διοργάνωσης γευμάτων μουσικής αγάπης ή κοινώς μουσικού συσσιτίου.

Απόψε στις 10 θα διανεμηθεί η πρώτη δόση σε πεινασμένα και άστεγα αυτιά, αυτιά κουρασμένα έως και βουλωμένα. Πάντα ευπρόσδεκτα και αυτιά που έχουν ανάγκη αλλαγών παραστάσεων,ενδοσκόπησης (χωρίς χρήση μπατόνέτας) και τραβήγματος. Η διανομή θα γίνεται κατ οίκον από ειδικά εκπαιδευμένους παραγωγούς. Παρακαλούμε να διευκολύνετε το έργο τους συνδεόμενοι στο www.tripradio.gr και δίνοντας την αρμόζουσα προσοχή στις επιλογές τους.

Τripradio: ο σταθμός που αγαπά τον άνθρωπο και μοιράζεται μαζί του τα πάντα! Από ένα ξερό μουσικό κομμάτι δυο ακόρντων στο σχήμα φρατζόλας μέχρι την τελευταία μερίδα άγριου ρυζιού με μανιτάρι τρούφα και λεπτή αλα Nick Drake κόκκινη σάλτσα!

Ο Naono ασχολείται με τη μουσική επαγγελματικά από το 2002, όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά, το «Ati Pol», μόνο σε βινύλιο (και το οποίο είναι πλέον πολύ δύσκολο να αποκτήσει κανείς). Από αυτό τον πρώτο δίσκο του ακόμα ήταν ξεκάθαρη η πρόθεσή του να πειραματιστεί με τους ήχους για να δημιουργήσει μια χαμηλών τόνων ατμοσφαιρική μουσική. Ακολούθησε το «Slope Drifting» του 2003 από την Vibrant Music, που έλαβε πολύ καλές κριτικές λόγω της μουσικής του αρτιότητας. Οι ηλεκτρονικοί ambient ήχοι του Naono στο CD αυτό «αγκιστρώνουν» τον ακροατή και τον ταξιδεύουν στον αφαιρετικό κόσμο του δημιουργού.

Το αληθινό όνομα του Naono είναι Αντώνης Συμεωνίδης και από μικρός είχε πολύ καλή σχέση με τη μουσική, αφού και ο πατέρας του επίσης είναι μουσικός. Όταν ζούσε στην Αγγλία αποφάσισε να σπουδάσει μουσική τεχνολογία και να πειραματιστεί με τη μουσική κυρίως λόγω της σκηνής της Warp Records που τον είχε επηρεάσει πολύ εκείνη την εποχή. Τη μουσική του τη δημιουργεί με τη βοήθεια ενός υπολογιστή Apple Macintosh αλλά και με ηχογραφήσεις παράξενων ήχων που για κάποιο λόγο τον γοητεύουν.

Το 2004 συνεργάστηκε με τον Melorman (Αντώνης Χανιωτάκης) και ηχογράφησαν μαζί το «Reflux» στη διαδικτυακή εταιρεία illmatik Vibes Delete Though (IVDT). «Με τον Αντώνη είμαστε φίλοι από το σχολείο, οπότε γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Και μουσικά έχουμε επηρεάσει πολύ ο ένας τον άλλο αλλά πάνω από όλα είμαστε φίλοι» λέει ο... έτερος Αντώνης για το πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία. Από τότε στα περισσότερα live τους εμφανίζονται μαζί, ως δίδυμο. Εξάλλου και το ύφος της μουσικής τους ταιριάζει, με αυτό του Naono να είναι λίγο πιο χορευτικό και του Melorman πιο μελωδικό.

Στην αρχή η μουσική του έτεινε περισσότερο προς την abstract ambient, αργότερα έκανε μια μικρή στροφή προς την IDM Electronica και πιο πρόσφατα, με το «Tumbleweed Tracks» που κυκλοφόρησε το 2008 και το «Sleepy Pebbles» που θα κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα, επιστρέφει στην ambient αλλά «όχι τόσο αφηρημένα όσο στην αρχή» όπως διευκρινίζει «Η μουσική μου είναι μια ατμοσφαιρική ανασκόπηση της ζωής μου. Μια εσωτερική ανάγκη για απομόνωση και αναζήτηση με κάνει να γράφω μουσική», συμπληρώνει αποκαλύπτοντας μας τις ψυχολογικές καταβολές των κομματιών του.

Πέραν από αυτά ο Naono έχει γράψει μουσική και για διάφορες ταινίες, με τελευταία το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας «Ο Σκύλος» του Νίκου Labot. «Με τον Νίκο είμαστε πολλά χρόνια φίλοι, αδέλφια πια», όπως λέει ο ίδιος. Η τελευταία εμφάνισή του μαζί με τον Melorman ήταν στο «Six Dogs», στον εορτασμό των δύο χρόνων λειτουργίας του διαδικτυακού ραδιοσταθμού Tripradio. Θα τον ξαναδούμε σύντομα live, μέχρι τότε όμως μπορείτε να ακούσετε αποσπάσματα της δουλειάς του στο www.myspace.com/naono.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ

Λίγο πριν το τέλος του 2009 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Βασιλικού με το όνομα «Vintage (Songs I Wish I’d Written)». Ο Βασιλικός, ο δημιουργός και ερμηνευτής των Raining Pleasure, ενός δηλαδή εκ των πλέον επιτυχημένων συγκροτημάτων με αγγλικό στίχο στην Ελλάδα -και χωρίς βέβαια ποτέ να πάψει να είναι ενεργό μέλος των τελευταίων- ένιωσε την ανάγκη να βγάλει έναν προσωπικό δίσκο. Περιέχει παλαιά τραγούδια, κυρίως από τις δεκαετίες του '60 και του '70, κλασικά πια τραγούδια όπως το «Across The Universe" των Beatles, το «Famous Blue Raincoat» του Leonard Cohen ή το «The Look Of Love» του Burt Bacharach, που ο Βασιλικός ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο, ενώ εύκολα αναγνωρίζει κανείς στη χροιά της φωνής του την αγάπη που τρέφει γι' αυτά.

Οι Raining Pleasure γιορτάζουν εφέτος τα είκοσι χρόνια τους και η χρονιά τους θα είναι κατά το ήμισυ αφιερωμένη στην επέτειό τους και κατά το άλλο ήμισυ στην αναπάντεχη επιτυχία του «Vintage» (έχει γίνει σχεδόν χρυσό στους πρώτους δύο μήνες κυκλοφορίας του). Ενδιαφέρον έχει και η ιστορία πίσω από τον δίσκο. Όπως μου είπε ο Βασιλικός, πρόκειται για ένα «θεραπευτικό» δίσκο. Μόλις είχε τελειώσει ένα μεγάλο κύκλο συναυλιών με τους R. P. και η ψυχολογική και σωματική του κατάσταση δεν ήταν άριστη, «είχα όρεξη να μπω στο στούντιο χωρίς σαφή στόχο και χωρίς παρέα. Δεν ήθελα να κάνω δίσκο, ήταν μια περίοδος καλλιτεχνικού και ψυχολογικού... αυνανισμού!». Ένιωθε την ανάγκη να τραγουδήσει με την κιθάρα του τραγούδια που τον εκφράζουν και τον έχουν σημαδέψει, τραγούδια που -όπως λέει και ο τίτλος του δίσκου- εύχεται να τα είχε γράψει ο ίδιος.

Τηλεφώνησε στον Clive Martin, παραγωγό του τελευταίου άλμπουμ των R. P., και τον ρώτησε αν μπορεί να έρθει στη Γερμανία (όπου έμενε) για να παίξουν μερικά κομμάτια. Ο Martin (που αντίστοιχα εκείνη την περίοδο έμενε μόνιμα στην Αθήνα) δέχθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να ηχογραφήσουν γύρω στα πενήντα τραγούδια. Ο Martin του είπε πως πολλά από αυτά είναι καλά και ότι μπορούν να ετοιμάσουν ένα δίσκο. Αφορμή μάλιστα γι' αυτό το σχόλιο ήταν η εκτέλεση του «Across The Universe», όπου στο τέλος ακούγεται ο Martin να λέει «very nice».

Με τον δίσκο έτοιμο, ο Βασιλικός επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να ψάχνει εταιρεία για να τον κυκλοφορήσει, αλλά χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να καταλήξει σε συμφωνία με τη Sony. «Μέσα σε όλη αυτή την ταχύτητα που μας περιβάλλει, ο δίσκος αυτός έχει μια βραδύτητα, έχω δει ανθρώπους να αποκοιμούνται ακούγοντάς τον και αυτό με γοητεύει πολύ» δηλώνει ο ίδιος. Το αγαπημένο του κομμάτι ήταν και παραμένει το «Famous Blue Raincoat». «Το άκουσα για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μου και ένιωσα αμέσως ότι το γνώριζα, ήξερα πώς πάει, ενδέχεται να το είχα ακούσει στα πέντε μου χρόνια σε εκτέλεση της Γαλάνη και να είχε μείνει στο υποσυνείδητό μου». Για το «Across The Universe» σχολιάζει ότι «είναι από τα πιο ευφυή κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ! Για μένα, εκφράζει την ένωση του ανθρώπου με το άπειρο».

Ο Βασιλικός πιστεύει ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους και ξεχωρίζει τον Brother Lumiere, «έχει κάνει σούπερ δίσκο, κατά τη γνώμη μου ανώτερο της αδερφής του (πρόκειται για τη γνωστή Monica)». Το τελευταίο θέμα που θίχτηκε στη συζήτησή μας ήταν η παρουσία των Raining Pleasure στο τηλεοπτικό reality show Fame Story, μια υπόθεση που πολλοί θαυμαστές τους δεν τους έχουν συγχωρήσει ακόμα. «Το σκεφτήκαμε πολύ πριν συμφωνήσουμε, γιατί ξέρουμε ότι ζούμε σε μια χώρα με πολλά κόμπλεξ. Αλλά καταλήξαμε στο ότι αν εμείς θέλουμε να μην έχουμε κόμπλεξ, έπρεπε να πάμε. Δεν το μετάνιωσα ποτέ, αλλά δεν θα ξαναπήγαινα, ειδικά κάτω από αυτές τις συνθήκες. Την μουσική μας δεν την προδώσαμε ποτέ, ένας μουσικός ξεπουλιέται όταν ο δίσκος του είναι χάλια.

Την ώρα που δημιουργείς πρέπει να είσαι αγνός σαν αρνάκι, την ώρα που το προωθείς πρέπει να είσαι πονηρός σαν φίδι. Δεν βγάζουμε ποτέ μουσική με σκοπό να έχει επιτυχία. Δεν καταλαβαίνω γιατί, από τη στιγμή που εμείς -και όχι μόνον- αυτό που κάνουμε το λέμε επάγγελμα, πρέπει να είμαστε 'αγνότεροι' από οποιονδήποτε άλλο επαγγελματία. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο πίσω, εμάς μας έβριζαν που δώσαμε κομμάτι για διαφήμιση και αμέσως μετά έτρεξαν και κυνήγησαν να κάνουν το ίδιο και τόσοι άλλοι». Για εφέτος ο Βασιλικός προγραμματίζει να δώσει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα για να προωθήσει τον δίσκο του, μετά θα κάνει μερικές «επετειακές» συναυλίες με τους Raining Pleasure για τα είκοσι χρόνια τους και στη συνέχεια θα μπουν στο στούντιο για ηχογραφήσεις νέου υλικού.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ

Κάπου στην έρημο Mojave, εσωτερικά του δρόμου των δρόμων, του Mother Road (Route 66) κατά τον John Steinbeck και ακριβώς δίπλα στις γραμμές του τρένου, υπάρχει ένας μέρος μικρό όσο δεν γίνεται περισσότερο. Εκεί, βρίσκεται το motel της Aunt Clara και του ανιψιού της Lennie ενώ από την άλλη μεριά των γραμμών, στέκεται αντικρυστά το βενζινάδικο με τις χειραντλίες του επιστήθοιυ φίλου του Lennie, George Milton.

Στην μικρή πανσιόν χασομεράει συνήθως και ο πιο γνωστός από τους εκεί πλάνηδες, ένας γνήσιος hobo, ο Woody Guthrie, όπου για το διάστημα αυτό δουλεύει σε μια μεταφορική πιλοτάροντας ένα παλιό μονοκινητήριο διπλάνο, που πίνει το καύσιμο όπως ο Woody το ουίσκι. Στη μπάρα του σαλούν, στο εισόγειο του μοτέλ, βρίσκουν καταφύγιο οι περαστικοί που περιδιαβαίνουν από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Εκεί μιλάνε για τα μεροκάμματα στους αγρούς των σταφυλιών της οργής, την οικονομική ύφεση, τη μαύρη θύελλα από σκόνη που δε λέει να κοπάσει και τις όμορφες γυναίκες που ταξιδεύουν με τις διπλανές παρέες.

Τσακώνονται συχνά, παίζουν χαρτιά αλλάζοντας μεταξύ τους με βρισιές και γροθιές τα σκουριασμένα φράγκα τους. Αφού η κούραση τους αναγκάσει να τα βρούν, διηγούνται ιστορίες για να ξεφορτωθούν τα βάρη τους μπας και την επόμενη ταξιδέψουν λίγο ξαλαφρωμένοι. Συμμορίτες αρκετοί από αυτούς μιλάνε για ζόρικους νταλαβερτζήδες και τα κατορθώματά τους. Κοφτά ονοματεπώνυμα υπογράφουν τις διηγήσεις, ας πούμε ένα Lil’ Mefisto. Κάπου και που κάποιος σπάει τη μονοτονία των χνωτικών ομιλιών με τον ήχο μιας μπουκωμένης φυσαρμόνικας ξορκίζοντας τους πικρόχολους που από παντού διαλαλούν ότι πάτο δεν έχει αυτή η κατηφόρα.

Μερικοί μένουν ξάγρυπνοι μέχρι το πρωί γιατί οι δύο φίλοι, για να διαφημίσουν το μέρος τους, διαδίδουν πως το πρωινό σηκώνεται τινάζοντας από πάνω του την σκόνη της ερήμου σε ένα βαθύ γαλανό ουρανό. Οι περισσότεροι δεν φεύγουν όμως και περιμένουν στην πανσιόν τη στιγμή, της οποίας η φήμη ταξιδεύει από την Οκλαχόμα μέχρι την Καλιφόρνια και στις δέκα ακριβώς τη νύχτα, τότε που το φαγητό, το ποτό και το χαρτί στερεύουν το μεροκάματο από τη τσέπη, τη στιγμή λοιπόν που θέλει τον μονόχειρα εργάτη της πανσιόν, Candy, να μπουκάρει φουριόζικα και με στεντόρεια φωνή, που κάνει τα μάτια του να πετάγονται μαζί της έξω, να παρακινεί ενθουσιάζοντας τους πάντες να βγουν έξω ουρλιάζοντας

THE TRAIN THE TRAIN, THE FREIGHT TRAIN

Μονομιάς όλοι ορμούν προς τα έξω να προλάβουν το θέαμα που από βαθιά μέσα στη νύχτα φέρνει το σφύριγμα και τα φώτα μιας πελώριας κοκκινόμαυρης λοκομοτίβας γρήγορα προς το μέρος τους. Το φορτηγό τρένο εμφανίζεται και σέρνοντας πεντακόσια μέτρα βαγόνια πίσω του κάνει τη γη να τρέμει και από τις δονήσεις τις ελπίδες των παρευρισκομένων, για καλύτερες μέρες, να ξεχειλίζουν. Όταν το τρένο σφυρίξει ξανά και το τελευταίο βαγόνι θα περνά, στην άλλη μεριά των γραμμών ένα διαλυόμενο σύννεφο καπνού θα αποκαλύπτει τους Dustbowl, την μπάντα μουσικών από την Ανατολή που πιστή στο ραντεβού της θα παίξει ζωντανά τα τραγούδια της σε εκείνη την ίδια πανσιόν στη μέση του πουθενά, που είναι ταυτόχρονα και ένας σταθμός από το πρόβλημα στο πρόβλημα που δεν ξέρουν ακόμα, μπροστά στους παρίες, τους πλάνηδες, τους μοναχικούς ταξιδιώτες, τους hobos που περιμένουν πως και πως αυτή τη στιγμή σαν μοναδική τους διασκέδαση, στην παραμονή τους, ταξιδεύοντας προς τη λύση, στην εποχή της μεγάλης ύφεσης.

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη, 21 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία βασίζεται στους τίτλους των τραγουδιών του καινούργιου δίσκου της εξαιρετικής μπάντας Dustbowl, Going Down και στις διηγήσεις του ερημοναύτη (desertnaut.wordpress.com) , του μοναδικού ανθρώπου που γνωρίζω και έχει ταξιδέψει στις λατρεμένες ερήμους της Αυστραλίας, της Αμερικής και της Δυτικής Αφρικής.

Σήμερα ζωντανά στο studio του tripradio.gr στις 10 η στιγμή που The Freight Train Sounds Ramblers : Ladies and Gents The Dustbowl. Hell yeah.