Κάποιες δοξασίες είναι τόσο παλιές που ο καθένας τις έχει ακούσει τόσες φορές που μπορεί να τις ανακαλεί, μέσω μιας απλής και αβίαστης διαδρομής, από το σημείο που η μνήμη ενώνεται με τη λήθη, όπως λέει ο Διαμαντής Σταγγίδης, ή από τα όρια της εικονογραφημένης μνήμης, όπως λέει ο Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ. Παρόλα αυτά, αυτή δεν τη γνωρίζω και μου τη διηγήθηκαν τόσο ζωντανά που ήταν σαν να με είχαν προσλάβει κομπάρσο στο πλάνο της. Σύμφωνα με την ίδια πάντα δοξασία κάθε χρόνο την πρώτη ή τη δεύτερη Κυριακή του Σεπτέμβρη, ανάλογα με τη στάθμη του νερού που επηρεάζεται από τη σχετική θέση Γης – Σελήνης, στο τέλος δηλαδή του καλοκαιριού και όχι τα Χριστούγεννα, που τους έχουμε συνηθίσει, οι καλικάντζαροι ξεπροβοδίζουν ένα από αυτούς για τον πάνω κόσμο, έτσι ώστε να πάρει τη θέση του ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους. Κάτι που διόλου δεν θέλουν αλλά αναγκασμένοι από τη αρχαία προφητεία εκτελούν με θρησκευτικά διαβολική ευλάβεια σαν μια κηδεία. Ναι καλά διαβάσατε μια κηδεία προς τη ζωή. Λίγο διαφορετική βέβαια, αλλά κηδεία με τα όλα της.

Το πρωτόκολλo που τηρείται περιγράφει τα κάτωθι. Η τελετή πραγματοποιείται σε μια παραλία της ΝΔ Αιτωλοακαρνανίας κοντά σε ένα ξακουστό χωριό που καλλιεργούνται τεράστιες ποσότητες κάνναβης, άλογα τρέχουν άγρια και γυναίκες ερωτοτροπούν μπροστά στα άδολα μάτια που μεταφέρονται με τα εκδρομικά καραβάνια. Σε αυτή ακριβώς την ακτή, οι καλικάτζαροι γλιστρούν από τη σχισμή που χωρίζει τον υδάτινο από τον αμμώδη κόσμο τη στιγμή που ο κόκκινος ήλιος ακαμάτης χαλαρώνει στην δροσερή θάλασσα. Σε αυτό το ντεκόρ, τα μυθικά πλάσματα ξεπροβοδίζουν τον καλύτερό τους – λογικό μιας και οι προτεραιότητες τους είναι αντίστροφες – φορώντας μάσκες και στολές σε γιορτινά χρώματα – είπαμε για τις προτεραιότητές τους – κουβαλώντας στους ώμους τους ένα μεγάλο φέρετρο σε μεταλλικό γκρίζο χρώμα. Πίσω τους οι Fundracar, σαν άλλοι μαριάτσι, αρχίζουν να τραγουδούν το Son de la Negra (Paco Ignacio Taibo II – Ερωτευμένα φαντάσματα). Πιο πίσω ακολουθούν οι συγγενείς και φίλοι οι οποίοι κλαίνε φυσιολογικά και δικαιολογημένα. Πιο πίσω σε ένα τσαρδί ο παραλογιζόμενος παρίας της Παρασκευής Lt. Friday παρέα με τον καλεσμένο στην εκπομπή της Παρασκευής 11 Σεπτεμβρίου στις δέκα το βράδυ σκηνοθέτη Στέλιο Μουράτογλου απολαμβάνουν το θέαμα πίνοντας παγωμένες μπύρες από μεταλλικό κουβά γεμάτο με ξηρό πάγο αφήνοντας κενή μια ακόμα θέση για τον καλικάτζαρο που σε λίγο θα μπει πλάι τους στον κύκλο των θνητών ανθρώπων.

Μυθοπλασίες σαν και αυτή που προηγήθηκε θα μπορέσετε, με τη βοήθεια της τύχης, να απολαύσετε μαζί με κρύα άφθονη και φθηνή μπύρα (3 ευρώ ανά μποτίλια 500ml) από του Στέλιου το πλατύ χαμόγελο στο καφενείο Τριφασικό στο Κεραμικό. Το εσωτερικό του συγκεκριμένου καφενείου κοσμεί το πρώτο πλάνο της καινούργιας ταινίας του με τίτλο «Το Όνειρο της Λίνας». Πλάνο πλατύ όσο και η original μουσική που έγραψαν ειδικά για την περίσταση οι Lost Bodies, ίσως όσο και ο πλέον λαϊκός ήρωας πάνω από τους Superman, Batman, Wolverine, Bolek και Lolek, εφάμιλλος ίσως μόνο του Corto Maltese, Diego Armando Maradona, που κοσμεί με τη σειρά του το εν λόγω πλάνο, τον εν λόγω καφενέ.

Ο Στέλιος κατέρχεται στα έγκατα του αρχηγείου του tripradio.gr με ένα σακίδιο γεμάτο βινύλια και ιδέες κομμένες και ραμμένες σε διαστάσεις των 8 ή 35mm. Μιλά για την καινούργια του ταινία, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του on-line φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους bigbang.gr , όπου για να τη δείτε θα απαιτηθεί το πενιχρό αντίτιμο των πέντε λεπτών της ώρας για να εγγραφείτε στο site. Μιλά για τις παλιότερες ταινίες «Frames» και «Μια ντομάτα και ένα πιάτο». Για τις περιπέτειές του φιλμάροντας ζωντανές εμφανίσεις των Fundracar, One Drop Forward και Zion Train. Για επόμενες ταινίες που βρίσκονται αμοντάριστες στο pc του, σε ζωγραφιές του, σε όνειρά του και σε σημειώσεις σε οπισθόφυλλα δίσκων των War, Motorhead και Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τέλος πιάνοντας το μπάσο του με τρία ή τέσσερα ακόρντα αφήνεται να εξαναγκαστεί να περιγράψει την όποια κουλτούρα των ημερών και πως αφαιρετικά από αυτή καταλήγουμε στην υποκουλτούρα της οποίας όλοι κάνουμε κέφι να είμαστε θιασώτες έστω και εικονικά καθώς μένουμε ακόμα στα σπίτια των γονιών μας, οδηγάμε ακόμα τα αμάξια τους και κερνάμε όνειρα τα κορίτσια που αγαπάμε με τα λεφτά τους. Αυτά που στην καλύτερη μόνο των περιπτώσεων υπάρχουν γιατί αλλιώς μένεις μόνο με το όνειρο και είσαι γνήσιος εκφραστής των καλικάτζαρων της εν λόγω κατάστασης που τα γερόντια στην Ικαρία κρώζουν ως γκρούβαλους ή τα media γενιά των πάρα πολύ λίγων €.

Μας ανάθρεψε τους τελευταίους 3 μήνες. Μας πότισε την μαγική της συνταγή. Έγινε για μας ο δρόμος και το κρεββάτι. Μας οδήγησε και μας ξεκούρασε. Αγρίεψε όταν δεν μπορούσε να μας ικανοποιήσει όλους. Πήρε τις έννοιες μας και τις οδήγησε στο τέλος του κόσμου.

Περνάει από το μυαλό σας καλοκαίρι χωρίς το απέραντο γαλάζιο;

Την Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου στις 14:00 η εκπομπή Marianne & the Unfaithfool ανταποδίδουν την φιλοξενία με ένα 2ωρο αφιέρωμα στις μνήμες του καλοκαιριού που πέρασε και φυσικά στη Θάλασσα.

Φυσικά στο www.tripradio.gr

Αρχή το δίχως άλλο για την εκπομπή του παραλογιζόμενου παρία της παρασκευής με μία βεγγέρα. ‘Η καλύτερα με τα όσα ακολούθησαν το τέλος της. Καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες διέσχιζαν την πρωινή πάχνη, σε κάποιο από τους μικρούς δρόμους στους πρόποδες του φθινοπωρινού Λυκαβηττού, η πράσινη και ξύλινη πόρτα του μπαρ άνοιξε για να προβάλει δύο δερμάτινες ψηλές μπότες που αναζητούσαν, τρίβοντας ένα τσιγάρο στην άσφαλτο, το δρόμο για την Μακρυγιάννη και έκλεισε για να ρίξει πίσω της την αυλαία στο ρυθμικό καλοκαιρινό νυχτέρι. Οι δύο μπότες φιλοξενούσαν τα πόδια της ζόρικης κυρίας με το όνομα Ιωάννα Pussy Galore …. Δεν ονειρεύεστε κυρίες και κύριοι.

H ίδια, εξαιρετική δικηγόρος και ακροβάτης με αποκλίνουσα αλλά αλάνθαστη συμπεριφορά ως πιλότος διαφυγής, δολοφόνος και διαρρήκτης πολύτιμων κοσμημάτων προσωπικού της γούστου έκανε μεταξύ άλλων δυναμικές εμφανίσεις στην λογοτεχνία του Ian Fleming εξασφαλίζοντας την αποθέωση της στην ομώνυμη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη “Goldfinger”.

Η ίδια κυρία φιλοξενείται αυτή την Παρασκευή 4 του Σεπτέμβρη στις 10 στo κρησφύγετο του tripradio.gr κρύβοντας τα μικρόφωνα του στη Νοτιοδυτική νυχτερινή σκιά της Ακρόπολης σε μια αεικίνητη και τέλεια σύζευξη ευτυχίας. Στο ποτήρι με τα ίχνη του κόκκινου κραγιόν βότκα τόνικ αγκοστούρα. Διπλή απόσταξη 45 βαθμοί απόλαυσης και τσαχπινιάς με χρυσαφιές ανταύγειες στο χρώμα χωρίς ίχνος χυδαιότητας. Στα κοντυλένια δάχτυλά της ελληνικά σιγαρέτα και στο σακίδιό της groovy και garage μουσικές για την απαραίτητη μουσηγεσία. Συμπληρώνοντας την μαγική εικόνα μπότες, εσθήτα και χτένισμα σε απόλυτη αρμονία με το βιογραφικό της.

Με μπάσα διάθεση όμοια σε ένταση με αυτή του προσώπου της Lily Allen στο video clip του not fair, αποκαθηλώνει επιτέλους τον James Bond με χτύπημα κάτω από τη μέση στο βασικό, δηλαδή, προβληματικό του χώρο ενώ διδάσκοντας τα υπόλοιπα James Bond Girls πώς να καλμάρουν τις υστερικές μανούλες τους στην προοπτική της αυτοδιαχείρισής τους τις παρακινεί: «Όλες μαζί κορίτσια τραγουδιστά, στοργικά και νωχελικά –Έλα βρε μαμά, γίνε λίγο πιο μπάσα, λίγο πιο groovy-».

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη 2 προς 3 Σεπτεμβρίου 2009

ΚαΤι ΓιΑ Να ΧαλΑρΏσΕτΕ και Να ΕνΤυΠωσιΑστΈιτε

555 KUBIK_ extended version from urbanscreen on Vimeo.

Υποδοχή του καινούργιου δίσκου των Last Drive – Heavy Liquid επιλέγοντας μια ιστορία φιλίας και έρωτα η οποία εξελίσσεται παράλληλα στην Αθήνα και στο Μαρακές, στο σήμερα και στο παρελθόν υπό το πρίσμα μερικών από τα τραγούδια του δίσκου. “A Glass of Broken Dreams”, “Hang the Bone”, “Magdalene”, “Goldfish”, “Pantherman”, “Hole in the Wall”.

Δεξιά σφαλιάρα, αριστερή, δεξιά, αριστερή, με την εξωτερική πλευρά του χεριού, πιο δυνατή, μισό ποτήρι νερό, ταρακούνημα, σκούντημα, φωνή. Καμία προοπτική. Αν και ο χρόνος δεν είναι σημαντικός, όπως λένε και οι Last Drive, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε τελειώσει. «’Έχει τελειώσει μ’ ακούς; Δεν ακούει θα κοιμάται ή θα …» «Ρε τον άτιμο, στην υγειά μας, γεια μας φίλος, γεια σου δηλαδή. Γαμημένη κόλαση. Γαμώ τους σκορπιούς της ερήμου. Φίλε τι να πω; Είναι επικίνδυνοι σου λέω. Ειδικά οι θηλυκές που καταβροχθίζουν τους αρσενικούς. Φίλε ειδικά αν είναι φίλος. Μπαράμ μπαράμ μπάραραραραμ Μπαράμ μπαράμ μπάραραραραμ. Τι μουρμουράς; Το τραγούδι του μπαρ. Ποιοι το λένε; Οι Last Drive θα ήθελα, αλλά δεν χώρεσε ούτε στον καινούργιο δίσκο. Ήμουν σχεδόν σίγουρος αυτή τη φορά ακούγοντας τον Θανάση Μήνα να λέει πως ο τίτλος θα είναι “Heavy Liquid” Ααα σκατά.» Οι καλεσμένοι του Low Profile ντυμένοι στις αποχρώσεις του Jameson και του Tullamore Dew, όχι στις αποχρώσεις των μπουκαλιών αλλά του περιεχομένου, γελούσαν δυνατά κοντράροντας με τα γκαρίσματά τους τα easy listening lounge αισθητικής αντίστοιχα του Τομ Γουέητς. Και η διαφορά στη μυρωδιά.

Φορώντας τα καστανοκόκκινα ριχτά, βρέθηκα στην αγορά του Marrakech και εκατό χρόνια πίσω να πουλάω βινύλια. Οι περαστικοί με κοιτούσαν απορημένοι. Κάποιος κοντοστάθηκε, έπιασε ένα και προσπάθησε να το μυρίσει. «Σύντροφε δεν πάει από τη μύτη αλλά από το αυτί στην καρδιά…» Και εκείνος αποκρίθηκε κάτι που ακούστηκε σαν «έλα μωρέ τώρα για ένα από το στόμα στην καρδιά και άσε τα πολλά» Ακολούθησα ανάμεσα στη σκόνη τα ίχνη από τα πέδιλά του, γραμμένα στο ένα εκατοστό των δυνατοτήτων του πενταγράμμου σύμφωνα με τον 3ο θεμελιώδη νόμο της μουσικής διατυπωμένο από το Lou Reed: «Ένα ακόρντο τέλειο, δύο μια χαρά.. τρία όμως.. εεε αυτό είναι τζαζ» και βρέθηκα στο φιλόξενο καπηλειό της Φατιμά.

«Κατερίνα ακόμα δύο για τους φίλους μου». Ο Κώστας, ο μπάρμαν του Low Profile με την ακρίβεια των βασιλέων, έχοντας πλέον αναπτύξει μια περίεργη διαίσθηση, βάζει ήδη την παραγγελία στα ποτήρια, συνδέοντας για χάρη του λάρυγγα των πελατών του τη χροιά της φωνής τους με το κατάλληλο, τυχαίνει πάντα να είναι και η παραγγελία τους, ποτό για να μπορούν όλοι να τραγουδούν το ρεφρέν των Last Drive ευχόμενοι το καλό κατευόδιο στον ψηλόλιγνο φίλο τους που φεύγει για τη Δυτική Σαχάρα, με στεντόρεια φωνή «Headlong to the edge… One hundred candles burning for you Pantherman… όλοι μαζί πιο δυνατά… Headlong to the edge of the world». Ο Μάνος τράβηξε μια δυνατή χεριά στα μπλεγμένα μαλλιά του με το αριστερό χέρι και με το δεξί γύρισε το μείκτη σύμφωνα με τη λαϊκή απαίτηση σε βάρος του Τομ Γουέητς αναδεικνύοντας αυτό που για τους παραλογιζόμενους παρίες της παρασκευής της Λυκαβηττού ορίζεται ως classic «Λαστ Φακιν Ντραηβ - Missirlou».
«Η Φατιμά είναι Αιγυπτιώτισσα» προσπάθησε να μου εξηγήσει ο ευγενικός Μαροκινός, φίλος μου πλέον, αλλά τα λεπτά μακριά και καλοβαμμένα νύχια της οικοδέσποινας άφησαν το ενθύμιο τους στο πρόσωπο του και η φωνή της υπερκάλυψε τη δική του που κόχλαζε βρισιές για τους τοπικούς δαίμονες Ρασπούτιν και Κόρτο Μαλτεζε. «Όχι Αιγυπτιώτισσα καταραμένε. Μισσιρλού. Μ’ ακούς; Μισσιρλού και γλυκό λικέρ θα προσφέρω μόνο στον ξένο με τις μαυρόχρυσες εικόνες απόψε αρκεί να μου δώσει μια για στόλισμα. (ΕΔΩ ΝΑ ΜΠΈΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΤΩΝ LAST DRIVE) Φαίνονται αρχοντικές.» « Αρχοντικές;» ρώτησα απορημένος, «μα είναι βινύλια» προσπάθησα να εξηγήσω αλλά τα χνώτα μου χάθηκαν στον καπνό.

Η πόρτα άνοιξε, η πιο όμορφη γυναίκα βόλταρε στον χώρο με τα μάτια της για να τα ρίξει πάνω στον πιο ραφινάτο όλεθρο. Έγειρε τα χείλη της στα μάγουλά του, σκέφτηκε τη θάλασσα να της παίρνει την χρυσή άμμο από τα χέρια και άρθρωσε την καλησπέρα στον επιστήθιο φίλο του. «Ο τρίτος;» Πιο δυνατό ταρακούνημα, σαν τις μπασογραμμές του Άλεξ Καλοφωλιά στην κοιλάδα του θανάτου. Τόνος…Τόνος…Τόνος…δεν μπορεί.. Τόνος… Τίποτα. Πράσινο κουμπί…Τόνος…Τόνος Τίποτα ξανά. Ο χρόνος δεν έχει σημασία μα μόλις τελείωσε.

«Έχετε πικάπ;» Η ερώτηση χρεώθηκε στα χαμένα της μετάφρασης. Τα χέρια της Φατιμά, γεμάτα λεπτά και ακριβά στολίδια πιασμένα ανάμεσα στα δάχτυλα και τους καρπούς της, έπιασαν το γυάλινο ποτήρι από τις μεταλλικές του στηρίξεις για να μου προσφέρουν το πράσινο γλυκό πιοτό με τις κρυμμένες μυρωδιές. «Έχει μέντα πρόσεξε. Στα στήθια μου κρατάω την υπόλοιπη. Μια φορά τη μέντα και μια το γιασεμί.» Προσπάθησα να αναφέρω κάτι για το ουίσκι αλλά ήδη τα μάτια της ανάβλυζαν αγωνία για τον κίνδυνο της στιγμής, πρόφερε τραγουδιστά «A glass of broken dreams» και έτσι το έφερα στα χείλια μου ήδη ζαλισμένος.

Τα ποτήρια υψώθηκαν. «Στην υγειά του ταξιδευτή της ερήμου. Στην υγειά σου.» Κάποιοι απορούσαν με τις ακατανόητες κραυγές των πιο μυημένων Come on baby… Come on Yeahh…Yeahhh. «Τι είναι αυτά;» αναρωτήθηκε ενοχλημένη μια εμφανίσιμη κυρία αναγνωρίζοντας πως θα ήθελε και η ίδια ένα σύνθημα να ενεργοποιεί όλη την κυτταρική της λειτουργία αλλά κατέληξε πως αυτό το Come on της έσπαγε τα νεύρα. Αυτό και τα τραγούδια του Cave. Της θύμιζαν έναν άντρα που παραλίγο να ήταν αυτός της ζωής της.

«Λοιπόν πικάπ έχεις;» «Όχι αλλά μάλλον το γραμμόφωνο θα σου κάνει. Το έφερα από το Παρίσι μαζί με υφάσματα, αρώματα, βαφές και ιδέες.» Η ακτίνα της πλατφόρμας του γραμμόφωνου δεν ήταν αρκετή για το A Glass of Broken Dreams αλλά έμπαινε για τα καλά στην ουσία του Magdalene. Εξήγησα στη Φατιμά στο περίπου τους στοίχους για τη Μαίρη, τα σύνορα, το νερό, τον ουρανό, το να ζεις πεθαίνοντας και τα μάτια της έλαμψαν. Έκανε τις απαραίτητες ηχητικές μετατροπές στην ανατολική κλίμακα με το μυαλό και την καρδιά της, τράβηξε τα πέπλα της και λικνίστηκε στο χορό που προέκυπτε με ακρίβεια δεύτερης υποδιαστολής της συχνότητας. Ακούγοντας τη μουσική, πίνοντας το γλυκό λικέρ, μυρίζοντας την μέντα από τα στήθια της Φατιμά και βλέποντας τη να χορεύει άφησα το βυθό των ονείρων μου και κάποιες βδομάδες αργότερα

αναδύθηκα στο κρεβάτι μου με τη βίαιη βοήθεια του κινητού τηλεφώνου. «Η ώρα είναι δέκα ρε… Ο Big George και οι Dustbowl ξεκίνησαν. Θα χάσεις τους Last Drive που είσαι;» Τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση; Χαμένος στο Μαρόκο, στην έρημο της Αθήνας ή στην μηχανοκίνητη αγκαλιά των τετρακινητήριων ονείρων; Έβαλα ένα ποτό, άφησα τη βελόνα να καβαλήσει τα αυλάκια και βλέποντας το εξώφυλλο του δίσκου Heavy Liquid θυμήθηκα το σπίτι του παππού μου στη λιμνοθάλασσα όπως το έβλεπα όρθιος μέσα από το κόκκινο LADA του πατέρα μου.


Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη 17 Ιουλίου 2009

Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω να βλέπω τη μούρη του Corto Maltese. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα γουέστερν του Sam Peckinpah. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα τραγούδια του Nick Cave αλλά αυτό είναι ένα πραγματικό ταξίδι έξω από το σαφώς ορισμένο ασφαλές και προβεβλημένο, εκτός της καθορισμένης νόρμας που προβλέπει συγκεκριμένη συνταγή σαδιστικής καθήλωσης στη ζοφερή μικρότητα που ορίζουν τα τετραγωνικά των διαμερισμάτων ακόμα και αν προσθέσουμε τους τακτοποιημένους ημιυπαίθριους.

Ο λόγος για τις περιπέτειες του ερημοναύτη στη Δυτική Σαχάρα.

Τα βήματα του τον φέρνουν εκεί που οι περισσότεροι δεν επιλέγουν να πάνε και μαζί του βγαίνουμε έξω από τα προδιαγεγραμμένα των ταξιδιωτικών οδηγών. Αν γκουγκλάρεις την λέξη στα αγγλικά (desertnaut) δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις link που να παραπέμπει σε κάτι το διαφορετικό. Και αν αυτό δεν ορίζεται ως πρωτότυπο πες μου εσύ τι;

Να για τι θα μιλήσουμε απόψε το βράδυ στις δέκα από τα μικρόφωνα, cd player και πικάπ του tripradio.gr. Με λόγια του παραλογιζόμενου παρία της παρασκευής και μουσικές από ότι θυμίζει αποδέσμευση. Για τώρα όμως καλύτερα να μιλήσουν τα γραφτά μέσα από το blog του desertnaut.wordpress.com.

“Απροετοίμαστος. Αυτή πρέπει να είναι η κατάλληλη λέξη. Αλλά πώς μπορείς να προετοιμαστείς; Δεν μπορείς. Μάλλον… Θα γλιστρήσει αθόρυβα, απροειδοποίητα, από εκεί που δεν την περιμένεις, από ρωγμές που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν ή τις θεωρούσες κλειστές… τσιμεντωμένες… Ίσως πάλι να ήταν εκεί από καιρό και απλώς περίμενε το ερέθισμα που θα τραβήξει την περόνη – ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία από την οποία, ξαφνικά, αντικρίζεις ένα κατά τα άλλα εντελώς γνώριμο τοπίο… Η περόνη φεύγει, αλλά αυτό που ακολουθεί δεν είναι έκρηξη, μοιάζει περισσότερο με βρύση που ανοίγει και σε πλημμυρίζει αργά, ειρηνικά, σχεδόν ευπρόσδεκτα…

Σκέφτομαι τον Naves… Αύριο, όταν θα φύγει με το ελικόπτερο, θα είμαι έξω, σε περιπολία… Αλλά απόψε είναι ακόμα εδώ, μπορώ να κατέβω, να πάρω το μπουκάλι από το δωμάτιό μου και να πάω να τον βρω, να γίνουμε στουπί, να πούμε τις ιστορίες που δεν προλάβαμε να διηγηθούμε, ιστορίες από τις πατρίδες μας, να πούμε ψέματα ο ένας στον άλλον ότι θα τα ξαναπούμε, και να αποχαιρετιστούμε…
Μπορώ… Προλαβαίνω…
Κάθομαι ακίνητος στο παρατηρητήριο, η έρημος νύχτα με κοιτάει, μου μιλάει, προφητεύει τα μελλούμενα – δεν πρόκειται να πας• θα μείνεις για λίγο ακόμα εδώ, μετά θα πάρεις την καρέκλα και θα κατέβεις, θα την αφήσεις στην αίθουσα ενημέρωσης, θα πας στο δωμάτιό σου, θα κοιμηθείς… και δεν θα τον ξαναδείς…

Κι εγώ κάθομαι εκεί, στο παρατηρητήριο, κοιτάζω νοτιοδυτικά, προς τα βουνά που κανένας χάρτης δεν λέει το όνομά τους, και ξέρω ότι έχει δίκιο…”

“Τώρα πια, εδώ, στη Δυτική Σαχάρα, δεν λέω come on… Το σλόγκαν που εισήγαγε ο Άγγελος Γ. και καθιερώσαμε εμείς οι υπόλοιποι, εδώ ακούγεται πολύ λίγο, ακούγεται παράταιρο, φάλτσο, περιττό… Ήταν ένα σύνθημα για έναν άλλο τόπο, για μια χώρα τώρα μακρινή, που δεν έρχεται ούτε στα όνειρά μου – άνθρωποι κλειστοί, μοναχικοί, φοβισμένοι, άνθρωποι καλοί, συνθλιμμένοι από τα αμείλικτα γρανάζια της καθημερινότητας, άνθρωποι που τραβάνε διαχωριστικές γραμμές και επάνω στις γραμμές χαράζουν σύνορα και επάνω στα σύνορα χτίζουν τείχη για να προστατέψουν αυτά που νομίζουν ότι έχουν, αυτά που είναι μέσα, ενώ τελικά τα πιο σημαντικά πράγματα βρίσκονται απ’ έξω… come on, μια ειλικρινής παρωδία σάλπιγγας της Ιεριχούς, come on, έλα, μπορείς, μπορούμε… δώσε μου το χέρι σου και θα τα καταφέρουμε…

Όχι εδώ, όμως. Εδώ οι ήχοι βουλιάζουν στις αχανείς ησυχίες, και ο μόνος που τραγουδάει είναι ο άνεμος."

Sparky Friday, Oum Dreyga Western Sahara, 3 Ιουλίου 2009