Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω να βλέπω τη μούρη του Corto Maltese. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα γουέστερν του Sam Peckinpah. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα τραγούδια του Nick Cave αλλά αυτό είναι ένα πραγματικό ταξίδι έξω από το σαφώς ορισμένο ασφαλές και προβεβλημένο, εκτός της καθορισμένης νόρμας που προβλέπει συγκεκριμένη συνταγή σαδιστικής καθήλωσης στη ζοφερή μικρότητα που ορίζουν τα τετραγωνικά των διαμερισμάτων ακόμα και αν προσθέσουμε τους τακτοποιημένους ημιυπαίθριους.

Ο λόγος για τις περιπέτειες του ερημοναύτη στη Δυτική Σαχάρα.

Τα βήματα του τον φέρνουν εκεί που οι περισσότεροι δεν επιλέγουν να πάνε και μαζί του βγαίνουμε έξω από τα προδιαγεγραμμένα των ταξιδιωτικών οδηγών. Αν γκουγκλάρεις την λέξη στα αγγλικά (desertnaut) δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις link που να παραπέμπει σε κάτι το διαφορετικό. Και αν αυτό δεν ορίζεται ως πρωτότυπο πες μου εσύ τι;

Να για τι θα μιλήσουμε απόψε το βράδυ στις δέκα από τα μικρόφωνα, cd player και πικάπ του tripradio.gr. Με λόγια του παραλογιζόμενου παρία της παρασκευής και μουσικές από ότι θυμίζει αποδέσμευση. Για τώρα όμως καλύτερα να μιλήσουν τα γραφτά μέσα από το blog του desertnaut.wordpress.com.

“Απροετοίμαστος. Αυτή πρέπει να είναι η κατάλληλη λέξη. Αλλά πώς μπορείς να προετοιμαστείς; Δεν μπορείς. Μάλλον… Θα γλιστρήσει αθόρυβα, απροειδοποίητα, από εκεί που δεν την περιμένεις, από ρωγμές που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν ή τις θεωρούσες κλειστές… τσιμεντωμένες… Ίσως πάλι να ήταν εκεί από καιρό και απλώς περίμενε το ερέθισμα που θα τραβήξει την περόνη – ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία από την οποία, ξαφνικά, αντικρίζεις ένα κατά τα άλλα εντελώς γνώριμο τοπίο… Η περόνη φεύγει, αλλά αυτό που ακολουθεί δεν είναι έκρηξη, μοιάζει περισσότερο με βρύση που ανοίγει και σε πλημμυρίζει αργά, ειρηνικά, σχεδόν ευπρόσδεκτα…

Σκέφτομαι τον Naves… Αύριο, όταν θα φύγει με το ελικόπτερο, θα είμαι έξω, σε περιπολία… Αλλά απόψε είναι ακόμα εδώ, μπορώ να κατέβω, να πάρω το μπουκάλι από το δωμάτιό μου και να πάω να τον βρω, να γίνουμε στουπί, να πούμε τις ιστορίες που δεν προλάβαμε να διηγηθούμε, ιστορίες από τις πατρίδες μας, να πούμε ψέματα ο ένας στον άλλον ότι θα τα ξαναπούμε, και να αποχαιρετιστούμε…
Μπορώ… Προλαβαίνω…
Κάθομαι ακίνητος στο παρατηρητήριο, η έρημος νύχτα με κοιτάει, μου μιλάει, προφητεύει τα μελλούμενα – δεν πρόκειται να πας• θα μείνεις για λίγο ακόμα εδώ, μετά θα πάρεις την καρέκλα και θα κατέβεις, θα την αφήσεις στην αίθουσα ενημέρωσης, θα πας στο δωμάτιό σου, θα κοιμηθείς… και δεν θα τον ξαναδείς…

Κι εγώ κάθομαι εκεί, στο παρατηρητήριο, κοιτάζω νοτιοδυτικά, προς τα βουνά που κανένας χάρτης δεν λέει το όνομά τους, και ξέρω ότι έχει δίκιο…”

“Τώρα πια, εδώ, στη Δυτική Σαχάρα, δεν λέω come on… Το σλόγκαν που εισήγαγε ο Άγγελος Γ. και καθιερώσαμε εμείς οι υπόλοιποι, εδώ ακούγεται πολύ λίγο, ακούγεται παράταιρο, φάλτσο, περιττό… Ήταν ένα σύνθημα για έναν άλλο τόπο, για μια χώρα τώρα μακρινή, που δεν έρχεται ούτε στα όνειρά μου – άνθρωποι κλειστοί, μοναχικοί, φοβισμένοι, άνθρωποι καλοί, συνθλιμμένοι από τα αμείλικτα γρανάζια της καθημερινότητας, άνθρωποι που τραβάνε διαχωριστικές γραμμές και επάνω στις γραμμές χαράζουν σύνορα και επάνω στα σύνορα χτίζουν τείχη για να προστατέψουν αυτά που νομίζουν ότι έχουν, αυτά που είναι μέσα, ενώ τελικά τα πιο σημαντικά πράγματα βρίσκονται απ’ έξω… come on, μια ειλικρινής παρωδία σάλπιγγας της Ιεριχούς, come on, έλα, μπορείς, μπορούμε… δώσε μου το χέρι σου και θα τα καταφέρουμε…

Όχι εδώ, όμως. Εδώ οι ήχοι βουλιάζουν στις αχανείς ησυχίες, και ο μόνος που τραγουδάει είναι ο άνεμος."

Sparky Friday, Oum Dreyga Western Sahara, 3 Ιουλίου 2009