Οι Playground Noise είναι η απόδειξη ότι η εναλλακτική σκηνή της Πάτρας είναι ακόμα «ζωντανή», αρκετά χρόνια από τότε που οι - κάτι περισσότερο και από καταξιωμένοι πανελλαδικά πλέον φυσικά - Raining Pleasure την έβαλαν στον...rock χάρτη της χώρας. Τον Μάρτιο κυκλοφόρησε το πρώτο album τους με τίτλο το όνομα τους από την εξαιρετικά δραστήρια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Inner Ear η οποία επίσης εδρεύει στην Πάτρα. Είχε προηγηθεί το καλοκαίρι του 2008 το επτάιντσο single «Sundays»/»Flowers» αλλά βέβαια είναι με την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους που αποκαλύπτεται αληθινά το ταλέντο τους. Ο Βασίλης Σμπήλιας στο τραγούδι και την κιθάρα, ο Τίμων Καρδαμάς στο μπάσο αλλά και την παραγωγή και μίξη του δίσκου, ο Θεόδωρος Παπαδόπουλος στην κιθάρα, ο Νίκος Ντεντόπουλος στα keyboards, ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος στα ντραμς, ο Κωνσταντίνος Παυλόπουλος στην τρομπέτα μα και στην επιμέλεια του artwork του album αλλά και δύο κυρίες, η Σοφία Ιωαννίδη στο τσέλο και η Ειρήνη Βαλαωρίτου στο βιολί, συναποτελούν την ασυνήθιστα - ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα - πολυμελή αυτή μπάντα που έχει περάσει από πολλά στάδια και επίσης πολλές διαφορετικές συνθέσεις στα τρία χρόνια ύπαρξης της.

Κάποια από τα παιδιά ήταν φίλοι από παλαιά, κάποιοι άλλοι προστέθηκαν στην πορεία. «Παίζαμε μουσική από παλιά. Κάποια στιγμή για συγκεκριμένους λόγους έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε ή όχι. Αποφασίσαμε λοιπόν να προχωρήσουμε» δηλώνουν και στη συνέχεια, στην ερώτηση για την προέλευση του ονόματος Playground Noise, εξηγούν ότι «βρισκόμενοι στο «Χασομέρι», ένα μαγαζί της Πάτρας και πίνοντας μπίρες και κουβεντιάζοντας ο Βασίλης και ο Νίκος σκέφτηκαν πως ο καλύτερος χαρακτηρισμός για αυτό το τσίρκο ήχων και στίχων που βρισκόταν στο κεφάλι μας ήταν η επιστροφή στην παιδικότητα, όχι όμως στην αθωότητα της και μόνον αλλά και στον θόρυβο και στην έντασή της. Κάπου εκεί μας βρήκε το τότε, κάπου εκεί μας βρίσκει και το τώρα». Η μουσική τους αφήνει πολύ μικρό περιθώριο για ελληνικούς στοίχους καθώς είναι εμφανώς επηρεασμένη από τη δεκαετία του ‘90, με έντονη ροπή προς το κιθαριστικό ροκ και τους αργόσυρτους ρυθμούς του shoegaze αλλά έχοντας στη βαλίτσα τους και την ατμοσφαιρική μελαγχολία των Tindersticks, κάτι που υποδηλώνουν η χροιά των φωνητικών αλλά και το βιολί. Δεν διστάζουν να ομολογήσουν ότι «το μόνο εφόδιό μας στη σύνθεση ήταν η επαφή μας με τη μουσική σαν ακροατές. Η φόρμα που ακολουθήσαμε βρισκόταν κάπου μεσα στα λόγια του Lou Reed, του Ian Curtis και του Morrissey...Θα μπορούσαμε να τραγουδούμε σε οποιαδήποτε γλώσσα, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε οποιοδήποτε μέσο, απλά η συγκεκριμένη χρονική στιγμή μας βρήκε κάπου εκεί».

Έχουν την ιδιαιτερότητα να γράφουν πολύ προσωπικά τραγούδια τα οποία εμπνέονται από «όμορφες εικόνες, όμορφα λόγια, όμορφους ήχους αλλά και οτιδήποτε όμορφο μπορείς να συναντήσεις ακόμα και στην ασχήμια». Ένα από τα τραγούδια του δίσκου τους που προσωπικά αγαπώ περισσότερο είναι το «6» ή αλλιώς «Night-Blooming Cereus». Μου αποκάλυψαν το πώς προέκυψε «είναι ένας κάκτος μπροστά από το παράθυρο του Τίμου που τα άνθη του εμφανίζονται τη νύχτα και μαραίνονται την ημέρα. Αυτή ήταν η έμπνευση για το συγκεκριμένο κομμάτι» και γενικά για τα τραγούδια τους λένε ότι «είναι μια καταγραφή μικρών καθημερινών ιστοριών, ανθρώπινων, μα πολύ ανθρώπινων ιστοριών». Το «Distance» είναι ίσως το πρώτο hit - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο...- του δίσκου και όχι άδικα, αυτές τις ημέρες ολοκληρώθηκε και το video clip του που σκηνοθέτησε ο...ντράμερ τους, ο Ανδρέας Λαμπρόπουλος. Έχουν μείνει αρκετό καιρό εκτός συναυλιών λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων του Τίμου αλλά πλέον είναι έτοιμοι να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο μέσα στο καλοκαίρι με πρώτη από τις επόμενες εμφανίσεις τους, μαζί με τους Modrec και τις Berlin Brides, στις 26 Ιουνίου στην πλαζ του ΕΟΤ στην Πάτρα. Όσοι τέλος θέλουν να πάρουν μια γεύση από τη μουσική τους πριν αποφασίσουν να αποκτήσουν το CD τους ή και να τους δουν live μπορούν να το κάνουν στοwww.myspace.com/playgroundnoise.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ