Απέφευγε τις πλατείες και τους χρυσαφί σπόρους καλαμποκιού που ρίχνουν οι διάφοροι αργόσχολοι και οι συνταξιούχοι που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα εγγονάκια τους με «μαγικές ικανότητες» που βασίζονται στην πείνα των άλλων. Είχε σιχαθεί και το καλαμπόκι και το στριμωξίδι που έπρεπε να υποστεί για να φτάσει σε αυτό. Θεωρούσε υποτιμητική την πάλη πάνω στις λευκές πλάκες και προτιμούσε να πεινάσει από το να μπλέξει σε άλλη μια καλαμποκομαχία...

Τις τελευταίες μέρες την βόλευε με καρπούς που έβρισκε σε ένα μικρό δέντρο στη γωνία μιας παιδικής χαράς. Κακοσχηματισμένοι καρποί τους οποίους, αν και είχαν πάρει μια παράξενη πικρή γεύση από το καυσαέριο, είναι η αλήθεια, αποφάσισε να επισκέπτεται τακτικά, αφού μετά την πρώτη φορά που τους δοκίμασε δεν έπαθε τίποτα. Τσιμπολογούσε αδιάφορα πάνω σε ένα κλαδί βλέποντας παιδάκια να παίζουν ανόρεχτα σε ένα περιφραγμένο χώρο κάτω από τα κουρασμένα βλέμματα γονιών και παππούδων Σκέφτηκε ότι τα παιδιά είχαν με την παιδική χαρά την ίδια σχέση που είχε το εκείνο με τους καρπούς που πίκριζαν...

Τουλάχιστον εκεί μπορούσε να μείνει ήσυχο στον ίσκιο. Τα πράγματα είχαν γίνει περίπλοκα τα τελευταία χρόνια. Οι άνθρωποι οχύρωναν περβάζια και παράθυρα με συρματοπλέγματα, καρφιά και βελόνες από πλαστικό ή μέταλλο για να διώξουν αυτό και την παρέα του μακριά! Να μην αφήσουν με κανέναν τρόπο να ξεκουράσουν τα φτερά τους εκεί, ή να πλησιάσουν και να κοιτάξουν με τα στρόγγυλα μάτια τους μέσα από το τζάμι τις βαρετές ανθρώπινες ζωές τους. Ακόμη και οι περισσότερες από τις εκκλησίες της πόλης είχαν πρόσφατα εξοπλιστεί με αυτού του είδους την θωράκιση. Το γεγονός αυτό ήταν τουλάχιστον αστείο για ένα -έστω σχεδόν- λευκό περιστέρι, που δεν μπορούσε να μην σκέφτεται ότι κάποιος από τους προγόνους του είχε δανείσει την μορφή του στο Άγιο Πνεύμα, για να μην πούμε τίποτα για το σύμβολο της ειρήνης... Στα μπαλκόνια των μονότονων πολυκατοικιών η ιστορία ήταν ελαφρώς διαφορετική, όχι λιγότερο τρομακτική ωστόσο. Εκεί ζουν κάτι παράξενα πλάσματα που γυαλίζουν και περιστρέφονται γύρω από τον άξονα τους, αλλάζοντας χρώματα. Αιωρούνται μυστηριωδώς χωρίς να χουν φτερά και εμποδίζουν την προσγείωση κάθε είδους πουλιού στο βασίλειο τους. Αλλόκοτα σκιάχτρα, τόσο καλά εκπαιδευμένα που μένουν εκεί όλη μέρα και παραφυλάνε. Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι έχουν επιστρατεύσει κάθε δυνατό μέσο, ξόδεψαν όλη την εφευρετικότητα τους σε μια προσπάθεια να κρατήσουν τα περιστέρια μακριά τους! Αν μπορούσε να μιλήσει την γλώσσα τους, εκείνος, κατά πάσα πιθανότητα, θα τους φώναζε με αγανάκτηση : «Δεν θέλω να σας χέσω!». Έλεος πια! Είχε παραγίνει το κακό...

Αυτά σκεφτόταν Δευτεριάτικα κουνώντας ράθυμα τα φτερά του. Έπειτα του ήρθε στο μυαλό κάτι που είχε συμβεί πριν από μερικές ημέρες. Καθώς καθόταν σε ένα καλώδιο που ένωνε δυο κολώνες της ΔΕΗ, ήρθε και ισορρόπησε δίπλα του ένα άλλο περιστέρι, κάποιος παλιόφιλος τον οποίο είχε να δει καιρό. Ωστόσο, κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Πάνω στα φτερά του υπήρχαν κάτι παράξενες μπλε κηλίδες! Ο άλλος κατάλαβε τι σκεφτόταν από το επίμονο βλέμμα του και για να τον βγάλει απ΄την δύσκολη θέση να ρωτήσει, άρχισε να εξηγεί τι είχε συμβεί. Είχε πέσει θύμα σε μια πλατεία ενός μανιακού, ο οποίος αφού προσέλκυσε αυτόν και άλλους σαν και αυτόν με καλαμπόκι έγραψε στα σώματα τους με μπλε μπογιά ένα παράξενο μήνυμα! Ο τύπος έγραφε αυτό που ήθελε και μετά τους άφηνε να φύγουν.

Ο φίλος μας θυμήθηκε τι του είχε πει το περιστέρι με τις μπλε πιτσιλιές ότι είχε γραφτεί πάνω του. Άνοιξε τα φτερά του και πέταξε προς το Θησείο, οδηγημένος από το ένστικτο του. ΄Έφτασε σε ένα μισάνοιχτο παράθυρο. Ούτε ίχνος από καρφιά στο περβάζι. Μουσική έβγαινε από μέσα. Ένιωσε κάπως καλύτερα, ύστερα από μια μέρα γεμάτη θόρυβο. Αποφάσισε να μείνει. Η ώρα ήταν δέκα στον Tripradio… Η εκπομπή Deja Voodoo ξεκινούσε!

Achilles