Στην εποχή του ναρκισσισμού και της ακατανίκητης εσωτερικής πίεσης που μας αναγκάζει να δηλώνουμε μονίμως παρών υπό τον φόβο ότι, αν δεν το κάνουμε η λήθη των άλλων θα μας αφανίσει, η αντίστροφη επιλογή, το να δηλώσουμε ότι κάποιος άλλος - και όχι εμείς - είναι απών, φαντάζει αδιανόητη.

Ευτυχώς όμως για άλλη μια φορά μας γλιτώνουν από τη αθλιότητα της σύγχρονης αυτής μιζέριας οι άνθρωποί μας, οι Tv on the Radio, οι οποίοι έκαναν το ακόλουθο. Με φρέσκο ακόμα το χώμα που σκεπάζει τον εκλιπών μπασίστα τους Gerard Smith και το ανθρώπινο πένθος τους για αυτόν να εκτυλίσσεται μόνο στην ιδιωτικότητά τους, εμφανίστηκαν τις προάλλες στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC και συγκεκριμένα στο show του Jay Leno με τίτλο Tonight Show και παρουσίασαν το κομμάτι “Will do” από τον εξαιρετικό καινούργιο τους δίσκο Nine types of light. Αν κάποιος μπει στην διαδικασία να παρακολουθήσει το συγκεκριμένο video θα αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχει αδικαιολόγητο κατά τα άλλα κενό αφενός στη μέση του χώρου όπου έχουν σταθεί για να εκτελέσουν το κομμάτι και αφετέρου στο ηχητικό αποτέλεσμα καθώς απουσιάζει πλήρως ο ενωτικός σύνδεσμος ήχου που λέγεται μπάσο. Οι Tv on the radio δεν δήλωσαν αλλά βροντοϋπονόησαν ότι κάποιος πλέον δεν είναι εδώ και λείπει και τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο.

Μιμούμενος ανεπιτυχώς την ευφυΐα τους, προσπάθησα εμμέσως με το προηγούμενο κείμενο να δηλώσω πλην του προφανούς μηνύματος, δηλαδή αυτό της επιτυχημένης προσπάθειας των 2l8, την απουσία του ραδιοφωνικού παραγωγού Μάριου Μπουμπή από το tripradio.gr (ο οποίος για να αποφύγω την ατυχή υπερσύνδεση ζει, βασιλεύει και μας εντυπωσιάζει με την ομάδα διοργάνωσης συναυλιών Arte Fiasko). To έμμεσο μήνυμα θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει στις λεπτομέρειες του εν λόγω κειμένου αν του δινόταν η ευκαιρία ως περιθώριο χρόνου, να επικοινωνήσει το περιεχόμενό του. Φυσικά οι συνθήκες που περιγράψαμε στην πρώτη παράγραφο είναι αδυσώπητες και προφανώς διαλυτικές.

Παρόλα αυτά είναι ο Μάριος Μπουμπής που μου σύστησε με την με την δεισδυτική του επιμονή στις πιο φωτεινές λεπτομέρειες εκτός των άλλων και τον Κώστα Βοζίκη δηλαδή τον μπροστάρη των 2l8 με τη συνέντευξη του από το ν Απρίλιο του 2009 ακόμα η οποία ανακοινώθηκε με το εξής κείμενο. Gracie Mario. Ένα ποτήρι ιρλανδικό θα είναι πάντα διαθέσιμο για σένα.

«People lack imagination and repress it on others.»

Nasim Nicholas Taleb

Προσπάθησε να συγχρονιστείς μαζί μου για να καταφέρω να επικοιννωνήσω μαζί σου.

Ο παππούς κανά δυο μήνες πριν ψοφήσει μονολόγησε στο κρεβάτι του κάπως καταληκτικά, «Παναγία μου», (ήταν λαϊκά θεοσεβούμενος, αν και αρκούντος ουτοπικά αντιεξουσιαστής για να χειροκροτεί τη διαφοροποίηση της επιλογής του να μη δεχτεί δωρεάν διανεμημένο κομμάτι γης διότι δεν το είχε ανάγκη, είχε ήδη, ένα μόνο, αλλά είχε και του έφτανε.)
«δε μου σηκώνεται» (έχοντας στο πλευρό τη γιαγιά),
«δε τη θέλω άλλο τη ζωή» (ήταν ήδη 94 ετών)». Με έχεις;

Αυτό που στη πράξη εννοούσε ήταν, ότι η φαντασία του είχε εξαντληθεί. Έχοντας διαρκώς την αίσθηση ότι ο άνθρωπος στερούμενος φαντασίας θα μεταφέρει αργά ή γρήγορα την πίεση των άλυτων προβλημάτων του στους γύρω του προτίμησε να την κάνει αδιαφορώντας για τον δίσκο των Arcade Fire με τίτλο Funeral που θα κυκλοφορούσε την επόμενη χρονιά. Με έχεις ακόμα;

Οι τράπεζες, οι αγορές, οι κυβερνήσεις και οι εαυτοί μας στερούμενοι φαντασίας ισοδύναμης πρωτοπορίας μας μεταφέρουν την πίεση των άλυτων προβλημάτων του περίπλοκου κόσμου που δημιούργησαν μέσω της οικονομικής κρίσης ενώ κανονικά και συμφώνως του παππού θα έπρεπε να ψοφήσουν.

Φαντασία κύριοι και κυρίες, δηλαδή ακατέργαστη επιθυμία μετάπτωσης σε ένα ουτοπικό ενεργειακό κβάντο, μη ορισμένο ακόμα, κατά τις προσταγές του Sir Thomas More (Αγίου της Καθολικής εκκλησίας και πρώιμου αναρχικού) στο Utopia, βιβλίο που αγκάλιαζε ο Corto Maltese, έχοντας αποκοιμηθεί για μια ακόμη φορά δίχως να το τελειώσει.
Η ουτοπία της συλλογικής οικονομίας είναι το θέμα του κειμένου που διαβάζεται, χρήση της φαντασίας δηλαδή, για τη λύση της σαβούρας που δημιουργούν οι κυνικοί από την οποία βγάζουν και κέρδος από πάνω. Επισκέπτομαι για πρώτη φορά στο internet κάποια site εκτός των στάνταρ (yahoo, facebook, youtube, youporn, pitchfork και τα ρέστα).

Kickstarter.com και Pledgemusic.com

Σε αυτά, οι θεωρίες των wikinomics, crowdsourcing που περιγράφονται στα βιβλία Macrowikinomics του Don Apscott και Antony Williams, The Wisdom of Crowds του James Surowiecki κ.α. βρίσκουν τις πρώτες τους εφαρμογές.

Συλλογική οικονομία ladies and gents και κάθε λέξη που γράφω μου κοστίζει γιατί είμαι αμόρφωτος ακόμα κοινωνικά για να κάνω κάτι από αυτά πραγματικότητα.

Ευτυχώς έχουμε τους “2l8” δηλαδή τους ανθρώπους μας, οι οποίοι υπερβαίνοντας τις άθλιες συνθήκες που τους περιβάλλουν αξιοποίησαν τη γνώση και τη φαντασία τους και κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα χρήματα για την ηχογράφηση του τρίτου τους δίσκου με τίτλο «New Battles» μέσω του Pledgemusic. Η πληροφορία όμως δεν είναι ακριβώς ότι βρήκαν τα χρήματα για να κάνουν αυτό που ήθελαν αλλά το ότι, αυτό που ήθελαν, κρίθηκε από τη σοφία της συλλογικότητας ότι έπρεπε να γίνει. Από τη σοφία της συλλογικότητας ladies and gents και όχι από το ελιτίστικο κριτήριο κάποιου (εδώ γενικεύω με ασφάλεια) δημοσιογράφου ειδικευμένου στη βιομηχανική παραγωγή διαστρέβλωσης και μόνο σύμφωνα με τον Nasim Nicholas Taleb στο Black Swan, άποψη με την οποία ταυτίζω την εντελώς υποκειμενική δική μου και που μεταξύ μας τη γουστάρω πολύ.