Για πολλούς, μάλλον για τους περισσότερους, μια εισαγωγή για τον Παύλο Παυλίδη είναι περιττή, για εμένα όμως είναι απαραίτητη. Ξεκίνησε την πορεία του στη μουσική με το (cult πλέον) συγκρότημα Μωρά Στη Φωτιά το 1986 και σχημάτισε, ως καθαρά ηγετική φυσιογνωμία πλέον, τα Ξύλινα Σπαθιά το 1993.

Μ' αυτό το γκρουπ κέρδισε την ευρεία αναγνώριση αποτελώντας μαζί με τους προϋπάρχοντες Τρύπες το δίδυμο που έβαλε τόσο αποφασιστικά τη Θεσσαλονίκη στην εγχώρια rock σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Μετά τη διάλυση των τελευταίων κυκλοφόρησε το 2004 τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα» και από τότε συνεχίζει την προσωπική του πλέον διαδρομή παρέα με τους B Movies. Το καινούργιο του άλμπουμ «Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει» είναι η αναμενόμενη επιστροφή του στις μουσικές του ρίζες. Συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, ο Παυλίδης είναι ένας υπερευαίσθητος καλλιτέχνης, με το σπάνιο ταλέντο να δημιουργεί ζωντανές εικόνες εμπνευσμένες από μικρές προσωπικές του στιγμές. Ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να γράφει το επόμενο τραγούδι και ο οποίος κάθε φορά προσπαθεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά με αφετηρία πάντα την καρδιά του να πηγαίνει όλο και πιο πέρα.

Ο νέος του δίσκος είναι πολύ πιο χαρούμενος και ευδιάθετος απ' όσο μας έχει συνηθίσει, κάτι στο οποίο συμφωνεί και ο ίδιος, «αλλά μόνον όσον αφορά τη μουσική του. Αν προσέξεις τους στίχους, δεν είναι εμπριμέ, δεν είναι τραγουδάκια για πάρτι». Είναι τραγούδια με «ραδιοφωνική» προσέγγιση κι αυτό, όπως μου αποκαλύπτει, το έκανε με πρόθεση «Αγαπάω πολύ το ραδιόφωνο. Το περασμένο καλοκαίρι ήμουν σε ένα μέρος που δεν είχα τηλεόραση παρά μόνο ένα μικρό τρανζιστοράκι. Είχα φρικάρει τόσο πολύ με αυτά που άκουγα -τα τραγούδια αλλά και τις διαφημίσεις- ώσπου στο τέλος αναγκάστηκα και άκουγα κυρίως Τρίτο Πρόγραμμα και τις εκπομπές του Πετρίδη. Μέχρι και γερμανικό θέατρο άκουγα χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει, αλλά το προτιμούσα από το να ακούω διαφημίσεις. Έτσι είπα στον εαυτό μου κάνε έναν δίσκο που θα σου άρεσε να ακούς στο ραδιόφωνο». Κάπου εκεί και πριν προλάβω να αναφερθώ στον Πετρίδη, συμπληρώνει «Ξέρω ότι ο Πετρίδης σταματάει τις εκπομπές του και είναι πολύ θλιβερό. Ο άνθρωπος που θα υπογράψει τη σχετική απόφαση θα μείνει στην ιστορία ως ο «άνθρωπος που διέκοψε τις εκπομπές του Πετρίδη» και θα πρέπει να επιβραβευθεί δημόσια με κάποιο μετάλλιο βλακείας».

Ένα από τα πιο ραδιοφωνικά κομμάτια του δίσκου είναι το «Η Ανάμνηση Της Ευτυχίας» όπου η ανεμελιά, η παιδική αθωότητα αλλά και η μοναχικότητα εκφράζονται ανάγλυφα. «Είχα ξεκάθαρα μια πιο ανάλαφρη διάθεση σ' αυτό το κομμάτι αλλά και σε όλο τον δίσκο. Νοστάλγησα ένα αίσθημα που είχα πριν από την εφηβεία μου ακόμα, κάτι σαν deja vu, αισθάνομαι να με πλημμυρίζει μια ευτυχία και είναι σαν να το έχω ξαναζήσει αυτό. Μου θύμιζε πώς αισθανόμουν τα καλοκαίρια που είχα διακοπές, όταν έκλειναν τα σχολεία και καθόμουν χωρίς να σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, απλώς απολάμβανα τη ζωή να κυλάει. Αυτό το αίσθημα ήθελα να επαναλάβω και να μεταδώσω». Ένα ακόμα κομμάτι που ξεχώρισε από την αρχή είναι το «Αντικαταπληκτικά», το οποίο, όπως επέμενε μια σχετική φήμη, γράφτηκε για τα επεισόδια του Δεκεμβρίου '08 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κάτι όμως που ο ίδιος διαψεύδει λέγοντας ότι «όχι, είναι απλά ένα τραγούδι που περιγράφει την καθημερινότητα μιας μεγαλούπολης».

Ένα ακόμα κομμάτι που ξεχώρισα προσωπικά είναι το «Ράδιο Lollipop» που είναι λες και γράφτηκε την εποχή του «Ξεσσαλονίκη» και απλά είχε ξεχαστεί. «Όπως τα παλιά σινεμά έκαναν διάλειμμα κατά τη διάρκεια του οποίου πωλείτο ποπ κορν και πατατάκια, κάπως έτσι κι αυτό το κομμάτι είναι το διάλειμμα του δίσκου. Κάποια στιγμή ταλαιπωρήθηκα από μια τενοντίτιδα και μια από εκείνες τις βραδιές μου βγήκε να παίξω κιθάρα, κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά. Έτσι βγήκαν η μουσική και τα λόγια σχεδόν ταυτόχρονα. Κατάλαβα βέβαια πως αυτό το κομμάτι δεν ταίριαζε σ' αυτόν τον δίσκο, είναι σαν να σε πηγαίνει πέντε ή έξι δίσκους πριν.

Επειδή η φόρμα του θύμιζε τόσο πολύ Ξύλινα Σπαθιά, το θεώρησα σαν κάποιου είδους υποχώρηση να μπει στον δίσκο, σαν ένα είδος διαλείμματος. Αποφάσισα όμως να το αφήσω και να μείνει σαν παρένθεση. Είναι πολλά κομμάτια που τα αφήνω εκτός δίσκων γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος θα ακούει μόνο αυτά. Για παράδειγμα το «Μόχα» ήμουν σίγουρος ότι δεν πρέπει να το βάλω, έλεγα πως τα ραδιόφωνα θα παίζουν μόνον εκείνο και όχι άλλα κομμάτια που αγαπώ περισσότερο».

Ο Παύλος Παυλίδης είναι ένας τραγουδοποιός με πολύ ιδιαίτερη και στενή σχέση με το κοινό του κι αυτό βασίζεται στα «στιχάκια» του, τα οποία όπως λέει «είναι ο πυρήνας της επικοινωνίας μας». Ποιες όμως είναι αυτές οι στιγμές που τον εμπνέουν; «Προσπαθώ πάντα να αποτυπώνω στα τραγούδια μου τα πράγματα που ζω. Αυτό τον τρόπο έχω διαλέξει από παλιά και συνεχίζω να κάνω το ίδιο πράγμα. Είμαι χαρούμενος με ένα τραγούδι μου όταν το επιτυγχάνει αυτό, κάθε φορά που το ακούω να μου θυμίζει ξεκάθαρα αυτό που έζησα τότε. Όταν το ακούν άλλοι άνθρωποι, ξέρω πως το συνδυάζουν με πράγματα που έχουν ζήσει οι ίδιοι, αλλά όταν υπάρχει μια αλήθεια σ' αυτό που περιγράφεις με λόγια, αυτή η αλήθεια γίνεται κτήμα του καθενός και ο καθένας τη βιώνει με τον τρόπο του. Αυτό που με γεμίζει περισσότερο δεν είναι να μου λένε ότι το τάδε τραγούδι μου είναι ωραίο, αλλά όταν μου λένε ότι αυτό το τραγούδι με γοήτευσε κάποια στιγμή στη ζωή μου».

Ο Παύλος Παυλίδης μαζί με τους B Movies θα βρεθούν στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη την Τρίτη 29 Ιουνίου για μια μοναδική συναυλία όπου αναμένεται να συμβεί το αδιαχώρητο. «Χαίρομαι που θα βρεθώ ξανά εκεί. Η επιλογή του χώρου ξεκινάει και από τη συμπεριφορά του κόσμου όλο το χειμώνα που ήταν παραπάνω από συγκινητική. Το πρόγραμμά της συναυλίας περιλαμβάνει τον καινούργιο δίσκο αλλά και παλιά κομμάτια και θα είναι δυναμικό και γιορτινό.

Με τους B Movies χρησιμοποιούμε και τα καινούργια και τα παλιά κομμάτια σαν αφορμή για να ανέβουμε στο πάλκο και να παίξουμε χωρίς πλάνο, χωρίς να ξέρουμε πώς θα είναι κάθε φορά η βραδιά. Το πάλκο ακόμα είναι ένα έδαφος ανεξερεύνητο, με χαροποιεί και με διασκεδάζει αυτό το αυτοσχεδιαστικό ύφος που υπάρχει εκεί. Δεν κάνεις ποτέ την ίδια διαδρομή, βουτάς σε έναν βυθό όπου δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις κάθε φορά». Και επειδή μια τέτοια διάθεση είναι η καλύτερη αφετηρία έμπνευσης για έναν δημιουργό δεν έχω παρά να του ευχηθώ να αισθάνεται πάντα έτσι...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ