Οι Smokey Bandits δεν είναι ακόμα "ένα από τα σύγχρονα ελληνικά συγκροτήματα που πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο", απεναντίας είναι από αυτούς που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στη διεθνή μουσική σκηνή. Η φιλόδοξη προσπάθειά τους θέλει να αγκαλιάσει (και) την ελληνική παράδοση μέσω μιας σύγχρονης μουσικής διάστασης.

Οι Smokey Bandits είναι ο Δημήτρης Νάσσιος και ο Γιώργος Φωτιάδης, δύο παραγωγοί και συνθέτες που έχουν εγκατασταθεί μόνιμα πλέον στην Ελλάδα και θέλουν να αναδείξουν τους ηχητικούς θησαυρούς της. Μαζί τους είναι ο Κώστας Κοπανάρης και ο Νίκος Τουρμπής στα κρουστά, ο Γιάννης Μαρίνος στο τρομπόνι, ο Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα και ο Μιχάλης Βρετάς στο βιολί και αυτή είναι η ομάδα που αποδίδει και ζωντανά, στις συναυλίες, τον ήχο των Smokey Bandits.

Στον πρώτο τους δίσκο «Debut» συνεργάστηκαν μαζί τους ο Γιώργος Μπόγιας και ο Πασχάλης Καρβανιάρης στην τρομπέτα, ο Πρόδρομος Καλτσίδης στο ακορντεόν, ο Ορέστης Πάγκαλος στο τρομπόνι, ο Michael Weisberger (μόνιμος συνεργάτης του Milo Z) στο σαξόφωνο, ο Herfried Knapp στο κοντραμπάσο, ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς στην κιθάρα, ο Άκης Χατζησακούλας στην κιθάρα και στο φλάουτο, ο Ορέστης Μπενέκας στο κλαβεσέν και το ηλεκτρικό πιάνο, ο Δημήτρης Αγγελάκης στο βιμπράφωνο, ο Μανώλης Δελότης στον τζουρά, η Τζένη Καπάδαη στα φωνητικά και ο Lopez στο φλάουτο.

Όλη αυτή η κομπανία -ή κολεκτίβα, όπως ορθότερα προτιμούν να ονομάζονται- έχει καταφέρει συνδυάζοντας ήχους που θυμίζουν την Άγρια Δύση και τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, με άλλους που φέρνουν στο μυαλό εικόνες της Αθήνας της δεκαετίας του ‘50 και τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες, π.χ. με τον Κωνσταντάρα (για να συνεχίσουμε με ανάλογες κινηματογραφικές αναφορές), να δώσουν ένα αμάλγαμα και ταυτόχρονα σταυροδρόμι μουσικών ατραπών που σε κάνουν να νιώθεις ότι επανέρχεσαι στις ρίζες σου, αλλά ακούγοντας απολύτως σύγχρονη μουσική. Το όνομά τους προέρχεται «αρχικά από το γεγονός ότι καπνίζαμε πολύ όταν γράφαμε μουσική με τον Γιώργο. Όσοι μας επισκέπτονταν πάντα έλεγαν «it’s too smokey in here». Και κατά δεύτερον και υποσυνείδητα μάλλον από την ταινία «Smokey And The Bandit» του 1977», μου εξηγεί ο Δημήτρης.

Το «Debut» είναι μία από της καλύτερες ηλεκτρονικές στιγμές της ελληνικής μουσικής σκηνής. Θυμίζει πολύ Calexico, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να διατηρεί και την ελληνικότητά του, «οι μουσικές μας επιρροές είναι αμιγώς ελληνικές χωρίς να σημαίνει ότι είναι κοντά σε αυτό που ονομάζουμε «λαϊκό». Μιλάω για τις ρίζες της ελληνικής μουσικής και όχι τις ξενόφερτες τουρκο-αραβοϊσραηλινές μελωδίες που κατέκλυσαν την εγχώρια σκηνή. Εμείς θέλαμε να δείξουμε ότι η Ελλάδα μπορεί κι αυτή να δώσει το δικό της προσωπικό ηχόχρωμα στο μουσικό στερέωμα».

Στην ερώτησή μου από πού εμπνέονται τις μελωδίες τους, ο Δημήτρης μου απάντησε: «Για παράδειγμα, το 'Holidays In The Sun' το γράψαμε αφού είδαμε πολλές ελληνικές ταινίες, εμπνευστήκαμε από τις εικόνες της παλιάς Αθήνας αλλά και από τις μουσικές που ακούγονταν σε αυτές αντίστοιχα όταν γράφαμε το 'Subway Hustler' βλέπαμε συνέχεια το 'Casablanca' του Μάικλ Κέρτιζ. Από την άλλη το 'A Son’s Lament' το γράψαμε για - και είναι αφιερωμένο - στον πατέρα του Γιώργου που έφυγε όσο εμείς ετοιμάζαμε αυτόν τον δίσκο».

Οι Smokey Bandits έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο και σιγά - σιγά έχουν αρχίσει και τα ελληνικά ΜΜΕ να αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο της προσπάθειάς τους και να τους αφιερώνουν όλο και περισσότερο χρόνο και χώρο. Σίγουρα είναι από τα ελληνικά σχήματα που σύντομα η έδρα τους (ελπίζω όχι και ο ήχος τους) θα μεταφερθεί σε κάποια χώρα του εξωτερικού, η οποία θα εκτιμήσει περισσότερο το ταλέντο τους και θα τους προσφέρει αυτά που αξίζουν. Εκτός αν -όπως δυστυχώς ισχύει και για τόσες άλλες περιπτώσεις και όχι μόνον από τον χώρο της μουσικής- η δική τους χώρα αντί να «φάει τα παιδιά της», όπως το συνηθίζει, κάνει κάτι για να τους κρατήσει...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ