Internet killed the rock star… (*)
12:21 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Τα τελευταία μεγάλα συγκροτήματα της rock μουσικής ή πιο απλά οι τελευταίοι rock stars «πέθαναν» με το τέλος του προηγούμενου αιώνα. Αυτό βέβαια μπορεί να το πει λίγο - πολύ κάθε γενεά για τη μουσική της δεκαετίας κατά την οποία έζησε την εφηβεία και τα νεανικά της χρόνια... Όμως αυτή τη φορά υπάρχει και κάτι παραπάνω.
Ο κυριότερος λόγος είναι το Internet, κάποια από τις αναρίθμητες πλευρές του τουλάχιστον. Με την έλευση του myspace.com και άλλων ανάλογων διαδικτυακών τόπων αλλά και με το ελεύθερο downloading της μουσικής η μουσική βιομηχανία αλλάζει. Δεν εννοώ ότι αλλάζει απαραίτητα προς το χειρότερο, αυτό άλλωστε είναι στην κρίση καθενός... Το σίγουρο όμως είναι ότι αλλάζει άρδην και ταχύτατα.
Τα προτερήματα που έχει η «γενεά του Internet» είναι καταρχήν η ελεύθερη πρόσβαση σε οποιονδήποτε δίσκο και μουσικό είδος μπορεί να επιθυμεί να ακούσει σε μια δεδομένη στιγμή. Έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε συγκροτήματα που δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα δίσκο (αυτό δηλαδή που είναι το αντικείμενο της τακτικής ενότητας του παρόντος δισέλιδου «Ήχοι Από Το Διαδίκτυο»), να ακούμε κομμάτια τους και να τα αξιολογούμε.
Τρανταχτό παράδειγμα είναι οι Florence And The Machine, που έγιναν γνωστοί από το Διαδίκτυο και πριν κυκλοφορήσουν δισκογραφικά οτιδήποτε. Κάθε μουσικός πλέον έχει ένα βήμα για να ακουστεί και δεν εξαρτάται η μοίρα του αποκλειστικά από κάποιον παραγωγό που θα ακούσει τη δουλειά του και θα αξιολογήσει το αν πρέπει να γίνει γνωστή στο κοινό ή όχι. Από την άλλη όμως το Internet είναι τόσο αχανές ώστε, κάθε ημέρα να ακούς ένα νέο συγκρότημα, πάλι δεν θα έχεις ακούσει ούτε τα μισά εκείνων που μπορεί να σε ενδιαφέρουν.
Αυτή η απεριόριστη - με όποια έννοια μπορεί κανείς να δίνει σε αυτή την λέξη...- ελευθερία του Internet έχει αποτέλεσμα να μειώνονται τα έσοδα των δισκογραφικών εταιρειών. Αναγκαστικά λοιπόν αυτές περικόπτουν τα έξοδά τους και το πρώτο πράγμα που θα περικόψει βεβαίως μια εταιρεία είναι το προϊόν που της αποφέρει τα λιγότερα έσοδα, εκείνο το οποίο έχει το μεγαλύτερο ρίσκο.
Το προϊόν που φέρνει στην εταιρεία τα περισσότερα έσοδα είναι προφανώς αυτό που απευθύνεται στο ευρύ κοινό και, καλώς ή κακώς (κάκιστα κατά τη γνώμη μας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα που απαιτεί ξεχωριστή και πολύ εκτεταμένη ανάπτυξη...), αυτό το κοινό δεν θα υποστηρίξει ούτε το rock ούτε την jazz ούτε καμία άλλη μουσική που απευθύνεται σε μια μειοψηφία.
Δέκα χρόνια νωρίτερα όμως -και χωρίς την κρίση που μαστίζει αυτή τη στιγμή κάθε οικονομική δραστηριότητα διεθνώς- η νοοτροπία των δισκογραφικών εταιρειών ήταν αρκετά διαφορετική. Συνοψιζόταν στο «θα κυκλοφορήσω τον δίσκο που προοιωνίζεται ευρεία κατανάλωση και αν μου κάτσει καλά και βγάλω αρκετά δίνω ένα μερίδιο των εσόδων μου και για τα άλλα προϊόντα μου, δηλαδή το rock κλπ Γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις, μπορεί αυτό το συγκρότημα επίσης να μου κάτσει και να είναι οι νέοι Nirvana και να βγάλω πολλά λεφτά και από αυτό».
Το αποτέλεσμα αυτής της λογικής ήταν ότι κάποια συγκροτήματα που πραγματικά το άξιζαν χρηματοδοτήθηκαν για να κάνουν παραγωγές υψηλού κόστους και να βγάλουν δίσκους όπως ακριβώς τους ήθελαν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Radiohead, από πολλές πλευρές το γκρουπ που μπορεί να θεωρηθεί το ανάλογο των Pink Floyd για την εποχή μας.
Δεν είναι τυχαίο όμως ακριβώς και το γεγονός ότι αυτό το - ακόμα δημοφιλέστατο, πρέπει να το τονίσουμε - συγκρότημα έχει υποχωρήσει από τη συνηθισμένη έως τώρα δισκογραφική αγορά, την πώληση των CD του από περισσότερο ή λιγότερο εξειδικευμένα καταστήματα, και διαθέτει την μουσική του με διάφορους τρόπους μέσω του Internet…
It’s still rock ‘n’ roll... but not like we knew it!
Γιατί ο χώρος - ή, αν προτιμάτε, το marketing share - για τέτοια συγκροτήματα και τις δαπανηρές (όχι λόγω ματαιοδοξίας ή αμετροέπειας, αλλά εξαιτίας των απαιτήσεων της μουσικής τους...) παραγωγές τους στενεύει, περιορίζεται και σύντομα δεν θα υπάρχει καθόλου. Οι rock μπάντες στις οποίες επιτρέπεται ακόμα να κάνουν ακριβές παραγωγές είναι μόνο κάποιες που είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία την προηγούμενη δεκαετία και τις περισσότερες φορές πιο πρόσφατα αναγκάστηκαν να κάνουν κάποιες εκπτώσεις στην ποιότητά τους ή έστω πιο εύπεπτη τη μουσική τους καθιστώντας την έτσι πιο κατάλληλη για ευρύτερη κατανάλωση και πλέον πωλούνται με βάση το όνομα και τον μύθο τους παρά την αξία του υλικού τους, με ενδεικτικά παραδείγματα τους U2, τους Metallica και τους Red Hot Chili Peppers.
Από την άλλη μεριά ο αντίλογος λέει ότι συνήθως ο πρώτος δίσκος μεγάλων συγκροτημάτων είναι εκείνος που χαρακτηρίζει την πορεία τους στη συνέχεια, είναι ο δίσκος όπου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, έστω και με ελάχιστα μέσα, αλλά η ορμή, η δύναμη και η αποφασιστικότητα του ξεκινήματος υπερβαίνει τις όποιες αδυναμίες της παραγωγής και σε συνεπαίρνει. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να υποστηρίξουν αυτό το επιχείρημα, όπως οι Rage Against The Machine, οι Pearl Jam και οι Smashing Pumpkins.
Εσκεμμένα αφήνω εκτός της συζήτησης την electronica γιατί η εξέλιξή της από ένα σημείο και μετά ήταν παράλληλη με αυτή της τεχνολογίας των υπολογιστών και του Internet και χρήζει διαφορετικής ανάλυσης. Δεν χρειάζεται επίσης να αναφερθούμε χωριστά στην ελληνική πραγματικότητα, γιατί, στη συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση, συμβάδισε με τη διεθνή και κινήθηκε στην ίδια λογική με εκείνη, οπότε τα παραπάνω καλύπτουν και αυτήν.
Με την άνθηση της ελληνικής ροκ σκηνής, μαζί με τους «μπροστάρηδες» της, όπως τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Τρύπες, προωθήθηκαν και αρκετά άλλα συγκροτήματα σαν τους Διάφανα Κρίνα, Ψόφιοι Κοριοί, Ενδελέχεια και πολλοί άλλοι. Πού είναι σήμερα όλα αυτά τα γκρουπ; Τα περισσότερα έχουν διαλυθεί ή βρίσκονται στην αφάνεια, είναι η απάντηση...
Ουσιαστικά το μόνο που έχει απομείνει από τον οργασμό του ελληνικού ροκ που διήρκεσε για περισσότερο από μια δεκαετία είναι κάποιες μεμονωμένες φυσιογνωμίες, όπως του Γιάννη Αγγελάκα, του Παύλου Παυλίδη ή του Θάνου Ανεστόπουλου (πρώην Διάφανα Κρίνα). Όλα αυτά βέβαια μιλώντας από πλευράς εμπορικής δυναμικής, γιατί στο underground τα πράγματα... βράζουν όπως πάντα και ίσως περισσότερο από ποτέ... Είναι όμως αυτό ακριβώς το underground, στη χώρα μας όπως και σε όλο τον κόσμο, το οποίο επικοινωνεί και διαθέτει τη μουσική του μέσω Internet, κλείνοντας έτσι οριστικά τον προηγούμενο κύκλο, ενώ ο καινούργιος έχει ήδη ανοίξει και εξελίσσεται σε καθημερινή βάση και με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Συμπερασματικά μπορεί πλέον όλοι να έχουμε πρόσβαση και να απολαμβάνουμε το σύνολο σχεδόν της σύγχρονης μουσικής μέσω του Internet και του downloading, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε ότι ταυτόχρονα αυτή είναι η αιτία που δεν θα ξαναδούμε ποτέ συγκροτήματα σαν τους Pearl Jam, τους Smashing Pumpkins ή ακόμα και τους Rage Against The Machine να περιοδεύουν σε όλο τον κόσμο, να ακούγονται σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και να ξέρει τα τραγούδια τους όλος ο κόσμος.
Πιο απλά αυτός είναι ο λόγος που δεν θα ξαναδούμε ποτέ rock stars, είτε τους πιο «παραδοσιακούς» της δεκαετίας του ’70 είτε τους «εναλλακτικούς» εκείνης του ’90... Όσο για το μέλλον, το αν δηλαδή υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ξανά η κατάσταση; Χωρίς να διεκδικώ ρόλο προφήτη, το μόνο που μπορώ να πω, παραλλάσσοντας ένα τίτλο τραγουδιού του σπουδαίου Gil Scott - Heron («The Revolution Will Not Be Televised», πόσο διορατικό αλήθεια όταν ήταν μόλις 1971...) είναι ότι «the revolution will be digitized». Και όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί όχι μόνον εκτός της οποιασδήποτε επανάστασης αλλά και... «εκτός νυμφώνος» όσον αφορά κάθε πολιτισμική αλλά ακόμα και κοινωνική εξέλιξη...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ
[* Ο τίτλος είναι μια παραλλαγή του «Video Killed The Radio Star» των Buggles, ενός ευφυέστατου και λίαν προφητικού τραγουδιού του 1980, που σηματοδότησε την αμέσως προηγούμενη εποχή κοσμογονικών αλλαγών στη δισκογραφία και γενικότερα στο μουσικό γίγνεσθαι, αυτήν της έλευσης του βίντεο και της κυριαρχίας και τελικά του θριάμβου του στοιχείου της εικόνας επάνω σε αυτό του ήχου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι με υποδειγματική ειρωνεία, από αυτή που μόνον η Ιστορία επιφυλάσσει στα υποκείμενά της, όταν ξεκίνησε το MTV to 1981 το βίντεο κλιπ του συγκεκριμένου τραγουδιού ήταν το πρώτο που μετέδωσε...]
Οι Parallel worlds στο studio του tripradio
6:35 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Την Τετάρτη 21 Απριλίου στις 22:00 ο Melorman και ο Chronik φιλοξενούν τους Parallel Worlds οι οποίοι εγκαινιάζουν την καινούρια τους κυκλοφορία “Circo Divino” σε συνεργασία με τον Ιταλό ambient παραγωγό Alio Die.
Ποιοί είναι οι Parallel Worlds?Το πλούσιο βιογραφικό τους πιο κάτω θα σας δώσει την απάντηση.
Η μουσική των Parallel Worlds είναι εμπνευσμένη από την old school του 70 (Tangerine Dream, Klaus Schulze) και την dark ambient-down tempo / IDM του Biosphere, Pete Namlook, όπως επίσης και από τη μουσική του Steve Roach και Robert Rich.
Οι Parallel Worlds (το project του Μπάκη Σύρρου με τον Γιάννη Σύρρο) γράφουν μουσική με τον παραδοσιακό ηλεκτρονικό τρόπο (μεγάλα αναλογικά Modular συνθεσάιζερ, δειγματολήπτες (samplers) ηλ.υπολογιστή, αναλογικά/ψηφιακά drum machines, αναλογικά sequencers) και το στυλ που τους εκφράζει κυρίως είναι αυτό της "dark down-tempo/IDM -electronica".
Επίσης ο Μπάκης Σύρρος ασχολείται ενεργά με τις νέες εταιρείες κατασκευής αναλογικών Modular συνθεσάιζερ, όντας group moderator για το DOEPFER A100 Modular synthesizer users group. Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα σχεδιασμό ήχου / project προγραμματισμού συνθεσάιζερ για την Αγγλική εταιρεία κατασκευής Modular Synthesizers “Analogue Systems”, οπως επισης και ενα Sample CD για την ιδια εταιρεια. Εχει συνεργαστει προσφατα με τον γερμανο Ingo Zobel (Dron, Signalform, Selfoscillate, Datasette) ως Interconnected και τον αυστραλο Steve Law (Zen Paradox, Starseed Transmision, Guild of Fire) ως Memory Geist.
Δισκογραφία ως «Parallel Worlds»:
CD Albums:
Existence (CD)(2003) Rubber Recordings (Ελλάδα).
Insight (CD)(2004) Shima Records (Αγγλία).
Far Away Light (CD)(2005) Shima Records (Αγγλία).
Obsessive Surrealism (CD)(2007) DiN (Αγγλία)
Shade (CD)(2009) DiN (Αγγλία)
Circo Divino (with Alio Die) (CD and VINYL)(2010) Hic Sunt Leones (IT).
Συμμετοχή σε Μουσικές CD Συλλογές:
Cool, Calm And Collected (2xCD) "Black hole Shaped Heart" (2000) Rubber Recordings (Ελλάδα).
Deep Tones 01 (CD)(2003) "Logic" Rubber Recordings (Ελλάδα).
Loopsmooth.Chapter.One - Once Upon A Time (CD)(2003) "Optimistic" Loopsnoo Records (Ελλάδα).
Pop and Rock music magazine cover CD, September 2004 issue(CD)"Never Again"(2004) (Ελλάδα).
Special CD Sampler E-Dition #7 (CD)(2005) "Detailed Matter" E-Dition Magazine (Ολλανδία).
Special CD Sampler E-Dition #9 (CD)(2005) "Night Wind", "Summer Wonders" E-Dition Magazine (Ολλανδία).
Special CD Sampler E-Dition #10 (CD)(2005) "Dreamstate", "Soulgates" E-Dition Magazine (Ολλανδία).
Chrysalid:Musicians For Katrina Relief Compilation (2xCD)(2005) "Holding On"
Schwingungen Auf CD # 11/2005 CUE Records (CD)(2005)
"Fading Memories" (Γερμανία)
Schwingungen Auf CD # 3/2006 CUE Records (CD)(2006)
”Time” (Γερμανία)
Schwingungen Auf CD # 7/2006 CUE Records (CD)(2006)
”Detailed Matter” (Γερμανία)
Believe in Sound (SONIK Magazine cover cd) (CD)(2006) "Expectations" Sonik October 2006 Issue (GR)
Schwingungen Auf CD # 4/2007 CUE Records (CD)(2007)
”Beneath Fear” (DE)
Ikude (CD)(2007) “Purple Skyline” Shima Records (UK)
Muzine 03 - White Mood (CD) (2008) "Increasing Complexity" Muzine February 2008 Issue (GR)
iNDEX03 (DiN30) (CD)(2008) "Beneath Fear", "Distracted" DiN (UK)
Schwingungen Auf CD # 4/2009 CUE Records (CD)(2009)
”Frightening Frontiers” (DE)
Δισκογραφία ως «Memory Geist» (Μουσικό Σχήμα του Μπάκη Σύρρου με τον Αυστραλό Steve Law) :
CD Albums:
Funereal Cavern (CD) (2007) Musica Maxima Magnetica (IT)
Μουσικές CD Συλλογές:
Awakenings 2007 Vol.1.5 AMBIENTLIVE Records (CD) (2007) “Peripheral Blur” (UK)
Δισκογραφία ως «interconnected» (Μουσικό Σχήμα του Μπάκη Σύρρου με τον Γερμανό Ingo Zobel) :
CD Albums:
Current Flow (CD) (2010) VU-US (BE)
Μουσικές CD Συλλογές:
Schwingungen Auf CD # 3/2010 CUE Records (CD)(2010)
”Flowerscape” (DE)
www.myspace.com/parallelworldsmusic
Stray
4:59 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Χαρίζονται 30 πανέμορφα ημίαιμα μουσικά κομμάτια, διαφορετικών ειδών, πλήρως εμβολιασμένα, αρσενικά και θηλυκά, αυστηρά σε φιλόμουσα άτομα!
Το κάθε ένα από αυτά έχει τον δικό του χαρακτήρα, που μπορεί να είναι από ήρεμος, μέχρι ελαφρώς εξαγριωμένος υπό ορισμένες συνθήκες (πάντως έχουν χαρακτήρα)! Τα περισσότερα από αυτά θα γίνουν μεσαίου μεγέθους, εκτός από 2-3 που ξεπερνούν τα πεντέμισι λεπτά και μπορούν να χαρακτηριστούν "μεγάλα". Ιδανικά για παρέα και φύλαξη χώρων και ονείρων. Βοηθήστε να βρουν την αγάπη που τους αξίζει.
Για όποιον δεν έχει μεταφορικό μέσο, μπορούμε να το φέρουμε εμείς στο χώρο σας. Απλώς συνδεθείτε και επιλέξτε αυτό που σας αρέσει περισσότερο για να το πάρετε κοντά σας...
Απόψε στις 10 και μέχρι τις 12. www.tripradio.gr
Νεκταρία Γιαννουδάκη
6:22 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Σπύρος Παρασκευάς
Η Νεκταρία Γιαννουδάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση Η Πέτρα της Υπομονής
Η Πέτρα της Υπομονής, μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ατίκ Ραχίμι (βραβείο Goncourt 2008)
Σύμφωνα με την περσική μυθολογία, υπάρχει μια μαγική πέτρα που τη βάζεις μπροστά σου και της λες όλα σου τα βάσανα, τους πόνους, όλα σου τα μυστικά... Μέχρι που μια μέρα η πέτρα σκάει, εκρήγνυται. Κι εκείνη ακριβώς τη μέρα λυτρώνεσαι. Μια νεαρή γυναίκα μιλά στον άντρα της που είναι σε κώμα, για τη σχέση τους, τα όνειρά της, τη ζωή της, τα θέλω της, για τον πόλεμο, τη βία, τη θρησκεία, το φόβο, τον έρωτα ... Του εξομολογείται για πρώτη φορά αλήθειες που ίσως κάθε γυναίκα σ' αυτόν τον κόσμο, θέλει να πει στο σύντροφο της αλλά δεν το τολμά... Και μάλλον κρύβει μέσα της, αλήθειες γυναικών από κάθε γωνιά της γης. Σε αυτό το παραλήρημα, αποφασίζει να του φανερώσει και το μεγάλο της μυστικό...Και ο άντρας της, γίνεται γι' αυτήν η πέτρα της υπομονής...
Ένα έργο βαθιά αληθινό, που ίσως βοηθήσει το θεατή να αναζητήσει τη δική του πέτρα της υπομονής.
Διασκευή, Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Παίζουν: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Δρόσος Σκώτης
Μετάφραση βιβλίου: Ασπασία Σιγάλα
Σκηνική, φωτιστική και μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
έως και 27 Απριλίου
Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη 21:15
Θέατρο Χώρα Αμοργού 20, Κυψέλη, 2108673945 www.choratheater.gr
Sparky Friday, Πεζόδρομος Lionel Messi, (Αγία) Πετρούπολη 13 Απριλίου 2010
Τα καλύτερα μυστικά...είναι αυτά που μοιράζεσαι!
5:53 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
alex gone
Είσαι κολλημένος στην κίνηση της Αθήνας, όμως ξέρεις ένα μικρό στενό που παρακάμπτει το «πήξιμο» και σε φέρνει πιο γρήγορα στον προορισμό σου. Αυτή η τόσο μικρή λεπτομέρεια είναι πολύτιμη για εσένα αφού κάνει έστω και λίγο καλύτερη την καθημερινότητά σου. Μοιράζεσαι λοιπόν αυτή την πληροφορία και με άλλους οδηγούς, γιατί η χαρά και η ευτυχία έχει αξία όταν τη μοιράζεσαι. Κάπως έτσι όμως καταλήγει και αυτό το στενάκι να φρακάρει από αυτοκίνητα κι εσύ να καταριέσαι τον εαυτό σου που δεν κράτησες το στόμα σου κλειστό και να αναρωτιέσαι μήπως τελικά κάποια πράγματα που αξίζουν πρέπει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.
Αφορμή γι' αυτή μου την σκέψη είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο των Ekos Quartet. Η αίσθηση που μου δημιούργησε η πρώτη ακρόαση του «In A Dream Full Of Charm» είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησα να περιγράψω παραπάνω και άρχισα σκεφτομαι μήπως τελικά έπρεπε να μην γράψω γι' αυτούς και να τους κρατήσω για τον εαυτό μου. Ευτυχώς για τους ίδιους πρυτάνευσε η λογική...
Το 2004 ο Κωνσταντίνος (ή ForTune) πήγε μερικές μελωδίες του στον Ορέστη, μεγαλύτερο αδερφό του κολλητού του φίλου. Ο Ορέστης (ή The Ant) μέχρι τότε έκανε hip-hop με διάφορες μπάντες. Μόλις άκουσε όμως τη μουσική του Κωνσταντίνου, αποφάσισε να γράψει στίχους γι' αυτήν και μάλιστα ελληνικούς και έτσι προέκυψαν δύο hip-hop κομμάτια με samples κλασικής μουσική. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα του συγκροτήματος, στο οποίο αργότερα προστέθηκαν ο Στέλιος (ή Stelx) στην κιθάρα, ο Γιώργος (ή Gee) στο μπάσο και βέβαια η Ελπινίκη (ή Eski) στο τραγούδι.
Έδωσαν την πρώτη τους συναυλία τον Δεκέμβριο του 2006 και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους κομμάτι, σε μια συλλογή της Sound Of Everything. To 2008 συμμετείχαν με άλλα τέσσερα κομμάτια στη συλλογή «City Campers» και ολοκλήρωσαν το «In A Dream Full Of Charm». Τον δίσκο χρηματοδότησαν οι ίδιοι και κάπου εκεί άρχισε και μια μαραθώνια προσπάθεια ανεύρεσης δισκογραφικής εταιρείας. Τον Οκτώβριο του 2009 ήρθαν σε συμφωνία με την KRAAK Records, όπου νιώθουν καλά γιατί η σχέση τους μαζί της «βασίζεται στη φιλία και όχι στο συμβόλαιο».
Με το πρώτο κιόλας άκουσμα τα φωνητικά της Ελπινίκης σου φέρνουν στο μυαλό τους Morcheeba, ενώ όταν ξεκινάει να ραπάρει ο Ορέστης σού έρχονται εικόνες από την εποχή που ο Tricky συμμετείχε ακόμα στους Massive Attack. Πρόκειται για ένα album όπου «πολλά είδη μουσικής, από κλασική έως reggae και funk, συνευρίσκονται κάτω από το electronica πέπλο του trip hop» όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Για να συνεχίσει λέγοντας ότι «αυτός ο δίσκος είναι για εμάς το πρώτο βήμα που τόσο καιρό προσπαθούσαμε να κάνουμε», ενώ ο Ορέστης συμπληρώνει ότι «είναι η πραγματοποίηση του οράματος που είχαμε όταν ξεκινήσαμε με τον Κωνσταντίνο».
Η Ελπινίκη εξομολογείται ότι «πριν ξεκινήσω με τα παιδιά δεν τόλμαγα να τραγουδήσω ούτε μπροστά σε μυρμήγκι, αλλά δεν ονειροπολώ, κάνουμε ένα βήμα κάθε φορά». Ομόφωνα (σχεδόν) δηλώνουν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου ως τον Έλληνα μουσικό που τους έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή.
Ο Ορέστης πιστεύει ότι αυτό που λείπει από το ελληνικό κοινό είναι η παιδεία, «δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να μιλάει στα live και να σηκώνονται να φεύγουν πριν τελειώσει η συναυλία. Άσε που τη μια μέρα πάνε στο Μέγαρο και την άλλη στη Βανδή», για να έρθει η καίρια επισήμανση της Ελπινίκης: «Ένα από τα πιο υποτιμητικά σχόλια που μπορείς να ακούσεις είναι ότι η μουσική σου για Ελλάδα... είναι πολύ καλή!».
Στην ερώτηση μου από πού πήραν το όνομά τους (που αναφέρεται σε ένα κουαρτέτο ενώ είναι... πέντε) προτίμησαν να μην απαντήσουν, γιατί «δεν το έχουμε αποκαλύψει ποτέ»!
Ένα από τα τραγούδια τους που ξεχωρίζει είναι το «Destroyer», για το οποίο ο Ορέστης λέει ότι «γράφτηκε για όλες αυτές τις κοπέλες που είναι όμορφες και το 'πουλάνε' αυτό. Περπατάνε στο δρόμο περιτριγυρισμένες από κόσμο, έχουν έναν αέρα ότι κάποιες είναι. Όμως οι περισσότερές τους είναι ρηχές και όταν γυρνάνε σπίτι τους μένουν μόνες και κλαίνε».
Καθοριστική στο σπάνιας πραγματικά ποιότητας για τα ελληνικά δεδομένα αποτέλεσμα του δίσκου τους -που μέρος του μπορείτε να ακούσετε στο www.myspace.com./ekosquartet- ήταν η συμβολή του εξαιρετικού ηχολήπτη σύγχρονης μουσικής (και ηγετικής φυσιογνωμίας των Gardenbox, του παλαιότερου και σημαντικότερου ελληνικού post rock συγκροτήματος) Στέλιου Εφεντάκη, ο οποίος υπογράφει την παραγωγή αλλά και την ηχογράφηση και τη μίξη.
Το mastering έκανε ο διεθνούς φήμης Αμερικανός ηχολήπτης Bob Katz ενώ το εξώφυλλο είναι έργο του Λέανδρου Κατσούρη, ο οποίος μάλιστα βραβεύτηκε για αυτό από την ΕΒΓΕ. Να σημειώσουμε τέλος ότι η επόμενη ζωντανή εμφάνισή των Ekos Quartet είναι την επόμενη Παρασκευή, 16 Απριλίου, στον «Στάβλο» του Θησείου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΠΟΘΑΡΑΚΟΣ
Τα Ραδιοφωνικά Στιγμιότυπα
5:36 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
Σπύρος Παρασκευάς
Αντί της σημερινής εκπομπής και λόγω της χρονικής συγκυρίας δημοσιεύεται στο blog του σταθμού μια άλλου είδους αλληλουχία κομματιών αποτυπώνοντας την διαρκή μας ανάγκη να ζούμε όλες τις στιγμές μας με κάποια μουσική συνοδεία.
Εκείνο το βράδυ είχε έρθει νωρίς. Δίχως την προετοιμασία της ευκολίας η διάθεση αναδευόταν σαν τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη παγιδευμένη σε μία διπλή αντανάκλαση της λάμψης του φεγγαριού μέσω της λίμνης αποτυπωμένης περίφημα στον πίνακα πάνω από το σιδερένιο κρεβάτι της. Απολάμβανε για ώρες εκεί το ημίγυμνο κορμί της καθώς κάπνιζε ένα αργοτέλευτο Sante. Μουρμούριζε το Her eyes are underneath the Ground των Antony and the Johnsons και καθώς το τραγούδι ακολουθούσε την σπειροειδή τροχιά του, ρίγη πετούσαν σε χαμηλό ύψος πάνω από τη ραχοκοκαλιά της κάνοντάς τη να δακρύζει δίχως θλίψη. Φορούσε ένα ελαφρύ φόρεμα λειψό στα μπούτια και τα στήθια της πλούσιο όμως σε σχέδια στα βασικά χρώματά.
Ζούμε για να υπάρχουμε και όχι να παρασιτούμε, ξεφύσηξε. Έστρωσε ελαφρύ make up στα βλέφαρά της καθώς είχε ακούσει πως οι ιδέες κάνουν το βλέμμα πραγματικά λαμπερό. Διάλεξε μαύρες γόβες δίχως καλσόν για να ντύσει τα πόδια της ώστε να φαίνεται έντονη η λευκόχρυση πλέξη τους πάνω από τις ανεπαίσθητες φλέβες στο λευκό της δέρμα. Ξεδιάλεξε ένα μαύρο δερμάτινο τζάκετ από την ντουλάπα της με φίνα γραμμή και δεν ξέχασε αυτή τη φορά τα επίσης μαύρα δερμάτινα γάντια της που εφάρμοζαν ακριβώς στο λεπτό και καλλίγραμμο χέρι της αναδεικνύοντας όλες του τις καμπύλες. Στο μικρό της τσαντάκι έβαλε χωρίς σκέψη τα απαραίτητα εφόδια: σιγαρέτα, αναπτήρα, κραγιόν, μια μικρή ποσότητα από το ισπανικό της άρωμα και λίγα χρήματα.
Διάλεξε τον δίσκο του Bonnie Prince Billy με τίτλο Beware από τη δισκοθήκη της και αφού τον αγκίστρωσε από τη βελόνα του πικάπ, τον εξανάγκασε με στροβιλισμό να γεμίζει το άδειο σπίτι, κλείνοντας την εξώπορτα του διαμερίσματός της. Κατέβηκε στο ισόγειο χρησιμοποιώντας τον παλιομοδίτικο ανελκυστήρα που διέθετε πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο για τις ανάγκες της διαρκούς λήψης και αναπαραγωγής του ψηφιακού ραδιοφωνικού σταθμού της Αμφικτύωνος. Ένα κάπως διαφορετικό παιδαγωγικό τμήμα από εκείνο του αντίστοιχου του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στο οποίο σχεδόν εκβιάστηκε να σπουδάσει. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καθόδου, το κομμάτι No Way Down των Air France ακουγόταν από τα διακριτικά ηχεία του θαλάμου. Φτάνοντας στο ισόγειο ακούστηκε το σήμα του σταθμού, ο αυτόματος μηχανισμός της πόρτας τράβηξε τις προστασίες του και άνοιξε το δρόμο στη γοητευτική κυρία, η οποία κοντοστάθηκε τακτοποιώντας τον ιμάντα της τσάντας της μακριά από το μπούστο της. Ο νεαρός που έμενε στο μοναδικό διαμέρισμα του ισογείου προηγήθηκε στο διάδρομο προς την εξώπορτα φορώντας ένα κομψό μπορντό πουκάμισο, λινό μαύρο παντελόνι και ταιριαστά πάνινα All Stars παπούτσια ενώ στο στόμα του έφερνε την τρομπέτα με την πρόσφατα επισκευασμένη σουρντίνα της προβάροντας με κάποια σχετική ανησυχία το Alice του Tom Waits.
