Σ’ ένα τυπικό χωριό στα χρόνια του οικονομικού μεσαίωνα η ηλεκτρική καρέκλα είχε στηθεί και πάλι στην πάνω πλευρά της πλατείας, έξω από την κεντρική πόρτα του διοικητηρίου Ο στιλπνός μεταλλικός σκελετός της, αντανακλούσε περήφανα το φως του μεσημεριού σε μια απόπειρα να κρύψει τη σκουριά που τον κατέτρωγε ανά σημεία και οξείδωνε το στιβαρό του παρουσιαστικό. Η πόρτα του διοικητηρίου ορθάνοιχτη, καθώς ένας υπάλληλος μπαινόβγαινε νευρικά για να ρυθμίσει τις τελευταίες τεχνικές λεπτομέρειες και να απομακρύνει κάθε τόσο τα περιστέρια που περιτριγύριζαν το όργανο της εκτέλεσης. Στο μπαλκόνι του διοικητηρίου, ακριβώς πάνω από την κεντρική πόρτα, ένας δεύτερος υπάλληλος, υπεύθυνος για την ηλεκτρολογική εγκατάσταση, ξετύλιγε το καλώδιο που συνέδεε τον πίνακα ελέγχου, τοποθετημένο στον εξωτερικό τοίχο δεξιά από τη μπαλκονόπορτα, με την υποδοχή στο μετασχηματιστή της καρέκλας.

Τα μεγάφωνα στερεωμένα σε κολώνες φωτισμού στις τέσσερις γωνίες της πλατείας μετέδιδαν ανά τρία λεπτά, το ίδιο βραχνό μήνυμα, υπαγορευμένο χωρίς παύσεις, σε τόνο προσταγής: «παρακαλούνται όλοι οι πολίτες να μεταβούν στην κεντρική πλατεία τη δωδεκάτη μεσημβρινή». Ακριβώς στις 12, χωρίς δευτερόλεπτο καθυστέρησης και ενώ οι κάτοικοι, άρχισαν να συρρέουν σιωπηλοί προς το κέντρο της πλατείας από διάφορες κατευθύνσεις, το μήνυμα στα μεγάφωνα έγινε λίγο πιο μακροσκελές, με την ένταση της φωνής του εκφωνητή να κλιμακώνεται: «Τίθεται σε εφαρμογή η διαδικασία εκτέλεσης της υπ. αριθμ. 34528 απόφασης του ανώτατου πολιτιστικού δικαστηρίου της χώρας, σύμφωνα με την οποία ο πολίτης Χ. Τ. του Β., είκοσι ετών, κρίνεται ένοχος για το αδίκημα της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας και καταδικάζεται εις θάνατον.»

Με τον ήχο στα μεγάφωνα να μικροφωνίζει στις τρεις τελευταίες συλλαβές (θα – να – τον), σούσουρο από ψίθυρους απορίας και έκπληξης ξέσπασε ανάμεσα στο πλήθος, αφού μόλις τότε γινόταν γνωστό το όνομα του θανατοποινίτη συγχωριανού τους. Η σύλληψη βέβαια του Χ., την ημέρα της κηδείας του πατέρα του περίπου τέσσερις μήνες πριν, και η δίκη που ακολούθησε θεωρήθηκαν υπόθεση ρουτίνας, με τη στέρηση «διαδικτυακών δικαιωμάτων» για κάποιο διάστημα να θεωρείται σχεδόν βέβαιη. Κανείς όμως δεν ανέμενε την εσχάτη των ποινών, η οποία μέχρι τότε επιβαλλόταν από το «ανώτατο οικονομικό δικαστήριο» (ένα συμβούλιο αποτελούμενο από εκπροσώπους πολυεθνικών), σχεδόν αποκλειστικά σε κατηγορούμενους για φορολογικά και οικονομικά εγκλήματα, και ειδικότερα για διαβαθμισμένες παραβάσεις που εντόπιζαν και κατηγοριοποιούσαν οι εταιρείες «συλλογής φόρων».

Ο νόμος «περί προϊόντων της διάνοιας» είχε εκδοθεί από την «νομοθετική εταιρεία» τρία χρόνια νωρίτερα και αφορούσε κυρίως αδικήματα που σχετίζονταν με πνευματικά δικαιώματα και ειδικά τη δωρεάν διακίνηση έργων τέχνης ή αντιγράφων τους μέσω του διαδικτύου. Απαγόρευε με λίγα λόγια το downloading και τη λειτουργία ιστοσελίδων κοινής χρήσης βίντεο και μουσικής, θεσπίζοντας πρωτάκουστες μέχρι τότε ποινές, από τη στέρηση «διαδικτυακών δικαιωμάτων» μέχρι και την υπαγωγή των υπότροπων στον αυστηρότατο νόμο περί «φορολογικών παραβάσεων». Συνεχείς προσθήκες όμως στον αρχικό νόμο, δημιούργησαν σταδιακά ένα πολύ αυστηρότερο πλαίσιο απαγορεύσεων, στοχευμένο στη μουσική.

Οι σποραδικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από μικρή μερίδα ρομαντικών μουσικόφιλων ανά την υφήλιο δεν βρήκαν έρεισμα στη μαστιζόμενη από την οικονομική ανισότητα και τα βιοποριστικά προβλήματα κοινωνία και σιώπησαν μυστηριωδώς. Σύντομα, απαγορεύτηκε κάθε δημόσια αναπαραγωγή μουσικής είτε ζωντανά είτε μέσω μηχανημάτων αναπαραγωγής της, χωρίς την αδειοδότηση κάποιας από τις εταιρείες «διανομής μουσικών έργων» (ο όρος δισκογραφική είχε ατονήσει καιρό). Τέτοιου είδους αδειοδότηση εξασφάλισαν επιλεγμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Ψυχαγωγίας (τρεις τηλεοπτικοί και πέντε ραδιοφωνικοί σταθμοί παγκόσμιας και διαδικτυακής εμβέλειας), τα κεντρικά πολυκαταστήματα, τα μεγάλα club μαζικής διασκέδασης και ειδικά σε μια μικρή περιφέρεια στη νοτιοανατολική Μεσόγειο οι μεγάλες πίστες (γνωστές και ως μπουζούκια), η οποία σημειωτέον επιλέχθηκε για την πρώτη πειραματική εφαρμογή του περίφημου πειράματος «οικονομικής και κοινωνικής προσαρμογής», γύρω στο 2010.

Οι εταιρείες «διανομής μουσικών έργων» με τη βοήθεια των εταιρειών «προστασίας του πολίτη» εφάρμοσαν με άτεγκτο δυναμισμό τον συνεχώς ανανεώσιμο νόμο. Προχώρησαν ακόμα και σε μαζικές κατασχέσεις αγορασμένων δίσκων βινυλίου και CD, με τη δικαιολογία ότι η εξουσιοδότηση των παλιών δισκογραφικών εταιρειών δεν είχε πλέον ισχύ. Λίγους μήνες μάλιστα πριν, ως παραβάτες άρχισαν να διώκονται ακόμα και άνθρωποι που τραγουδούσαν στο δρόμο ή παρουσία τριών ατόμων και άνω, ακόμα και εντός της οικίας τους. Αυτό ήταν και το ασυγχώρητο ατόπημα του Χ. Λίγα λεπτά αφού εμπιστεύτηκε στην αγκαλιά του χώματος τον νεκρό από ασιτία πατέρα του και δεχόμενος τα συλλυπητήρια των συγχωριανών του, ξέσπασε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του σ’ έναν θηριώδη, μακρόσυρτο βρυχηθμό, με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό και καθώς δύο αλμυρά ρυάκια άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά του, οι φωνητικές του χορδές λες και έγιναν βελούδινες κι ένας υπέροχος αμανές που κατέληξε στη μελωδική επανάληψη μιας υβριστικής για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα φράσης, σκέπασε την κατάπληξη των παρευρισκόμενων στην κηδεία.

Στη δίκη που ακολούθησε, ο Χ. ισχυρίστηκε ότι το τραγούδι ήταν δικής του έμπνευσης. Η πολιτική αγωγή όμως, εκπρόσωπος μιας από τις εταιρείες στην ουσία, παρέθεσε τουλάχιστον εκατόν δεκαπέντε δείγματα συνθέσεων, η μελωδία των οποίων ήταν κοινή, το ελάχιστο κατά πέντε συνεχόμενες νότες, με το τραγούδι του κατηγορούμενου. Στην υβριστική φράση του τραγουδιού δεν έγινε καμία μνεία. Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση, που ως γνωστό τον έκρινε ένοχο, ο Χ. ουρλιάζοντας εκστασιασμένος θύμισε στο ακροατήριο πολύ γνωστό άσμα της κλασσικής ροκ του ’70. Τότε οι δικαστές, με τη σύμφωνη γνώμη της πολιτικής αγωγής ανέβαλλαν την ανακοίνωση της ποινής για επόμενη συνεδρίαση.

Η συνεδρίαση έλαβε χώρα την προηγούμενη ημέρα και την πρώτη δημόσια ανακοίνωση της απόφασης από τα μεγάφωνα στο χωριό της ιστορίας μας - η οποία πλέον δημιουργεί δεδικασμένο και λογικά θα προκαλέσει την άμεση αναθεώρηση του σχετικού νόμου - την περιγράψαμε λίγο πριν. Ο ίδιος ο Χ. που εδώ και μιάμιση ώρα βρισκόταν στον προθάλαμο του διοικητηρίου στο ισόγειο δεν ήξερε τίποτα για το ύψος της ποινής ούτε μπορούσε να φανταστεί ότι η θέση στον ηλεκτρικό δήμιο προοριζόταν γι’ αυτόν. Με το άκουσμα του ονόματός του από τα μεγάφωνα δύο ζευγάρια χέρια έσφιξαν απότομα γύρω από τα μπράτσα του. Η εμφάνιση του ωχρού από το φόβο προσώπου του στην πόρτα του διοικητηρίου, μετέτρεψε τους ψίθυρους του πλήθους σε φωνές αποδοκιμασίας που εντάθηκαν, όταν οι υπάλληλοι τον κάθισαν στην καρέκλα και τοποθέτησαν πάνω από το κεφάλι του τη μεταλλική υποδοχή. Την επόμενη ακριβώς στιγμή, οι φωνές έσβησαν σαν το κύμα της θάλασσας που υποχωρεί, σιωπή για λίγο, μέχρι ένα νέο κύμα, μελωδίας και στίχων, να σαρώσει την πλατεία, με όλους τους ανθρώπους εκεί να τραγουδούν με μια φωνή…

Υ.Σ. 1: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, καταστάσεις ή γνωστά λογοτεχνικά έργα μόνο συμπτωματική δεν είναι.

Υ.Σ. 2: Η χαριτωμένη ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι άραγε αποκύημα νοσηρής φαντασίας, ένα αλληγορικό παραμύθι ή εικόνα από το ζοφερό μέλλον, έστω με την απαραίτητη δόση υπερβολής; Θα είμαστε έτοιμοι να το διαπραγματευτούμε κάθε Δευτέρα στον tripradio, 20:00 - 22:00, στο πλαίσιο της εκπομπής «Καλωσήρθατε στον 21^ο Αιώνα (welcome to the 21st century)».

Γιώργος