ΚαΤι ΓιΑ Να ΧαλΑρΏσΕτΕ και Να ΕνΤυΠωσιΑστΈιτε

555 KUBIK_ extended version from urbanscreen on Vimeo.

Υποδοχή του καινούργιου δίσκου των Last Drive – Heavy Liquid επιλέγοντας μια ιστορία φιλίας και έρωτα η οποία εξελίσσεται παράλληλα στην Αθήνα και στο Μαρακές, στο σήμερα και στο παρελθόν υπό το πρίσμα μερικών από τα τραγούδια του δίσκου. “A Glass of Broken Dreams”, “Hang the Bone”, “Magdalene”, “Goldfish”, “Pantherman”, “Hole in the Wall”.

Δεξιά σφαλιάρα, αριστερή, δεξιά, αριστερή, με την εξωτερική πλευρά του χεριού, πιο δυνατή, μισό ποτήρι νερό, ταρακούνημα, σκούντημα, φωνή. Καμία προοπτική. Αν και ο χρόνος δεν είναι σημαντικός, όπως λένε και οι Last Drive, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε τελειώσει. «’Έχει τελειώσει μ’ ακούς; Δεν ακούει θα κοιμάται ή θα …» «Ρε τον άτιμο, στην υγειά μας, γεια μας φίλος, γεια σου δηλαδή. Γαμημένη κόλαση. Γαμώ τους σκορπιούς της ερήμου. Φίλε τι να πω; Είναι επικίνδυνοι σου λέω. Ειδικά οι θηλυκές που καταβροχθίζουν τους αρσενικούς. Φίλε ειδικά αν είναι φίλος. Μπαράμ μπαράμ μπάραραραραμ Μπαράμ μπαράμ μπάραραραραμ. Τι μουρμουράς; Το τραγούδι του μπαρ. Ποιοι το λένε; Οι Last Drive θα ήθελα, αλλά δεν χώρεσε ούτε στον καινούργιο δίσκο. Ήμουν σχεδόν σίγουρος αυτή τη φορά ακούγοντας τον Θανάση Μήνα να λέει πως ο τίτλος θα είναι “Heavy Liquid” Ααα σκατά.» Οι καλεσμένοι του Low Profile ντυμένοι στις αποχρώσεις του Jameson και του Tullamore Dew, όχι στις αποχρώσεις των μπουκαλιών αλλά του περιεχομένου, γελούσαν δυνατά κοντράροντας με τα γκαρίσματά τους τα easy listening lounge αισθητικής αντίστοιχα του Τομ Γουέητς. Και η διαφορά στη μυρωδιά.

Φορώντας τα καστανοκόκκινα ριχτά, βρέθηκα στην αγορά του Marrakech και εκατό χρόνια πίσω να πουλάω βινύλια. Οι περαστικοί με κοιτούσαν απορημένοι. Κάποιος κοντοστάθηκε, έπιασε ένα και προσπάθησε να το μυρίσει. «Σύντροφε δεν πάει από τη μύτη αλλά από το αυτί στην καρδιά…» Και εκείνος αποκρίθηκε κάτι που ακούστηκε σαν «έλα μωρέ τώρα για ένα από το στόμα στην καρδιά και άσε τα πολλά» Ακολούθησα ανάμεσα στη σκόνη τα ίχνη από τα πέδιλά του, γραμμένα στο ένα εκατοστό των δυνατοτήτων του πενταγράμμου σύμφωνα με τον 3ο θεμελιώδη νόμο της μουσικής διατυπωμένο από το Lou Reed: «Ένα ακόρντο τέλειο, δύο μια χαρά.. τρία όμως.. εεε αυτό είναι τζαζ» και βρέθηκα στο φιλόξενο καπηλειό της Φατιμά.

«Κατερίνα ακόμα δύο για τους φίλους μου». Ο Κώστας, ο μπάρμαν του Low Profile με την ακρίβεια των βασιλέων, έχοντας πλέον αναπτύξει μια περίεργη διαίσθηση, βάζει ήδη την παραγγελία στα ποτήρια, συνδέοντας για χάρη του λάρυγγα των πελατών του τη χροιά της φωνής τους με το κατάλληλο, τυχαίνει πάντα να είναι και η παραγγελία τους, ποτό για να μπορούν όλοι να τραγουδούν το ρεφρέν των Last Drive ευχόμενοι το καλό κατευόδιο στον ψηλόλιγνο φίλο τους που φεύγει για τη Δυτική Σαχάρα, με στεντόρεια φωνή «Headlong to the edge… One hundred candles burning for you Pantherman… όλοι μαζί πιο δυνατά… Headlong to the edge of the world». Ο Μάνος τράβηξε μια δυνατή χεριά στα μπλεγμένα μαλλιά του με το αριστερό χέρι και με το δεξί γύρισε το μείκτη σύμφωνα με τη λαϊκή απαίτηση σε βάρος του Τομ Γουέητς αναδεικνύοντας αυτό που για τους παραλογιζόμενους παρίες της παρασκευής της Λυκαβηττού ορίζεται ως classic «Λαστ Φακιν Ντραηβ - Missirlou».
«Η Φατιμά είναι Αιγυπτιώτισσα» προσπάθησε να μου εξηγήσει ο ευγενικός Μαροκινός, φίλος μου πλέον, αλλά τα λεπτά μακριά και καλοβαμμένα νύχια της οικοδέσποινας άφησαν το ενθύμιο τους στο πρόσωπο του και η φωνή της υπερκάλυψε τη δική του που κόχλαζε βρισιές για τους τοπικούς δαίμονες Ρασπούτιν και Κόρτο Μαλτεζε. «Όχι Αιγυπτιώτισσα καταραμένε. Μισσιρλού. Μ’ ακούς; Μισσιρλού και γλυκό λικέρ θα προσφέρω μόνο στον ξένο με τις μαυρόχρυσες εικόνες απόψε αρκεί να μου δώσει μια για στόλισμα. (ΕΔΩ ΝΑ ΜΠΈΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΤΩΝ LAST DRIVE) Φαίνονται αρχοντικές.» « Αρχοντικές;» ρώτησα απορημένος, «μα είναι βινύλια» προσπάθησα να εξηγήσω αλλά τα χνώτα μου χάθηκαν στον καπνό.

Η πόρτα άνοιξε, η πιο όμορφη γυναίκα βόλταρε στον χώρο με τα μάτια της για να τα ρίξει πάνω στον πιο ραφινάτο όλεθρο. Έγειρε τα χείλη της στα μάγουλά του, σκέφτηκε τη θάλασσα να της παίρνει την χρυσή άμμο από τα χέρια και άρθρωσε την καλησπέρα στον επιστήθιο φίλο του. «Ο τρίτος;» Πιο δυνατό ταρακούνημα, σαν τις μπασογραμμές του Άλεξ Καλοφωλιά στην κοιλάδα του θανάτου. Τόνος…Τόνος…Τόνος…δεν μπορεί.. Τόνος… Τίποτα. Πράσινο κουμπί…Τόνος…Τόνος Τίποτα ξανά. Ο χρόνος δεν έχει σημασία μα μόλις τελείωσε.

«Έχετε πικάπ;» Η ερώτηση χρεώθηκε στα χαμένα της μετάφρασης. Τα χέρια της Φατιμά, γεμάτα λεπτά και ακριβά στολίδια πιασμένα ανάμεσα στα δάχτυλα και τους καρπούς της, έπιασαν το γυάλινο ποτήρι από τις μεταλλικές του στηρίξεις για να μου προσφέρουν το πράσινο γλυκό πιοτό με τις κρυμμένες μυρωδιές. «Έχει μέντα πρόσεξε. Στα στήθια μου κρατάω την υπόλοιπη. Μια φορά τη μέντα και μια το γιασεμί.» Προσπάθησα να αναφέρω κάτι για το ουίσκι αλλά ήδη τα μάτια της ανάβλυζαν αγωνία για τον κίνδυνο της στιγμής, πρόφερε τραγουδιστά «A glass of broken dreams» και έτσι το έφερα στα χείλια μου ήδη ζαλισμένος.

Τα ποτήρια υψώθηκαν. «Στην υγειά του ταξιδευτή της ερήμου. Στην υγειά σου.» Κάποιοι απορούσαν με τις ακατανόητες κραυγές των πιο μυημένων Come on baby… Come on Yeahh…Yeahhh. «Τι είναι αυτά;» αναρωτήθηκε ενοχλημένη μια εμφανίσιμη κυρία αναγνωρίζοντας πως θα ήθελε και η ίδια ένα σύνθημα να ενεργοποιεί όλη την κυτταρική της λειτουργία αλλά κατέληξε πως αυτό το Come on της έσπαγε τα νεύρα. Αυτό και τα τραγούδια του Cave. Της θύμιζαν έναν άντρα που παραλίγο να ήταν αυτός της ζωής της.

«Λοιπόν πικάπ έχεις;» «Όχι αλλά μάλλον το γραμμόφωνο θα σου κάνει. Το έφερα από το Παρίσι μαζί με υφάσματα, αρώματα, βαφές και ιδέες.» Η ακτίνα της πλατφόρμας του γραμμόφωνου δεν ήταν αρκετή για το A Glass of Broken Dreams αλλά έμπαινε για τα καλά στην ουσία του Magdalene. Εξήγησα στη Φατιμά στο περίπου τους στοίχους για τη Μαίρη, τα σύνορα, το νερό, τον ουρανό, το να ζεις πεθαίνοντας και τα μάτια της έλαμψαν. Έκανε τις απαραίτητες ηχητικές μετατροπές στην ανατολική κλίμακα με το μυαλό και την καρδιά της, τράβηξε τα πέπλα της και λικνίστηκε στο χορό που προέκυπτε με ακρίβεια δεύτερης υποδιαστολής της συχνότητας. Ακούγοντας τη μουσική, πίνοντας το γλυκό λικέρ, μυρίζοντας την μέντα από τα στήθια της Φατιμά και βλέποντας τη να χορεύει άφησα το βυθό των ονείρων μου και κάποιες βδομάδες αργότερα

αναδύθηκα στο κρεβάτι μου με τη βίαιη βοήθεια του κινητού τηλεφώνου. «Η ώρα είναι δέκα ρε… Ο Big George και οι Dustbowl ξεκίνησαν. Θα χάσεις τους Last Drive που είσαι;» Τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση; Χαμένος στο Μαρόκο, στην έρημο της Αθήνας ή στην μηχανοκίνητη αγκαλιά των τετρακινητήριων ονείρων; Έβαλα ένα ποτό, άφησα τη βελόνα να καβαλήσει τα αυλάκια και βλέποντας το εξώφυλλο του δίσκου Heavy Liquid θυμήθηκα το σπίτι του παππού μου στη λιμνοθάλασσα όπως το έβλεπα όρθιος μέσα από το κόκκινο LADA του πατέρα μου.


Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη 17 Ιουλίου 2009

Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω να βλέπω τη μούρη του Corto Maltese. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα γουέστερν του Sam Peckinpah. Δεν ξέρω αν είναι επειδή γουστάρω τα τραγούδια του Nick Cave αλλά αυτό είναι ένα πραγματικό ταξίδι έξω από το σαφώς ορισμένο ασφαλές και προβεβλημένο, εκτός της καθορισμένης νόρμας που προβλέπει συγκεκριμένη συνταγή σαδιστικής καθήλωσης στη ζοφερή μικρότητα που ορίζουν τα τετραγωνικά των διαμερισμάτων ακόμα και αν προσθέσουμε τους τακτοποιημένους ημιυπαίθριους.

Ο λόγος για τις περιπέτειες του ερημοναύτη στη Δυτική Σαχάρα.

Τα βήματα του τον φέρνουν εκεί που οι περισσότεροι δεν επιλέγουν να πάνε και μαζί του βγαίνουμε έξω από τα προδιαγεγραμμένα των ταξιδιωτικών οδηγών. Αν γκουγκλάρεις την λέξη στα αγγλικά (desertnaut) δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις link που να παραπέμπει σε κάτι το διαφορετικό. Και αν αυτό δεν ορίζεται ως πρωτότυπο πες μου εσύ τι;

Να για τι θα μιλήσουμε απόψε το βράδυ στις δέκα από τα μικρόφωνα, cd player και πικάπ του tripradio.gr. Με λόγια του παραλογιζόμενου παρία της παρασκευής και μουσικές από ότι θυμίζει αποδέσμευση. Για τώρα όμως καλύτερα να μιλήσουν τα γραφτά μέσα από το blog του desertnaut.wordpress.com.

“Απροετοίμαστος. Αυτή πρέπει να είναι η κατάλληλη λέξη. Αλλά πώς μπορείς να προετοιμαστείς; Δεν μπορείς. Μάλλον… Θα γλιστρήσει αθόρυβα, απροειδοποίητα, από εκεί που δεν την περιμένεις, από ρωγμές που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν ή τις θεωρούσες κλειστές… τσιμεντωμένες… Ίσως πάλι να ήταν εκεί από καιρό και απλώς περίμενε το ερέθισμα που θα τραβήξει την περόνη – ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία από την οποία, ξαφνικά, αντικρίζεις ένα κατά τα άλλα εντελώς γνώριμο τοπίο… Η περόνη φεύγει, αλλά αυτό που ακολουθεί δεν είναι έκρηξη, μοιάζει περισσότερο με βρύση που ανοίγει και σε πλημμυρίζει αργά, ειρηνικά, σχεδόν ευπρόσδεκτα…

Σκέφτομαι τον Naves… Αύριο, όταν θα φύγει με το ελικόπτερο, θα είμαι έξω, σε περιπολία… Αλλά απόψε είναι ακόμα εδώ, μπορώ να κατέβω, να πάρω το μπουκάλι από το δωμάτιό μου και να πάω να τον βρω, να γίνουμε στουπί, να πούμε τις ιστορίες που δεν προλάβαμε να διηγηθούμε, ιστορίες από τις πατρίδες μας, να πούμε ψέματα ο ένας στον άλλον ότι θα τα ξαναπούμε, και να αποχαιρετιστούμε…
Μπορώ… Προλαβαίνω…
Κάθομαι ακίνητος στο παρατηρητήριο, η έρημος νύχτα με κοιτάει, μου μιλάει, προφητεύει τα μελλούμενα – δεν πρόκειται να πας• θα μείνεις για λίγο ακόμα εδώ, μετά θα πάρεις την καρέκλα και θα κατέβεις, θα την αφήσεις στην αίθουσα ενημέρωσης, θα πας στο δωμάτιό σου, θα κοιμηθείς… και δεν θα τον ξαναδείς…

Κι εγώ κάθομαι εκεί, στο παρατηρητήριο, κοιτάζω νοτιοδυτικά, προς τα βουνά που κανένας χάρτης δεν λέει το όνομά τους, και ξέρω ότι έχει δίκιο…”

“Τώρα πια, εδώ, στη Δυτική Σαχάρα, δεν λέω come on… Το σλόγκαν που εισήγαγε ο Άγγελος Γ. και καθιερώσαμε εμείς οι υπόλοιποι, εδώ ακούγεται πολύ λίγο, ακούγεται παράταιρο, φάλτσο, περιττό… Ήταν ένα σύνθημα για έναν άλλο τόπο, για μια χώρα τώρα μακρινή, που δεν έρχεται ούτε στα όνειρά μου – άνθρωποι κλειστοί, μοναχικοί, φοβισμένοι, άνθρωποι καλοί, συνθλιμμένοι από τα αμείλικτα γρανάζια της καθημερινότητας, άνθρωποι που τραβάνε διαχωριστικές γραμμές και επάνω στις γραμμές χαράζουν σύνορα και επάνω στα σύνορα χτίζουν τείχη για να προστατέψουν αυτά που νομίζουν ότι έχουν, αυτά που είναι μέσα, ενώ τελικά τα πιο σημαντικά πράγματα βρίσκονται απ’ έξω… come on, μια ειλικρινής παρωδία σάλπιγγας της Ιεριχούς, come on, έλα, μπορείς, μπορούμε… δώσε μου το χέρι σου και θα τα καταφέρουμε…

Όχι εδώ, όμως. Εδώ οι ήχοι βουλιάζουν στις αχανείς ησυχίες, και ο μόνος που τραγουδάει είναι ο άνεμος."

Sparky Friday, Oum Dreyga Western Sahara, 3 Ιουλίου 2009