Η μόνιμη επωδός αρκετών μουσικοκριτικών (και φίλων...) για ορισμένα καινούργια groups είναι ότι ο συγκεκριμένος ήχος έχει ακουστεί πολλάκις στο παρελθόν, μας θυμίζει καθαρά τους τάδε, δεν θα φτάσουν ποτέ στο επίπεδο των δείνα μπλα, μπλα, μπλα...
Κατ'αρχήν πρέπει να δεχτούμε ότι στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση (όπως λέει και ο Γιάννης Πετρίδης), αφού όλοι οι μουσικοί έχουν σίγουρα αγαπημένες μπάντες και μουσικές από το παρελθόν. Κατά συνέπεια, πλην ελάχιστων μουσικών ιδιοφυϊών, κάθε νέος δίσκος κάτι από το παρελθόν θα μας θυμίζει άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο. Πέρα από το αναμφισβήτητα ενδιαφέρον παιχνίδι των επιρροών, το ζητούμενο πρέπει πάντα να είναι η μουσική-αισθητική αξία κάθε δίσκου και μόνο αυτή.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καθαρό indiepop αριστούργημα. Οι The Pains Of Being Pure At Heart (να τους πούμε TPOBPAH για συντομία;) μας έρχονται από τη Νέα Υόρκη και ηχογραφούν στην συνεχώς ανερχόμενη Slumberland Records (που φιλοξενεί και τους Crystal Stilts), αν και θα ακουγόταν λογικότερο να να είχαν γεννηθεί είκοσι χρονάκια νωρίτερα στη Γλασκόβη και να ηχογραφούν στη θρυλική Sarah Records.Ο ήχος τους είναι μία επιτομή των όσων αγαπήσαμε τα τελευταία είκοσι (και βάλε...) χρόνια: το κιθαριστικό fuzz των My Bloody Valentine και των Jesus and Mary Chain, τα boy-girl vocals των Pastels και των Vaselines, τις κιθαριστικές μελωδίες των Heavenly, Field Mice, Orchids και όλης της παλιοπαρέας της Sarah και τα refrain των Teenage Fanclub, των Belle & Sebastian και των Rocketship. Όλα τα παραπάνω φιλτραρισμένα ιδανικά ώστε να παράγεται ένας φρέσκος 00's ήχος που αν και δανείζεται πολλά από το παρελθόν έχει να δανείσει και αυτός με τη σειρά του στο μέλλον.
Δύσκολα θα ξεχώριζα κάποια κομμάτια, αλλά ακούστε το εναρκτήριο λάκτισμα του 'Contender', κομμάτι που σε κάνει να χαμογελάς και σε εισάγει μονομιάς στον ευτυχισμένο κόσμο των TPOBPAH, το κορυφαίο του δίσκου 'Young Adult Friction' που σε 4.06' σε παγιδεύει στα διπλά του φωνητικά και στο εξαιρετικό του μονόλεπτο φινάλε, αλλά και το 'The Tenure Itch' που μοιάζει να ξεπήδησε από το ράφι με τα βινύλια των Go-Betweens...
Όσο μας εντυπωσίασε το "Merriweather Post Pavillion" των Animal Collective με τον σοφιστικέ και απαιτητικό ήχο του, άλλο τόσο μας ενθουσίασε και η μελωδική αθωότητα των TPOBPAH. Ένας δίσκος για να (τον) ερωτευτείτε...
Με απόλυτο σεβασμό και δέος προς την ιστορία της indiepop, εξακολουθώ να ψάχνω έναν δίσκο της Sarah Records που να στέκεται με αξιώσεις δίπλα του...Εσείς;
Νίκος (Trip Me Up! Κάθε Τρίτη 18.00-20.00)