Πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς!«Καλημέρα παιδιά» χαιρέτησε με όσο ενθουσιασμό μπορούσε να στριμώξει στη φωνή της η δασκάλα της πρώτης τάξης του 66^ου Δημοτικού Σχολείου. Από κάτω σιωπή. Μπορούσες σχεδόν να ακούσεις μια γομολάστιχα να πέφτει. «Είπα καλημέρα παιδιά!» προσπάθησε ξανά η 45χρονη εκπαιδευτικός, αυξάνοντας την ένταση της φωνής της, χωρίς να μπορέσει να κρύψει κάποια ίχνη δυσαρέσκειας. Πάλι καμιά αντίδραση. Τα 6χρονα αγόρια και κορίτσια κοιτούσαν τη δασκάλα τους με απόλυτη σοβαρότητα και κρατούσαν τα μικρά τους στόματα σφραγισμένα. Το μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού της μόνης ενήλικης στην αίθουσα άρχισε να τρέμει, σημάδι ότι τα επί χρόνια τεντωμένα νεύρα της ετοιμάζονταν να αρχίσουν να κουδουνίζουν «Μπορείτε να μου πείτε, τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε, ενώ ήταν προφανές ότι με ένα αόρατο χέρι έσπρωχνε πίσω πλοκάμια που είχαν αρχίσει να σαλεύουν ερεθισμένα από την παράξενη αυτή εξέλιξη. Ένας μικρός κοκκινομάλλης μαθητής από το τελευταίο θρανίο σηκώθηκε ξαφνικά όρθιος. Η δασκάλα τεντώθηκε κρατώντας την αναπνοή της, έτοιμη να λάβει τις απαντήσεις που ζητούσε. Αντί για αυτό, το αγόρι περπάτησε κατά μήκος του διαδρόμου που σχημάτιζαν τα θρανία, κοιτάζοντας με τα γαλάζια του μάτια την παιδαγωγό, πλησίασε στην πόρτα με αργές κινήσεις, άνοιξε και βγήκε έξω. Η γυναίκα αφού ξεπέρασε σιωπηλά αρχικά την έκπληξη, έτρεξε πίσω του φωνάζοντας να γυρίσει πίσω και ρωτώντας τον τι νόμιζε ότι έκανε. Τα αγόρι έκανε μερικά ακόμη βήματα στον διάδρομο, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του. Ξαφνικά, άρχισε να γίνεται κάτι ακόμη πιο παράξενο! Το σώμα του άρχισε να αλλάζει σχήμα. Ο κορμός του επιμηκύνθηκε, το κεφάλι του στένεψε, το μέτωπο του άρχισε να φυτρώνει ένα ζευγάρι μικρά κέρατα και στο πίσω μέρος του μια κοντή ουρά. Τα ρούχα του έγιναν κομμάτια και φάνηκε ένα σώμα καλυμμένο από κοκκινωπό τρίχωμα. Δευτερόλεπτα μετά, στον διάδρομο του 66^ου Δημοτικού Σχολείου, μια αποσβολωμένη μεσήλικας κοίταζε στα γαλάζια του μάτια ένα νεαρό κατσίκι, λίγο πριν το τελευταίο αρχίσει να χοροπηδάει και φύγει μακριά της. Πίσω πατώντας, η δασκάλα της πρώτης δημοτικού μπήκε ενστικτωδώς στην τάξη με σκοπό να βρει καταφύγιο, αλλά και εκεί τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν. Πέτυχε τους μαθητές σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταμόρφωσης από παιδιά σε ζώα κάθε είδους. Άρχισε να ουρλιάζει, αλλά ήταν μάταιο. Στην αίθουσα διδασκαλίας τώρα, δεν υπήρχε ίχνος παιδιών! Γάτες έξυναν τα νύχια τους στον μαυροπίνακα παράγοντας έναν φριχτό ήχο, σπουργίτια, μικρά γεράκια και ερωδιοί πετούσαν πάνω από τα θρανία, ελαφάκια και αρκουδάκια έπαιζαν κυνηγητό, δύο νεαρά αρμαντίλο μια γινόντουσαν μπάλα και μια ξεδιοπλώνονταν, 4-5 νεαρές μαιμούδες κρεμόντουσαν από το τα φωτιστικά, ενώ ένας μικρό σε μέγεθος κροκόδειλος σύρθηκε κάτω από την έδρα και έμεινε εκεί ακίνητος. Έκλεισε τα μάτια της και έβγαλε μια απίστευτης οξύτητας τσιρίδα! Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι. Όταν η δασκάλα της πρώτης τάξης του 66^ου Δημοτικού Σχολείου άνοιξε τα μάτια της, βρέθηκε στο κρεβάτι της, μόνη. Το ξυπνητήρι χτυπούσε ακόμη. Ντύθηκε γρήγορα και έφυγε για το σχολείο και μετά από λίγα λεπτά στο δρόμο και το πρωινό αεράκι είχε ξεχάσει τα πάντα και περνώντας την πόρτα του σχολείου μπήκε στο προαύλιο. Παιδιά έτρεχαν πέρα δώθε, φώναζαν και γελούσαν. Διέσχισε την αυλή και μπήκε στο κτήριο του σχολείου. Από τον διάδρομο με τις ντουλάπες πήγε κατευθείαν στην τάξη της, που ταν ακόμη άδεια και ήσυχη. Χαμογέλασε και κάθισε στο γραφείο της κοιτάζοντας τις άδειες καρέκλες και τα θρανία, άψογα παραταγμένα, στην θέση τους όπως πάντα. Άφησε μια βαθιά ανάσα ελεύθερη και τράβηξε την καρέκλα της πίσω για να σηκωθεί. «Καλή χρονιά Κυρία», της ευχήθηκε μια φωνή που ερχόταν από χαμηλά. «Καλή χρονιά» βιάστηκε να αντευχηθεί και κοιτάζοντας κάτω, είδε έναν μικρόσωμο κροκόδειλο να της χαμογελά κάτω από την έδρα...

Πίσω, στον μαυροπίνακα, γρατζουνισμένα με κιμωλία και μισοσβησμένα, κάποια γράμματα σχημάτιζαν δυο λέξεις που ίσως να ήταν οι εξής: «Deja Voodoo»