Ένα αιώνιο στοίχημα πριν πας σε ένα live είναι το πόσος κόσμος θα βρίσκεται στο gig. Μερικές φορές η απόδοση του στοιχήματος είναι μικρή (βλέπε Tindersticks, Puressence, Nick Cave και λοιπά ελληνικά love stories) και η πρόβλεψη σίγουρη. Άλλες φορές, τρέχεις αγχωμένος να προλάβεις την "καλή θέση" (η οποία ανάλογα με τα γούστα μπορεί να είναι είτε κολλημένος στο μπροστινό κάγκελο της σκηνής λίγο πριν την ασφυξία, είτε καρφωμένος στο μπαρ παραγγέλνοντας το νιοστό ποτό) και τελικά βρίσκεσαι σε ένα soiree μεταξύ άλλων δεκαπέντε ατόμων που κοιτάζεστε καχύποπτα μεταξύ σας.
Στην περίπτωση των Red Snapper, έπεσα (για άλλη μια φορά) έξω: ποτέ δεν περίμενα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί φίλοι των Red Snapper στην Αθήνα διατεθειμένοι μάλιστα να πληρώσουν τα 35 ευρώ του (αλμυρού - μην τα ξαναλέμε) εισιτηρίου Ίσως πάλι να δούλεψε το mouth to mouth: η εμφάνισή τους πριν αρκετά χρόνια είχε ενθουσιάσει το αθηναϊκό κοινό. Η μουσική των Red Snapper δεν μπαίνει δε κατηγορία, αποτελούν μία από μόνοι τους και είναι πιο πιθανό να εντοπίσεις followers του ήχου τους, παρά influences.
Το δελτίο τύπου της συναυλίας τους περιγράφει σαν acid jazz (άστοχο αφού μόνο σε λίγες στιγμές πιάνουν το συγκεκριμένο χορευτικό mood), electronica (έχουν μόνο λίγα στοιχεία) και trip-hop (έλεος!). Θα έλεγα λίγο από όλα, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα έλεγα τον ήχο τους rave jazz (ή μάλλον το heavy metal της jazz), αφού όλα στηρίζονται σε μία κορυφαία γραμμή κοντραμπάσου-drums που είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο. Έτσι, το Gagarin γέμισε, όχι ασφυκτικά, και όσο περνούσε η ώρα η προσμονή μεγάλωνε για την -όχι και τόσο εγγλέζικη ως προς τη συνέπειά της - μπάντα.
Στις 23.15 που εμφανίστηκαν τα Κόκκινα Λυθρίνια (σλουρπ!), οι εκπλήξεις για τον γράφοντα (και για όποιον δεν μπαίνει στο YouTube για να δει παλαιότερα video πριν πάει σε live) ήταν αρκετές: τα μέλη ήταν όλοι λευκοί (περίμενα τουλάχιστον έναν μαύρο, αφού ο ήχος τους παραπέμπει καθαρά σε "μαύρη" μουσική), συνολικά τέσσερα άτομα (στην προηγούμενη εμφάνιση τους στην Ελλάδα υπήρχε κοσμοσυρροή στη σκηνή) και (αντί για μπάσο) υπήρχε και ένα κοντραμπάσο μαζί με κιθάρα, σαξόφωνο και drums. Τελευταία έκπληξη: το ξεκίνημα με το "Keeping Pigs Together" κομμάτι που ανοίγει το δίσκο-ορόσημο "Our Aim Is To Satisfy Red Snapper" (2000), μάλλον το δικό μου all-time favourite του συγκροτήματος σε μία αρκετά πιο γρήγορη εκτέλεση. Ακολούθησαν αρκετά κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου "Pale Blue Dot" (2008), με καλύτερο το "Brickred" και αναφορές στο παρελθόν όπως το "The Sleepless", "4 Dead Monks" και το "Bussing" (ακούστε και το εξαιρετικό "Making Bones" του 1998). Σχεδόν μιάμιση ώρα κράτησε το instrumental trip των Red Snapper, συνοδευόμενο από projections που παρέπεμπαν -συνήθως- σε φωτιά (ή μήπως τελετή?). Χαριστική βολή: ένα καταιγιστικό encore με ένα κομμάτι που ακόμα ψάχνω να βρω ποιο είναι (μάλλον μάταια, αφού τα κομμάτια στα live τους είναι πάντα μεταλλαγμένα-στείλτε κανένα post οι διαβασμένοι) και ένα "SuckerPunch" που -αν και χωρίς φωνητικά- ξεσήκωσε και τους πιο αδιάφορους θεατές.
Α! Και τα θερμά μου συλλυπητήρια σε όσους προτιμήσανε κάποιους Selfish Cunt που έπαιζαν κάπου πιο μακριά την ίδια ημέρα!