Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη, 30 Οκτώβρη 2009

«Αν αφήνοντας το Σύνταγμα οδηγήσεις νότια, δεν θα σου πάρει παραπάνω χρόνο από όσο χρειάζεται για να απολαύσεις ένα με δύο τσιγάρα από την αγαπημένη σου μάρκα άντε ίσως και λίγο από το ουίσκι που κρύβεις στο φλασκί που σου χάρισαν εκείνο το βράδυ στο μπαρ με το όνομα «Στην Κόλαση Βαθιά» έτσι ώστε να φτάσεις στην παραλία του Βάκχου στο Π. Φάληρο. Θα ήταν βέβαια ορθότερο να αναφερθώ στην παραλία σε παρελθοντικό χρόνο ύπαρξης μιας και πια η περιοχή έχει καταπατηθεί, κτιστεί και ακριβύνει. Πολύ. Με λίγα λόγια έχει φτιαχτεί. Τότε βέβαια ήταν μόνο για φτιαγμένους. Αν με καταλαβαίνεις.

Οι γείτονες ήταν σέρφερς, χασομέρηδες, καταφερτζήδες, χασικλήδες, ροκάδες, μουσικοί, πρώην φυλακισμένοι με σκληρά τατουάζ και σιδερικά αλλά και αεροσυνοδοί κουκλάρες μιας και το αεροδρόμιο ήταν κοντά. Όλοι αυτοί σύχναζαν ενδιαμέσου αφίξεων και αναχωρήσεων ξανά, στα μπαρ που κατέκλυζαν τον δρόμο και από τις δυο μεριές. Για αυτό και σχεδόν κάθε βράδυ ήταν ένα παρατεταμένο πάρτι.

Για τις απαραίτητες συστάσεις λέγομαι Larry “Doc” Sportello και ξεκίνησα να δουλεύω σαν ιδιωτικός ντετέκτιβ, με όλες τις ιδιοτροπίες – τσιγάρα, ποτά, γροθιές, μουσικές, πιστολίδια, ατάκες, εξυπνάδες και γυναίκες – σε δύσκολες υποθέσεις με απάτες, απιστίες, παρακολουθήσεις και ξεκαθαρίσματα. Ήξερα όλους τους χαφιέδες και κρατούσα τη μερίδα του λιονταριού για τα ανυπόληπτα σχέδια των αστυνομικών να ξεσκεπάσουν την διακίνηση της ντρόγκας εξασφαλίζοντας για τον εαυτό μου το μετρητό μου με το παραπάνω. Αργότερα εγκαταστάθηκα στην περιοχή και χαλάρωσα. Πλέον αναλάμβανα υποθέσεις με λιγότερη προεξοφλημένη βία και ενοχικά μαστουρώματα. ‘Άφηναν φυσικά και λιγότερα φράγκα. Καμιά φορά και σχεδόν καθόλου. Ήταν πάντα αρκετά όμως για το καθημερινό φαγητό, τσιγάρο, καφέ, ποτό, δίσκο, βιβλίο και λουλούδι για την κυρά μου. Βέβαια το ότι ήταν αρκετά για μένα δεν σημαίνει το ίδιο και για την κυρά για αυτό και η τελευταία είχε την ενοχλητική συνήθεια να αντικαθίσταται πάντα για χάρη κάποιου κοντοκουρεμένου, χοντρούλη δικηγόρου με υποσχόμενη καριέρα.

Είναι υπέροχα -grouvy- ή τουλάχιστον ήταν. Πάντως εγώ περνάω μια χαρά. Για αυτά που γουστάρω να κάνω (π.χ. να ρεμβάζω τον ακαμάτη ήλιο από την παραλία μου), να διαβάζω (π.χ. το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Vakxikon.gr) και να ακούω (π.χ. τους καινούργιους ψυχεδελικούς δίσκους των Fuck Buttons και του συνονόματου Larry Gus) θα είμαι το βράδυ της τελευταίας Παρασκευής του Οκτώβρη στο ραδιόφωνο του tripradio.gr. Το τι θέλει να μάθει ο παραλογιζόμενος Friday με αφήνει αδιάφορο. Εγώ θα μιλήσω για αυτά που μου αρέσουν. Τα περνάω καλά και αυτό μου φτάνει. Δεν θέλω άλλα μπλεξίματα. Αν και αυτά με κυνηγάνε ακόμα. Λοιπόν μετά τις δέκα. Για να μιλήσουμε για αυτό το τέλος εποχής καθώς ο ελεύθερος έρωτας γλιστρά από τα ακροδάχτυλά μας και η παράνοια εγκαθίσταται παρέα με τη παγωνιά, τη μοναξιά και το κρύο (με φοβίζουν και μένα πολύ) σε αυτή τη Πόλη.*

*http://www.vakxikon.gr/ Τεύχος #7 - Εφέτος στ' αλήθεια εφοβήθηκα την παγωνιά τη μοναξιά το κρύο.

Larry “Doc” Sportello, Παραλία Βάκχου, 29 Οκτώβρη 2009

Θα σας θυμίσουμε ακούσματα για ένα από τα δυνατότερα ερεθίσματα δημιουργίας ενός τραγουδιού, που στοίχειωσε και βασάνισε χιλιάδες καλλιτέχνες στο πέρασμα των χρόνων. Και πού ξέρετε, ίσως και να την έχουμε ξορκίσει μέχρι το τέλος της εκπομπής...

Κάτι μας λέει ότι ποτέ δεν υπήρξε «Lonely Radio Show» με τόση παρέα...

Γνωρίζω πως αν και οι ακροατές του tripradio.gr βρίσκονται ήδη σε τροχιά διαφυγής της ελκυστικής Σειρήνας (για την οποία ο Ευγένιος Αρανίτσης μιλά αναλυτικά στη στήλη Παράδοξα του 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας), που κρύβει τις συχνότητες της μέσα στη μουσική που αγαπάμε, είναι καλό να ενισχύουμε που και που και θεωρητικά, την βιωματική πράξη απόσχισης, από το όποιο ρηχό mainstream ρεύμα, όχι μόνο γιατί πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να μας παρασύρει αλλά κυρίως για να αποφύγουμε τη μολυσματική εισροή εκείνων των στοιχείων της μουσικής βιομηχανίας, που κατάντησαν έτσι την περιρρέουσα μουσική δισκογραφία. Θέλω να πω, πως τα mainstream pop τραγούδια δεν έχουν από μόνα τους τίποτα το περίεργο, τίποτα το κακό, τίποτα το ενοχλητικό πλην ίσως της προφανής, ενστικτώδης και φυσικά επιλεκτικής αισθητικής απόρριψης. Ένα, όμως, πραγματικό πρόβλημα που υφίσταται και "απειλεί" εντός εισαγωγικών είναι αυτό που περιγράφει άψογα στο κείμενό του ο Ευγένιος.

Κάντε κλικ Ladies and Gents πάνω στα Παράδοξα του Ευγένιου Αρανίτση.

Την αντίληψη ότι ο Michael Jackson μπορεί να είναι οτιδήποτε, την συνέλαβε έως και ο λαός του ΠΑΟΚ και την παρουσίασε στους εμβρόντητους θεατές με το σύνθημα που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου Γυναίκα Ταξιδιώτισσα Πόλεων.

Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη 18 Οκτωβρίου 2009

*Η εικόνα που δημοσιεύεται στην τρέχουσα ανάρτηση είναι δημιουργία του πολίτη του bankit.gr, Λoika.

Προσπαθούν εδώ και 3 μήνες να μας το κόψουν, προς στιγμήν συμμορφωνόμαστε, βρίσκουμε παραθυράκια κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι ιδιοκτήτες καφέ, μπαρ και εστιατορίων έχουν λαλήσει, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μερικά τσιγάρα λιγότερα μέσα στη μέρα είναι γεγονός...

Πόσα τραγούδια όμως δεν θα είχαν γραφτεί ποτέ όπως γράφτηκαν, έξω από τα σύννεφα καπνού τσιγάρων;

Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009 και πλέον από τις 20:00 ως τις 22:00, στον tripradio.gr, η Αντζελίνα Μανούζα και ο Πάνος Θεοδωρόπουλος στην εκπομπή τους «MIND THE GAP» θα σας θυμίσουν τραγούδια που στο πέρασμα των χρόνων έγιναν με θέμα ή αφορμή τον καπνό, τα τσιγάρα, τα πούρα, τα φίλτρα, τις στάχτες, τις γόπες, τους αναπτήρες, τα τασάκια, τα σπίρτα και λοιπά είδη καπνιστού (τελικά είναι πολλά ε;) και άλλα τέτοια βασικά αξεσουάρ δημιουργίας τραγουδιών...

Στη μεταμοντέρνα περίοδο, που έτυχε να ζεις, το μοναδικό που σου επιτρέπεται και δυστυχώς καταλήγεις να επιλέγεις, είναι να αφήνεσαι διαρκώς αιωρούμενος στη δροσερή από τα κοκτέιλ (αλκοολούχων και μη ψευδαισθήσεων) αιώρα της καλοπέρασης που με υπερπροσπάθεια κόπων και δακρύων σου εξασφάλισαν οι ταλαίπωροι γονείς σου (για κάποιο λόγο δεν με εντυπωσίασαν ποτέ , τσιτάτο κλεμμένο από τραγούδι των Interpol).

Και ενώ πίνεις αμέριμνος την κρύα μπύρα σου στο «Τριφασικό» του Βαγγέλη, στον ομορφότερο πεζόδρομο του Κεραμικού και σκέφτεσαι αυτά αλλά και τα άλλα, αυτά που σου μένουν από την ανάγνωση του πιο πρόσφατα μεταφρασμένου στα ελληνικά βιβλίου του Paco Ignacio Taibo II με τίτλο «Ερωτευμένα Φαντάσματα» (θα μπορούσε να ήταν και Χαμένες Ψυχές για Πάντα αλλά το είχαν καβαντζώσει οι groovy Kassabian) , γυρίζεις το βλέμμα για να γνωρίσεις έναν ευγενή νέο με το όνομα Γιάννης Διαμαντής. Ο συγκεκριμένος κύριος αγνοώντας τις σειρήνες της δικηγορίας, ενέδωσε σε εκείνες της φίλης του, Μαριέττας που τον οδήγησαν στην συνδημιουργία της συμμετοχικής πλατφόρμας καλλιτεχνών οποιασδήποτε φόρμας που εκφράζεται στον αχανή ιστοχώρο στη διακριτή διεύθυνση:

http://www.bankit.gr

Για μια επταμελή ομάδα, επομένως, θα μιλήσουμε σήμερα στις δέκα το βραδάκι. Μία συντροφιά ανθρώπων που ονειρεύτηκαν και μετά έπραξαν την ιδανική πολιτεία, την οποία όποιος επισκεφτεί θα απολαύσει κάθε είδους ηδονή απορρέουσα από τις 9 τέχνες και δόξα τώ λαώ έχουμε πολλούς από αυτούς. Πράξη ladies and gents, αδερφή του ονείρου και δήμιος του αδιέξοδου.

Όλα αυτά ακριβώς μετά τις μελωδίες – ομιλίες των στρατιωτικών ορδών έμπνευσης που ηγείται η δίδα Kelly Kounalaki με παραγγέλματα αυστηρά σαν το παρακάτω, στο τελικό προορισμό όλων για σήμερα το βράδυ και πριν ακριβώς ξεχυθούμε στις γιορτές της σημερινής Παρασκευής:

I'm on it, get on it
The troops are on fire!
You know I need it, much closer
I'm treading just a little more
Step on it, electronic
The troops are on fire!
I'm much deeper, a sleeper
Waiting for the final trip

@tripradio’s live transmissions.



*Η δημιουργία που φαίνεται στην φωτογραφία είναι της Λένας, μέλος της πολιτείας Bankit.


Sparky Friday (Αγία) Πετρούπολη, 9 Οκτωβρίου 2009

Γυναίκα Ταξιδιώτισσα Πόλεων παραμένει η Μουσική και στη δεκαετία που τελειώνει. Για να προσεγγιστεί σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν εκπομπές με τίτλους που θα ανακαλύψετε παρακάτω.

Αρχικά δανειστήκαμε ατάκα από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και καταλήξαμε παραφράζοντάς τη στο σύνθημα «Μουσική ή Βαρβαρότητα». Ο έτερος που επιχείρησε κάτι παρόμοιο τη Δευτέρα θα γίνει πρωθυπουργός. (Τι να πεις; Γαμώτο ή γάματον). Την είδαμε - τη Μουσική πάντα – ξενόφερτη και σαν γνήσιοι προπαγανδιστές Της απλώσαμε το χέρι μιλώντας για «τον Φόβο της Επαναπροώθησης» της στο πυρ της λήθης μετά τη τοποθέτησή της σε λίστες Best of …… (από πρόθεση αφημένο κενό). Την ακολουθήσαμε υπνωτισμένοι σαν τα παιδιά των μύθων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στα κατώγια μυστικά αυτής της πόλης που όσο και αν τη μάθεις πάντα θα έχει κάποια καινούργια τρέλα να σε τρατάρει. Δώσαμε μάλιστα στο μύθο Της ήχο και τίτλο. «Το πρελούδιο της Καντίνας». Το ανακατέψαμε κρυφά με τα άλλα δισκάκια στο σακίδιο της Tijana Prodanovic και αυτή με τη σειρά της το έπαιξε στη διαπασών. Ταξιδέψαμε ξοπίσω Της στα χωριά του Ηρακλείου υπό την αφηγηματική καθοδήγηση της Αναστασίας Ζαφειροπούλου, η οποία κρατώντας καθηλωτικά σε εγρήγορση εμάς και ήρεμα το δροσερό κοκτέιλ στα χέρια της εξήγησε την επίδρασή Της στις καρδιές μας διατυπώνοντας το «Θεώρημα του Αβδού».

Σαν να μην έφτανε αυτή η επιστημονική θεώρησή Της και με σκοπό ολοφάνερα αντίθετο στη θωράκισή Της πληγώθηκε στα θεμελιακά Της αξιώματα με τις εκρηκτικές ηλεκτρονικές χορευτικές κινήσεις του μαθηματικού Γιώργου Κυρίτση και του «Κακόβουλου Δαίμονα», που χειρίστηκε εκείνο το ζεστό βράδυ της Παρασκευής τoυ καλοκαιριού, σαν ικανότατος εγγαστρίμυθος. Την παρακολουθήσαμε να χρωματίζει τον άνεμο της ερήμου της Δυτικής Σαχάρας μέσα από το μπλογκ desertnaut.wordpress.com του ερημοναύτη (aka Commander Όλεθρος) από το καρέ των ματιών του. Πλάνο γενικό πάνω από το Δυτικό τείχος στο φυλάκιο Oum Dreyga με θέμα τον ακαμάτη ήλιο να χαλαρώνει υπό τους ήχους post rock βιολιών.

Χορέψαμε στη βεγγέρα με τίτλο «Έλα βρε μαμά γίνε λίγο πιο μπάσα, λίγο πιο groovy» προς τιμή Της με οικοδέσποινα την Ιωάννα Pussy Galore, συνειδητοποιημένης γυναίκας σε ένα κόσμο που οι γεύσεις – μαζί και η Μουσική - χάνουν διαρκώς τις διαχωριστικές τους γραμμές. Ονειρευτήκαμε τα όνειρα άτακτων ατάκτων καλικάτζαρων και γυμνόστηθων κοριτσιών έτοιμα αμφότερα πλάσματα να κατασπαράξουν τους άδειους από αγάπη. «’Όνειρο της Λίνας» το ονομάσαμε και κατορθώσαμε ως και εκεί τη Μουσική να χώσουμε με τη μορφή Μαριάτσι μουσικών να παίζουν διασχίζοντας τους δρόμους της Αθήνας λαϊκά τραγούδια των Animal Collective, TV on the Radio και Interpol.

Διατηρώντας την ίδια εμψυχωτική ψευδαίσθηση πρωτοτυπίας θα συνεχίσουμε την «Επισφαλή Διαπραγμάτευση» μαζί Της για να βρούμε τα όρια Της μέσα μας επιστρατεύοντας τους ίδιους αλλά και νέους ήρωες. Χοντρικά, μια on the road εκπομπή ταξίδι μέχρι το Βελιγράδι με στάσεις μουσικού ανεφοδιασμού σε ενδιάμεσες πόλεις όπου περιπλανώμενες μπάντες θα μας πείθουν να ματαιώσουμε τα σχέδιά μας, μια ζωντανή από το studio της Αμφικτύωνος θεατρική παράσταση με θέμα τους στοίχους φετινής κυκλοφορίας δίσκου και ίσως αν είμαστε πραγματικά τυχεροί τη θώπευση κάθε είδους σοβαρής μουσικής ανάλυσης για την τρέχουσα δισκογραφία μέσα από το εγκληματικό νου των πιο ευφυών από εμάς (δηλαδή δαιμόνων ηλικίας σχεδόν τεσσάρων ετών).

Υ.Γ. Θα αργήσουν και μάλλον θα αναβληθούν στο διηνεκές οι ανασκοπήσεις τύπου η μουσική στη δεκαετία και πως αυτή επηρέασε την εξελικτική ροή του ανθρώπου μιας και θα ήμασταν αναγκασμένοι να εξαντληθούμε σε παραδείγματα τύπου: Μισή ζωή ήσουν μαύρος , μισή ζωή ήσουν άσπρος, Michael Jackson ζεις, για πάντα Παοκτζής.

Sparky Friday, (Αγία) Πετρούπολη, 2 Οκτωβρίου 2009

Για μία από τις Παρασκευές που προηγήθηκαν: Κόντευε δέκα, στο στενό της Αμφικτύωνος, στο Θησείο. Σαν σε συνάντηση αναμενόμενη από καιρό και τόπους μακρινούς, Παρίσι, Σιγκαπούρη, Καζαμπλάνκα, Λισαβώνα ο παραλογιζόμενος παρίας μαζί με την Tijana Prodanović δημοσιογράφο, σκηνοθέτρια αλλά και διαχειρίστρια εξαίσιων μουσικών σε απόκρυφα bar του κέντρου. Μαζί κάναμε μία βόλτα ακόμα ακούγοντας το πρελούδιο της Καντίνας. Οι στοίχοι του:

Στολίδια στο λαιμό φοράς παιχνίδια φυλαχτά
Ντιρεκτίβες από την καρδιά απευθείας στα ηχεία
Μίσχος στα κοντά μαλλιά να συμπληρώσουν μυρωδιά
Λούτρινα ρούχα στολίζουν ένα παιδιάστικο πρόσωπο
Μελαγχολικών ματιών σκέψεις για τα καθημερινά και εμείς

Στο βαγκονλί αραχτοί και στης ρώσικης μπύρας τη δροσιά
Περιμένουμε στην Καντίνα όλοι τον ήχο του πρελουδίου να ακουστεί
Πρελούδιο για την Καντίνα σαν τις βόλτες στης Μασσαλίας τα βουλεβάρτα

Ένα βλέμμα συνεπαρμένο από την ενατένιση μιας εξαίσιας αγάπης για τις δυο πόλεις και τον άντρα που ελάχιστα θα γνωρίσει μα πεισμένη επιμένει το πρελούδιο της Καντίνας να παίζει.

Ποπ γκερλ αταξικής κοινωνίας με ένα φου από νωρίς έσβησε την απαρράτ σειρήνα και πλέον απολαμβάνει φιλιά, συζητήσεις και κρασί στην γωνιά Ρόμβης και Κλειτίου καθώς θα αλλάζει χροιά η χρονιά…


Sparky Friday – Tijana Prodanovic